30. Het verlies van een lotgenoot

30. Het verlies van een lotgenoot.

Vandaag is 1 van ons heen gegaan. Een lotgenoot, een fanconi patiënt, iemand die we kenden. Ineens, plots kwam de kanker terug en besloot uit te zaaien in grote delen van zijn lijf. 36 jaar. Toen was de koek ineens op. Hoe hard kan het leven zijn. Hoe hard kan deze ziekte zijn.

Hij had, net als ik, keelkanker. Dat was zijn begin. Het is ook mijn begin. Keelkanker. Zijn overlijden raakt mij daarom misschien nog wel een beetje meer. 

Net als hij geloof ik in het leven. Of is het geen geloof, maar hoop? Ik hoop op een lang leven. Ik hoop dat de kanker weg blijft. Ik hoop, ik hoop, ik hoop. Maar geloven in een leven zonder kanker, op oud worden... ik weet het even niet. 

Vandaag raakt fanconi anemie me keihard in mijn gezicht. De ziekte die nooit meer weg gaat. De ziekte die mijn dna beschadigd heeft en ervoor zorgt dat cellen in mijn lichaam zich snel delen en waarbij regelmatig kanker om de hoek komt kijken. Het doet me denken, wat is de volgende plek. Waar ontpopt zich straks kanker. Zijn we er op tijd bij. Wanneer komt mijn tijd.

Dit jaar wordt mijn dochter vier. Mijn grote wens is om haar naar school te brengen op haar eerste dag. Als een overbezorgde ouder tranen met tuiten te huilen achter het glas tot mijn man mij wegtrekt en zegt dat het nu wel genoeg is. Nog 10 maanden te gaan. Ik twijfelde al een hele tijd niet meer dat ik het zou redden. Ik wist, dat komt wel goed. Vandaag twijfel ik wel.

Met het nieuws dat onze lotgenoot met drie weken weg was. 10 maanden tot de eerste schooldag lijkt ineens zo lang. Elk dag die angst. Het zal weer een tijdje mijn dagelijkse kost zijn. De dag beginnen en eindigen met angst om vervolgens los te laten en te leven. Omdat je niet weet hoe morgen eruit ziet, maar wel hoe vandaag is. 

Als ik buiten ben adem ik diep in, de wind waait door mijn haar. Ik kijk omhoog en zie de zon door de wolken tevoorschijn komen. Het is alsof hij zegt; 'heb geduld, ik kom weer terug'.  Met de zon verdwijnt ook langzaam mijn angst. Ik adem leven in en kijk voor me uit. 

Ons meisje rent voor ons uit en roept mij vanaf een afstandje. 'Mama! Kom nou! Ik wacht op je'.  En ik kom. 

Lieve lotgenoot, moge je strijd niet voor niets zijn geweest.