34. Mindfulness & kanker

34. Mindfulness en kanker

Vandaag ben ik begonnen aan mindfulness, ook wel cognitieve gedragstherapie genoemd. Iets wat veelvuldig wordt aangeraden bij (ex) kanker patiënten. Ik kon me er eerlijk gezegd weinig bij voorstellen. Ik dacht dat het een soort yoga zou zijn, of iets met meditatie. Na wat verdieping dankzij Google had ik er een iets beter beeld bij en vestigde ik enigszins mijn hoop op de training.

De afgelopen anderhalf jaar waren, zoals de meeste trouwe lezers weten, bijzonder zwaar. Gevechten tegen keelkanker, heel veel operaties, een IC opname en constant opkrabbelen. En daar tussen in wilde ik van alles. Een goede moeder zijn, een leuke partner, een goede vriendin voor onze vrienden, een oppas, een goede werknemer en noem het maar op. Die kanker? Die deed ik er wel even bij, net als de rest. Ik werd geloofd om mijn doorzettingsvermogen en trots ging ik verder. De kanker kreeg me er niet onder. Ik zou wel even winnen.

Tot de laatste operatie.

Wat viel dat tegen. De pijn was enorm, de teleurstelling groot. Dit elke drie tot vier maanden? Was dit mijn leven nu? Het opkrabbelen was ik zo zat. De elfde operatie in ander half jaar, ik was er even klaar mee. Kanker doe je er niet naast. Het is geen extra hoofdstuk, toegevoegd aan je leven. Kanker heb je. Kanker ben je. Het is soms hoe dat gewoon is. En daar kwam ik keihard achter. 

Met goede moed ben ik daarom vandaag begonnen. In de hoop dat ik iets meer de kanker kan gaan integreren in mijn en ons leven. Eerder signalen ga herkennen van de gevolgen die deze ziekte voor mij heeft en gehoor ga geven aan die signalen. Een betere balans vinden. 

Wat ik niet dacht te vinden vandaag was de groep en het de gezamenlijke thema’s die je deelt. Mijn ziekte, mijn verloop ervan lijkt soms zo uniek. De eenzaamheid die deze ziekte soms heeft, omdat het niet uit te leggen is aan anderen hoe het werkt, hoe het voelt en wat er met je gebeurt. Die vond ik vandaag terug. Want ondanks alle verschillende verhalen hebben we gezamenlijke thema’s die het leven met deze ziekte zo ingewikkeld maken. 

Ik ben steeds zo bang dat de ziekte weer terug komt. Bij elk onderzoek leef ik weer tussen hoop en vrees en zit ik in een emotionele achtbaan die niet op lijkt te houden. 

Ik voel me een slechte moeder, een falende vader. Ik wil niet ziek zijn voor mijn kind en daardoor ga ik grenzen over. Grenzen die mij doen denken een betere, een normale moeder / vader te zijn.

Ik stel mijn partner teleur. Ik gun hem een gezonde man/ vrouw die alles kan en meedoet in het leven. In plaats daarvan worstel ik met wat ik kan en wil en niet meer kan. 

Ik wil niet ook mijn werk nog kwijt raken aan deze ziekte. Maar wat kan ik nog. Wat is goed voor me. 

Ik ben veranderd. Mijn omgeving zegt dat ik steeds meer ‘de oude’ ben, maar dat ben ik niet en zal ik nooit meer worden. Maar wie is de nieuwe ik? 

Ik kan niet meer wat ik voor de ziekte kon. Ik moet dealen met het feit dat wat ik een jaar terug nog kon, ik nu niet meer kan. 

Ik vergeet zoveel en ben zo moe. Ik wil wel wat doen, maar mijn lijf doet niet mee. 

Maar ook: mijn lijf is steeds meer van mij na de kanker. Ik krijg meer en meer terug wat ik verloren had aan kanker. Ik ben veranderd, maar positief. Ik ben dankbaar voor wat ik nu heb. Het leven lacht me weer meer toe. Ik ben klaar voor de toekomst. 

Zoveel verhalen, zoveel verschillende mensen. 1 ziekte. Wat een verbondenheid en wat fijn om te kunnen zeggen: ‘ik ben niet de enige’. Ondanks de zware thema’s is er gelachen met elkaar, grappen gedeeld hoe mis het boodschappen doen kan gaan, omdat je hoofd zo’n chaos is en hoe vergeetachtig kanker maakt. 

Of ik nu iets uit de mindfulness training haal of niet, kanker voelde vandaag iets minder eenzaam. En soms best grappig. Dan heb ik dat er in ieder geval eruit gehaald.