32. Wensballon

32. Wensballon

Ik ben eigenlijk helemaal niet van de symbolen, de rituelen of van quotes. Bij de meeste quotes denk ik; klinkt leuk, maar niet voor mij. Symbolen en rituelen, daar geloofde ik nooit echt in. Ik had niet het idee dat het werkelijk dingen anders zou maken. Rot nieuws blijft rot nieuws met een mooi symbool. En dat moeilijke moment wordt echt niet ineens makkelijk als je er een ritueel of een symbolisch moment aan toevoegt.  Tot deze week.

Ik had begin deze week al geblogd over de periode op de IC, nu een jaar terug. Een jaar geleden lag ik op de IC aan de beademing en draaide mijn leven nog meer om dan het na de diagnose ‘kanker’ al had gedaan.  Ergens deze week bekroop me het gevoel dat ik dit moest gaan afsluiten en drong de behoefte op om dit symbolisch te doen.

Ik merkte al de hele week dat ik last had van herinneringen aan vorig jaar. Ik sliep slecht, had nare dromen en zat slechter in mijn vel. En ineens popte het op; ik moet het afsluiten. 

Vandaag hebben we dat gedaan. Precies vandaag, een jaar geleden, werd ik wakker gemaakt. De hele week hiervoor had ik gemist. Alles wat er in die week gebeurde zal nooit een herinnering van mij zijn. En de komende dagen, een jaar terug, zouden vol zijn van hallucinaties, angsten, boosheid en frustratie.

Maar vandaag, een jaar terug, werd ik wakker.  Alles aan vandaag maakt dat bijzonder. Bij alles wat ik vandaag doe realiseer ik me; dit doe ik, omdat ik vorig jaar zo hard begon met vechten. Op deze dag. Vechten om mijn leven terug te krijgen. Vechten om weer te worden wie ik was. Om weer te kunnen wat ik kon. Met de allerliefste mensen naast me die mee vochten. Heel vaak met mij en soms noodgedwongen naast mij. Maar wat hebben we gevochten.

Vandaag mag ik genieten van het leven dat ik terug kreeg. Dat maakt deze dag eigenlijk wel een feest en hebben we de week symbolisch afgesloten. De week die ik nooit meer terug zal krijgen. De week die alles zou veranderen. En de week die nooit vergeten mag worden. 

Met de liefste mensen hebben we vanavond wensbalonnen laten opstijgen, omdat we weer vooruit kijken. We wensen hebben, dromen hebben en deze laten vervullen. 

Met kanker en na kanker is alles anders. Wordt alles anders. Ik heb dat aan de levende lijve moeten ervaren. Maar soms, heel soms, mogen er ook mooie dingen uitkomen. Naast alle ellende mogen we ook ervaren dat het op enig moment goed is. Gewoon goed. Dat is soms alles wat je nodig hebt. Dat ene momentje.  Vandaag gingen de ballonnen de lucht in, 1 voor 1.

Ik keek omhoog en zag ze gaan. Naast me zag ik mijn steun en toeverlaat, met zijn arm om mij heen, wetende dat hij dacht: ‘we staan hier samen, we hebben het gered’. Er stonden vrienden en familie die ons zo lief zijn. Mijn dochter rende rond met neefjes en nichtjes, roepend naar haar pop dat poppenmama eraan komt.  En het was goed.