42. Een nieuw hoofdstuk

42. Een nieuw hoofstuk 

Het ziekenhuis is weer een vast onderdeel van ons leven aan het worden. Daar waar het eerder wat meer op de achtergrond lag is hij nu veel in beeld. Letterlijk, want ik kan de weg er inmiddels dromen. Onderzoeken, bloedprikken, belletjes van artsen en vele brieven met het LUMC erop. Het is vaste prik geworden. 

De vele operaties en kanker hebben mijn keel aangetast zo lijkt het. Ik verslik me vaak en steeds op een meer vervelende manier. Vrijwel alles wat ik eet blijft eventjes vast zitten in mijn keel. Dat is al lang een gegeven en met meerdere keren slikken daalt het mijn maag in. Maar steeds een beetje vaker daalt het eten niet en blijft het vast zitten. Bij die hap die ik doorslik weet ik meteen, foute boel. Ik voel direct dat het niet zal zakken.

In het begin gaf dit paniek. Het voelde alsof ik stikte en ik wist niet goed wat te doen. Met vingers in de keel probeerde ik het eten naar beneden te drukken en met overgeven kwam het vast zittende voedsel er alsnog uit. Inmiddels kan ik redelijk rustig blijven en weet ik door veel overgeven komt het vanzelf. 

Tot voor kort was dit gewoon wat het was. Maar steeds vaker ging het een beetje mis en dachten we soms, moeten we geen ambulance bellen. Steeds minder voedsel wilde mijn maag bereiken en simpele dingen als paracetamol bleven achter in mijn keel. Ik zal niet uitleggen hoe dat is, een paracetamol die vast zit en langzaam in je keel oplost. Brrr...

Reden om aan de bel te trekken want eten is op deze manier niet meer erg plezierig. En ook vooral omdat met het overgeven veel bloed meekomt. Niet de bedoeling denken we. En dus weer meer bezoekjes aan het ziekenhuis en overleggen met de arts. Want hoewel het aannemelijk is dat dit komt door littekenweefsel moet ook een tumor worden uitgesloten. Het kan namelijk ook dat er in de maag of slokdarm een tumor is gaan groeien die zorgt dat dit gebeurt. 

Daarom is er morgen een MRI gepland om een tumor uit te sluiten of in te sluiten, dat kan natuurlijk ook. Elf december staat er (gelukkig) weer een operatie en gaat er gekeken worden hoe mijn keel en maag eruit zien. Mocht het littekenweefsel zijn, dan kan de slokdarm meteen, tijdens de operatie, worden opgerekt. 

Hoe dan ook zijn we in een nieuw hoofdstuk beland. Het hoofdstuk van weer een nieuwe tumor of het hoofdstuk van littekenweefsel. Gek genoeg klinkt het tumor hoofdstuk iets aantrekkelijker. Stom he? Want een tumor kan verwijderd worden, die pijn van de operatie gaat voorbij en dat hoofdstuk kan dan een soort van worden afgesloten. Maar littekenweefsel? Wat betekent dat dan? 

Het oprekken van de slokdarm is een optie, maar wat heeft dat voor nut als ik nog tientallen keren wordt geopereerd? Dan komt dat toch ook weer terug en dan kan je dat toch eindeloos blijven doen? En dan wordt het niet goed kunnen eten en het verslikken dus een gegeven? Geen vlees meer, geen medicatie meer kunnen slikken, altijd moeten nadenken of er water is zodat ik kan eten en zo kan ik nog even doorgaan. Dat lijkt me een oneindig hoofdstuk. Die restschade, dat is me wat. 

Want hoe blij ik ook ben met elke operatie, die restschade die had ik niet verwacht. Eindeloos opereren kan dus niet, zo lijkt het. Tenminste niet zonder gevolgen. En natuurlijk wil ik geen tumor, dat gun je niemand. Het is kiezen uit twee kwade. En dan is het bekende toch iets minder spannend dan het onbekende. 

Deze periode probeer ik maar een beetje los te laten. Grip heb ik er niet op. Op niets ook. De MRI is morgen, maar de uitslag? Geen idee. Het is wachten, loslaten en genieten van wat wel kan.