45. Nog drie weken

45. Nog drie weken 

De afgelopen dagen hebben we een stukje magie opgezocht in Disneyland. Wat was het fijn, in een andere wereld stappen, niet thuis te zijn en het ziekenhuis los te laten. De foto’s die we maakten laten ons zien hoeveel we hebben genoten, hoe we hebben gelachen en hoe het weer even een beetje was als vroeger. Vroeger toen de kanker nog niet in mijn keel zat en ons leven nog niet op zijn kop had gezet. Je hebt iets met Disneyland of niet. Voor mij is Disneyland mijn happy place. Ik vind het er heerlijk. 

De lach van Zoë is het mooiste van onze dagen in Disneyland. Haar tranen zijn ingeruild voor een lach en wat hebben we daar naar verlangt. De onbevangenheid is weer even terug bij haar. Ze is weer kind, net als ik. Als twee Disney gekkies lopen we van attractie naar attractie en stoppen we voor elke parade. 

Want wat is ze verdrietig geweest de afgelopen periode. Achter haar mooie lach overdag schuilt verdriet en spanning die in de avond en nacht pas zichtbaar wordt. Een moeder die mogelijk haar stem verliest. De stem waar ze zo van houd. De stem die haar voorleest, gekke typetjes naspeelt, de stem die liedjes zingt en haar troost bij verdriet. Die stem moet ze straks missen. Wat moet dat onmogelijk zijn voor haar. 

Voor mezelf ben ik blij dat de operatie straks gaat plaatsvinden. Ik kan inmiddels vrijwel niet meer eten. Iedere week merk ik dat ik minder kan eten dan de week ervoor en inmiddels ben ik volledig overgegaan op dieetvoeding. Alles wat er extra ingaat is meegenomen, maar op deze manier hoef ik niet perse meer te eten. En dat is fijn en lastig. Want niet meer met je gezin eten, niet meer met anderen willen eten, niet meer uit eten, het beperkt me. De flesjes komen mijn neus al uit en ik verlang naar gewoon vast voedsel. Maar het lukt niet. De tumor is naar mijn idee gegroeid en voedsel wil niet meer door de luchtpijp naar beneden zakken. Dus ik tel de dagen af. Die tumor moet eruit. 

Voor onze dochter is het een ander verhaal. Zij wil het zo lang mogelijk uitstellen, ze wil eigenlijk helemaal niet dat dit gaat gebeuren. Zij wil niet dat dingen veranderen. Het moet blijven zoals het nu is. Dat ik straks zo lang ver van huis ben maakt haar misselijk en verdrietig. Wat vinden we dat lastig. Ik gun haar zoveel anders dan dit. Geen kind zou een zieke ouder mogen hebben, net zo min als geen enkele ouder en een ziek kind zou mogen hebben. Maar de wereld werkt anders. 

En dus blijven we zoeken naar manieren om het draagbaar te maken. Voor ons en voor haar. We blijven met elkaar praten, maken er grapjes over, want ook dat past bij ons en zeggen dat het goed komt. Want dat is echt waar ik in geloof. Welke operatie het ook wordt (dat is niet geheel zeker), hoe ik er ook uit kom, wat ik nog kan en niet kan. Het komt goed. 

De hobbel die we moeten die is er en ik ben blij als die achter de rug is. Ik geloof oprecht dat er daarna een betere tijd aankomt. De tumor (we noemen hem Tommy) kan mijn keel niet meer overnemen. Er komt een dag dat ik weer (redelijk) normaal kan eten, met ons gezin kan mee eten. Een dag waarop de zon weer schijnt, we dit achter ons kunnen laten en met een diepe zucht kunnen zeggen dat het echt goed gekomen is. Ik verlang naar die dag. 

Tot die tijd maken we er het beste van en proberen we zoveel mogelijk uit het leven te halen, met die grijze donderwolk boven ons. Die is er en zal er zijn. De zonnestralen maken we zelf, die piepen er doorheen en winnen het tot nu toe elke dag van die grijze wolk. Iedere dag vind ik nog steeds een feestje en iedere dag draait niet om de tumor, de operatie of wat ons staat te wachten. De liefde, de humor, en de kostbare momenten met iedereen om ons heen die maken mijn dag. 

De komende weken is dat ook wat we blijven doen. En of dat onze dochter helpt of niet dat weten we niet. Er is geen goed en fout hoe we hiermee om gaan. Ik geloof echt dat liefde, er met elkaar zijn, erover praten en ook de luchtigheid erin houden voor ons de beste manier is. Dit haar laat zien dat het leven niet stopt hierna. Het leven wordt anders, maar daar waar een deur dicht gaat, opent zich ergens anders een venster. En dat venster, daar stappen we samen in. Zoals we altijd zeggen, jij, wij, ons. Samen.