38. Loslaten
Voorbereiding op een operatie blijft complex. Ik weet dat de operatie er over zo’n vier weken aan zit te komen, maar wanneer precies en hoe laat, geen idee. De dag zelf hoor ik meestal pas een week of anderhalf vooraf. De tijd weet ik de dag ervoor. Dat maakt plannen en organiseren lastig. Pas als je zo vaak geopereerd wordt merk je hoe lastig dat is. Het vraagt een behoorlijke flexibiliteit van je netwerk. Er moet iemand mee met de operatie en in de eerste week heb ik vaak opvang nodig voor onze dochter. Nu ze naar school gaat, is dit probleem wel makkelijker op te lossen gelukkig. Ik bof met een zus die haar eigen uren kan indelen en zo makkelijk mee kan naar de operatie. Sowieso is ons netwerk fantastisch en vangen zij heel veel op. Als zij er niet waren geweest was ons leven nog een stukje complexer geworden.
Maar goed, terug naar deze operatie. Of eigenlijk naar elke operatie. Want ik merk dat ik alweer bezig ben met kijken en berekenen welke dag het beste uit zou komen om er even tussenuit te zijn. Qua werk, qua leuke uitjes en met onze dochter. Gek, alsof je daar enige invloed op hebt. Zo wil ik niet tegen sinterklaas geopereerd worden, want we willen dat graag vieren en ook niet de week ervoor, want dan staat er een leuk uitje gepland. En dan het liefst op een vrijdag voor het weekend, want dan heeft mijn werk er het minste last van. Maar die vrijdagen dan weer niet want dan wordt dat uitje en sinterklaas weer lastig, dus misschien is een maandag beter. Helaas wordt het wel gepland in een van die twee weken die het slechtste uitkomen en waarschijnlijk op het meest rotte moment, zoals wel vaker.
Loslaten leer je het beste als je ouders wordt. Elke fase betekent steeds meer loslaten en daar voelen en denken we van alles bij. Tenminste als ik even kijk naar ons. Onze dochter wordt steeds groter en vraagt erom dat we haar meer en meer loslaten. Letterlijk. In de buurt met spelen, waarbij we haar niet altijd meer kunnen zien en ook op andere vlakken, als ze ruzie heeft met een vriendinnetje of op school dingen lastig vindt. Loslaten, niet overnemen en het haar laten oplossen. Onvoorstelbaar lastig.
Met de operatie is het een beetje hetzelfde. Dat gevoel dat je controle wilt over iets waar je absoluut geen controle over hebt. Wanneer de operatie gepland wordt, hoe hij wordt uitgevoerd, in welke mate ik daarna pijn heb en opknap. Ik bedenk het me allemaal. Precies zoals ik het zou willen en het mij het beste lijkt. Maar over niets ervan heb ik enige controle en het is een kwestie van loslaten. Bij elke operatie blijf ik dat lastig vinden. De complete grip verliezen en overgeven aan degene aan wie je bent overgeleverd. Of dat nu de planningsassistent is, de arts of je lijf. Ik bepaal niets. Het is volledig loslaten op alle vlakken.
Er is zoveel geschreven over loslaten aan boeken, artikelen en noem maar op. Internet staat vol met quotes over loslaten, zoals; loslaten geeft je de vrijheid om dingen te doen die echt belangrijk zijn. Of; wat je vasthoud raak je kwijt. Wat je loslaat blijft bij je. Wat je vrijlaat komt naar je toe. Of wat dacht je van; loslaten is niet ontkennen maar accepteren.
Prachtig allemaal en als ik er echt over nadenk prima quotes waar ik in deze wat mee kan. Want hoe fijn is het als je dit daadwerkelijk zou kunnen loslaten. Zien wanneer je geopereerd wordt en daar vrede mee hebben. Het helemaal overgeven aan de medici die je helpen en daarna wel zien hoe je lijf heeft gereageerd en hoe het hersteld. Heerlijk lijkt het me. Ik ben er bij lange na nog niet. En hoe er te komen? Geen idee. Wellicht toch eens een boekje lezen. Of misschien is het een kwestie van ervaring. Ik zit nu op ruim twintig operaties. Wellicht lukt het na de vijf en twintigste of dertigste? Tenslotte lukt het ook bij onze dochter. Ze fietst alleen om het huizenblok en er zijn momenten dat ik niet met gestokte adem hoop dat ze gauw dat hoekje om komt. Progress noemen ze dat.