31. Jubileums na kanker

31. Jubileums na kanker

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik op de IC belande na een operatie aan keelkanker. Om half 9 in de ochtend reed de ambulance met gillende sirenes naar Leiden. De rit leek ellenlang te duren, gezien het ziekenhuis niet bepaald om de hoek is. Eenmaal daar werd al snel duidelijk dat er een verdikking zat op de plek van de operatie en zo belande ik aan de beademing op de IC waar ik week later wakker zou worden.

Ik merk dat ik vandaag een wat vreemde dag heb. Aan de ene kant ben ik blij en opgelucht waar ik nu, een jaar later, sta. De kanker is nu een half jaar weg, ik werk weer en ik pak steeds meer mijn leven op. De weg was lang en vorig jaar was één grote zwarte bladzijde. Maar nu schijnt de zon en wordt ons leven langzaam maar zeker weer normaal.

En toch knaagt er vandaag iets. Ik vraag me de hele dag al af waar ik vorig jaar op dit moment, op deze tijd ben. Wat gebeurde er, wie waren er bij me, hoe lag ik er bij, wat dachten de mensen om mij heen, hoe ging het met mijn dochter die dag, vroeg ze naar me, waar speelde ze mee en met wie.

Deze dag en elke dag in de aankomende week heb ik gemist. Ik heb er geen enkele herinnering aan. De kanker zette ons leven op zijn kop, maar de IC eigenlijk nog meer. De gedachte dat ik zou overlijden overheerste elke dag. In de tussentijd sliep ik en ging ik eerst heel erg achteruit om daarna in kleine stapjes vooruit te gaan.

Wat viel die periode van wakker worden ook tegen. Alles moest ik opnieuw leren en wat heb ik mijn leven vaak vervloekt. Maanden van revalideren volgde, waarna ik na 3 maanden revalideren opnieuw het gevecht tegen kanker moest aangaan. Het was me een jaar.

Daar waar mijn familie en vrienden een eigen proces doorliepen het afgelopen jaar om het trauma van de IC boven te komen, liep ik ook mijn eigen proces. We liepen naast elkaar, maar konden elkaar soms moeilijk vinden. Daar waar zij vooral dachten mij kwijt te raken deed ik er alles aan om te leven en er bovenop te komen. En daar waar zij met elkaar liepen, liep ik alleen.

Wat heb ik me daar vaak boos en verdrietig om gemaakt om uiteindelijk te accepteren dat we de IC op een andere manier hebben beleefd. Simpel weg omdat ik sliep en zij wakker waren.

Ik heb al eens eerder geschreven dat kanker een eenzame ziekte kan zijn. En dat is het. Ook vandaag voel ik dat. Daar waar anderen om mij heen liever niet opnieuw worden herinnerd aan de dag van vorig jaar, wil ik juist alles weten van deze dag en wil niet dat het slechts een vage herinnering wordt.

Dus vandaag, een jaar terug, zet ik op papier. Zodat het geen vage herinnering wordt maar deze dag blijft leven. Ik wil deze dag niet vergeten. Ik wil hem uiteindelijk omarmen. De dag waarop mijn leven zo drastisch veranderde en mijn jaar een nog zwartere bladzijde erbij kreeg.

Deze dag was namelijk ook de dag dat mijn leven niet verder tot een dieptepunt kon komen, waar ik uit op krabbelde, sterker werd, nog harder ging vechten en terug schreeuwde 'mij pak je niet'. De dag waarop ik mijn leven anders ging invullen. Van dag tot dag ging leven, geen afspraken meer maakte die me tegen stonden, mijn dromen ging vervullen en mijn familie en vrienden nog meer ging koesteren.

Als ik nu, een jaar later, terug kijk ben ik trots. Trots op waar we staan, met elkaar als gezin, met onze familie en met onze vrienden. We staan er, met elkaar, naast elkaar. In een proces dat we allemaal op een andere manier hebben gelopen, maar waarin we elkaar niet zijn kwijt geraakt.

Nog steeds mag ik alles met hen delen en mag ik met hen mijn dromen vervullen. En met een heel ander gevoel ga ik deze zomer in. Daar waar ik vorig jaar bezig was met revalideren, me meerdere malen zo zwak voelde, zo boos was omdat mijn lichaam maar niet wilde wat mijn hoofd wilde en ik zo verdrietig was toen de kanker eind zomer weer terug kwam. Dit jaar wordt echt anders.

En of de kanker nu terug komt of niet, na vorig jaar weet ik ook dat we het aankunnen. Dus vandaag, een jaar terug, ik ga je niet vergeten. Jij bent er en je zult er elk jaar weer zijn. En elk jaar zal ik een beetje sterker zijn en elk jaar zal ik je steeds meer kunnen omarmen. En in de tussentijd ga ik mijn dromen vervullen. Al die dromen die ik schoof naar later doe ik vandaag en morgen en overmorgen. En volgend jaar? Dan zal ik ze herinneren.