48. De operatie strottenhoofd verwijdering

48. De operatie strottenhoofd verwijdering 

Van deze dag krijg ik natuurlijk weinig mee, maar wat ik weet dat zal ik opschrijven. Het zijn natuurlijk andere herinneringen dan die van degene die om me heen stonden die dag, in het ziekenhuis of thuis. Maar dat geld natuurlijk voor al deze pagina’s die ik schrijf. 

De ochtend van de operatie begin al vroeg. Ik mag om half 8 al naar beneden dus ik heb om half 7 een wekker gezet. Ik wil graag nog douchen omdat ik niet weet wanneer dit weer kan. Schoon zijn is voor mij belangrijk. Ik vind het fijn als ik geen vette huid en haren heb en weet dat ik de komende dagen ontzettend ga verlangen naar een douche. Dus het is fijn dat dit nog kan en ik redelijk mobiel nog ben, los van die sondevoeding in mijn neus. 

Mijn moeder mag mee vandaag naar de operatie kamer. Ik vind dit enorm fijn en ben blij dat ze dit heeft aangeboden. Het voelt vaak veel om dit soort dingen van iemand te vragen. Want zij moet om zeven uur in Leiden zijn en heeft een lange dag voor de boeg. Ze wil zelf graag in het ziekenhuis blijven tot ik wakker ben en met een operatie die naar verwachting tien uur zal duren vind ik dit veel voor haar.  Maar ik wil dit niet alleen doen en ben heel dankbaar dat zij er vanmorgen is. Voor haar een lastig moment denk ik, want zij zal als laatste mijn stem horen vandaag. Zij is degene die me in slaap ziet vallen, mij daar moet laten en het werk vervolgens moet overlaten aan de artsen. Dat moment, mij achterlaten. Wat moet dat verdrietig en moeilijk zijn. Ik kan me soms niet indenken wat zij als moeder meemaakt. Het idee dat dit Zoë zou overkomen en ik de rol heb die mijn moeder heeft vind ik ondenkbaar. Je kind die ziek is, die strijd, die vermoeid is, verdrietig is en haar stem kwijt raakt. Wat moet dat intens ingewikkeld en moeilijk zijn voor mijn ouders. Ook zij nemen afscheid van een stukje van mij. Mijn stem die maakt wie ik ben, die zij al 38 jaar kennen die is er straks niet meer. De stem die zij waarschijnlijk zo graag horen, die al 38 jaar zegt dat ik van ze houd. Hoe neem je daar afscheid van. Hoe moet haar rit naar Leiden die ochtend zijn geweest? Wat waren haar gedachten? Heeft ze zich kunnen voorbereiden en kan je dat überhaupt? Het waren geen vragen waar ik toen mee bezig was, want op dat moment kan ik alleen met mezelf en deze operatie bezig zijn. Maar het zijn wel de vragen die ik haar wil stellen wanneer ik weer kan praten. Wat ik hiermee zeggen wil, lieve mam en pap, wat zijn jullie ook dapper. En wat hebben jullie veel meegemaakt. Afscheid van een deel van mij nemen bij leven, wat moet dat lastig zijn. Ik hou zoveel van jullie, meer dan ik in woorden zou kunnen uitdrukken. Wat zijn jullie goede en lieve ouders voor mij geweest en wat een geweldige opa en oma voor Zoë. Nooit kan ik dit genoeg uitdrukken in woorden of op papier. Ik kan het in mijn hart voelen en die gloeit voor jullie. 

Mijn moeder is er dus, stipt op tijd zoals ze is. Ik ben blij dat ze er is en het voelt meteen vertrouwd, want ze gaat vaker mee naar de operatie. Ik zie dat zij weinig heeft geslapen en bedenk me nog eens wat een lange dag zij zal hebben. Ik ben blij dat mijn vader straks komt voor haar, mijn tante en zussen. Dat ze niet alleen is met het wachten en ook zij opgevangen wordt. Ik geef aan dat ik lekker heb geslapen, want dat heb ik. Voor iedereen om ons heen is het een spannende dag. Ik heb dat veel minder. Ik ga van deze dag weinig meemaken en ik kijk ernaar uit. Ik heb inmiddels zoveel pijn van de tumor en ben het ontzettend zat. Ik wil weer kunnen eten en ik voel aan alles dat de tumor is gegroeid. Ik maak me de afgelopen dagen steeds meer zorgen of ik nog wel mijn speeksel kan doorslikken en ben echt opgelucht dat deze dag is gekomen. De tumor moet eruit, vandaag nog. En wat het resultaat mag zijn, wel of geen stem, het maakt me eigenlijk niet meer uit. Zoals er ook op mijn arm staat getatoeëerd, Amor Fati. Ofwel, liefde voor het onvermijdelijke, liefde voor je noodlot. 

Ik heb daar altijd in geloofd. Het heeft geen zin om je hoofd te breken over iets wat je toch wel overkomt. Kanker overkomt me. Ik kan daar gewoon niet omheen. Het is en en zal altijd als rode draad door mijn leven blijven lopen. Het is onvermijdelijk. Ik kan het beter omarmen en er het beste van maken. Dus welk lot me ook staat te wachten vandaag, ik omarm het. De tumor moet eruit en wat erna komt dat vrees ik niet. Daarnaast voel ik aan alles dat de tumor is gegroeid en heb ik geen vertrouwen in de besparende operatie. Ik weet eigenlijk al dat de artsen alles zullen gaan verwijderen. Dat is wat mij betreft zo goed als zeker. En ik heb er vrede mee. We zien wel erna. Zo is mijn gedachte altijd al geweest. We zien wel wat gaat komen, ik kan me er niet meer druk om maken. Dat kan altijd nog, maar vandaag niet. 

En dus ga ik in alle rust de operatie in. Zodra ik beneden kom voel ik altijd rust. Ik ken de holding, de pacu en de operatiekamer zo ontzettend goed. Net als de mensen die er werken. Zij voelen als vertrouwd thuiskomen in het ziekenhuis. Iedereen is lief en aardig op deze afdeling en probeert het je zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik voel hier altijd enorme rust en ontspanning en weet dat het goed zal komen. 

Om acht uur wordt ik naar de operatie kamer gereden. Het is altijd nummer 15 en ik maak daar nog een grapje over. De verpleging staat versteld dat ik dit weet en ik altijd hier lig, maar ik kom al zeven jaar in deze operatie kamer en weet inmiddels niet beter. Ook deze kamer voelt vertrouwd en ik weet precies in mijn geheugen hoe hij eruit ziet. Als ik het beeld nu moet oproepen heb ik het meteen. De hele indeling, waar alles staat, wie er staat en hoe het ruikt. Hier aangekomen is er nog meer innerlijke rust. Ik weet niet waardoor het komt, maar dit is iedere operatie zo. Ik ben nooit bang eigenlijk meer, het is goed hier te zijn, in de bekende vertrouwde handen van deze artsen. Ik heb enorm veel vertrouwen in deze artsen en weet altijd als ik hen zie, zij regelen het wel. Ik kan loslaten. En dat is een heel fijn gevoel. 

Zodra ik de kamer in kom word ik overgelegd vanuit het ziekenhuis bed naar het operatie bed. Dit is een smal bed waar ik de komende uren zal liggen. Ik krijg altijd warmte dekens want het is erg koud in de operatiekamer. Zodra ik lig gaan zij alles installeren zoals ze dat noemen. Ik krijg een tal van plakkers op me zodat zij mijn hart en bloeddruk in de gaten kunnen houden. Ook het infuus wordt door hen geprikt en dat kunnen ze ontzettend goed. Als dat alles goed is, komen de artsen binnen en begint de zogenaamde briefing. Dat betekent dat zij met het hele team doornemen wie ik ben, wat ik kom doen en wat voor operatie mij staat te wachten. Er staan vandaag ongelooflijk veel artsen in de kamer maar het maakt me niet uit. Ik ben super rustig, kalm en kan zelfs grapjes maken. Ik ben zo ontzettend klaar voor deze operatie. Ik vraag of ik de tumor mee mag nemen naar huis. Lijkt me wel wat, een potje water met daarin de tumor. Maar helaas, hij moet naar de Patholoog. Foto’s zullen ze wel maken en mag ik daarna in zien. 

Als de artsen klaar zijn met hun briefing gaan zij terug om handen te wassen en zich klaar te maken. Zij zijn niet bij het moment van inslapen. Ik wens de artsen succes en geef hen mijn vertrouwen. Dan nemen de anesthesisten het over en zorgen dat ik in slaap kom. Ik vertel mijn moeder vaak dat ik van haar hou en alles goed komt. We kussen elkaar nog een aantal keer en dan is het tijd voor het slaapmiddel. Wanneer de anesthesisten denken dat ik in slaap ben geven ze bij mijn moeder aan dat ik slaap en zij weg kan. Ik slaap echter nog niet en zeg ‘echt niet’.  Mijn moeder moet hier hard om grinniken, want dit is precies hoe ik ben. Nog even de controle hebben en laten weten dat ik nog niet zover ben. Het zijn tevens mijn laatste woorden die ik met mijn eigen stem ooit zal uitspreken. 

De operatie duurt uiteindelijk 13 uur lang. De artsen zijn al ver met een besparende operatie maar de tumor blijkt te groot te zijn waardoor dit toch niet lukt. Dit betekent alsnog een volledige verwijdering en maakt dat de operatie nog langer duurt dan de voorspelde tien uur. Ik weet van dit alles niets en zal bij het wakker worden niet meteen weten wat er is gebeurt. Mijn omgeving wel. Mike wordt die dag in de middag gebeld dat het geen besparende operatie zal worden maar een volledige verwijdering. Ook Zoë is hiervan meteen op de hoogte. Zij geeft die middag bij Mike aan dat ze het oké vindt. Ze weet nu waar ze aan toe is en dat is fijn. 

Ik word na 13 uur wakker op de Pacu, zonder stem. De dag dat mijn nieuwe leven zal beginnen met een ander uiterlijk en meer aanpassingen dan ik me vooraf had kunnen voorstellen. Er zal voor altijd een leven voor 15 mei 2024 zijn en een leven na 15 mei 2024. En dat is oké.