44. Strottenhoofd kanker, deel 2.

44. Strottenhoofd kanker, deel 2

En alles is anders. De weken erna staan bol van onderzoeken en er zijn weken dat ik er dagen achtereen zit. Ik ben het ziekenhuis spuugzat. Ik realiseer me steeds meer dat mij een grote operatie staat te wachten en ben boos dat ik de dagen die ik nog heb nu moet spenderen in het ziekenhuis. De laatste plek waar ik wil zijn. Maar het moet. We lopen dus van onderzoek naar onderzoek en hebben een tal van gesprekken met artsen en arts verpleegkundigen. 

Op 28 maart 2024 wordt het duidelijk voor ons. We moeten ons gaan voorbereiden op een volledige verwijdering van het strottenhoofd, ook wel een laryngectomie genoemd. Ik verlies zeer waarschijnlijk mijn stembanden en krijg een tracheostoma. Of zoals Zoë zegt: een kastje in je keel. Op 9 april 2024 wordt dit nogmaals bevestigd door de arts en krijgen we uitleg over deze operatie. 

Wat een verdriet heb ik gehad die 28 maart. Die avond huil ik, troosteloos ben ik. In mijn hele leven heb ik nog nooit zoveel gehuild en in de armen van Mike huil ik de hele avond lang. 

De dagen erna ben ik verdoofd en huil ik om alle veranderingen en het gemis wat ik straks zal voelen. Mijn verdriet is rauw, hard en eerlijk gezegd, onmenselijk. Hoe kan je op je acht en dertigste hiermee te maken krijgen. Wat overkomt ons en waarom. Wat staat ons te wachten, hoe doorsta ik dit? Maar ook, hoe moet dit voor Zoë allemaal. Na enkele dagen herpak ik mezelf. Verdriet zal komen en gaan, maar me elke dag zo voelen, dat wil ik niet.

En dus wennen we steeds meer aan het idee, maken we ons een voorstelling hoe dit gaan zijn, laten we ons informeren en maken we plannen. Wat kan straks niet meer en moet nu. Hoe regelen we alles rondom de operatie en wat kunnen we verwachten van de operatie en de tijd erna. En zo wordt een scenario wat nooit een scenario had mogen zijn ons nieuwe leven. 

Een leven met een andere stem, een ander uiterlijk en veel meer medische verzorging. Maar ook wel echt; een leven. Want hoe verdrietig ik ook kan zijn over deze tumor (we noemen hem trouwens Tommy de tumor) deze operatie geeft me een kans op leven. En leven dat is wat ik wil en het liefste doe. En blijven leven is wat ik wil, vooral voor Zoë. En als dit nodig is, dan moet dit maar. 

Een volledige verwijdering, het zal me benieuwen. Makkelijk zal het vast niet worden, maar ik heb gelukkig altijd nog zelf de keuze hoe ik deze moeilijke tijd invul. Met wie ik hem invul en hoe ik me hierbij voel. 

Kanker krijg je als je pech hebt. Het leven draait niet om het hebben van geluk, je moet vooral geen pech hebben. Maar heb je onverhoopt pech, kies dan voor het leven, kies voor een glimlach, kies voor liefde, voor geluk en voor een grapje. Want dat maakt het echt meer dragelijk. Dus we grappen af en toe over ons leven straks, zuchten, steunen, huilen en wennen. 

In de weken die voorbij vliegen voel ik weer hoe kostbaar het leven is. Wie belangrijk zijn en wie niet zo meer. Het leven is zo kostbaar. Wat vandaag is, is morgen niet meer. Dus we genieten nog meer dan we deden, lachen met elkaar, genieten van elkaar en zijn met elkaar. Met iedereen die ons lief is. En zo is de tijd voor de operatie toch ineens erg waardevol. Dankbaarheid overheerst na al het verdriet en de pijn die we ook voelen. Dankbaar dat we elkaar hebben, dat we niet alleen zijn.

En als we in de avond Zoë op bed leggen en haar welterusten kussen voelen we, het komt goed. Want dit houden we. Jij, wij, ons. Geen kankercel die dat nu van ons afpakt. Jij, wij, ons, wij komen hier ook doorheen.