52. Thuis
52. Thuis
De eerste dagen thuis verlopen goed. We hebben niets gepland en dat is heerlijk. Ik lig en zit vooral op de bank en geniet erg van de normale dingen die om me heen gebeuren. Zoë die speelt, Mike die eten maakt, vriendinnetjes van Zoë die aanbellen. Heerlijk. Gewoon weer normaal. De dagelijks sleur van het leven zullen we maar zeggen. Dat is fijn. Ik voel ook geen enkele noodzaak om gehaast of snel op te knappen. Ik voel me zoals ik me voel en daar heb ik het mee te doen. We weken erna zet dit gevoel zich gelukkig door. Van de mensen om me heen, maar ook van het ziekenhuis hoor ik veel terug dat ik erg snel ga en ze me moeten afremmen. Ik heb dit gevoel helemaal niet. Ik lig en zit als ik me moe voel, slaap ook nog wel overdag en geef me over aan wat mijn lijf aangeeft. Als ik voel dat ik wat kan dat doe ik wat en als ik voel dat het klaar is, geef ik me over. Ik vaar zo op mijn lijf en ken mijn lijf inmiddels zo goed. Ik snap dat hiermee het gevoel ontstaat dat ik snel ga. Want ik ga denk ik ook snel in vergelijking met andere patiënten. Dat is eigenlijk niet anders geweest na elke operatie of na de IC periode. Ook dan was ik altijd gauw op de been en stonden mensen versteld.
Maar onderschat de veerkracht van een mens niet wanneer de wil groot is. Mijn wil om te leven, weer deel te nemen aan het leven en weer op te staan na zo’n operatie is groot. En ik onderschat daarmee het proces niet, in tegendeel zelfs. Ik weet als geen ander goed voor mezelf te zorgen door voldoende te bewegen, gezond te eten, genoeg te slapen en ook voldoende stil te zitten. Voor mij is het op vrijwel alle dagen goed in balans. Natuurlijk zijn er dagen dat ik beter een stap terug had moeten doen, maar zo zijn er ook dagen geweest dat ik helemaal niets heb gedaan behalve liggen op de bank. En dat laatste was ook niet goed. Er zijn dagen dat ik me ontzettend depressief voelde van het niets doen en ik er beter op uit had kunnen trekken voor een wandeling. Zodoende leert men. Maar mijn wil om weer een redelijk normaal leven te krijgen is groot en dat maakt dat ik iedere dag mijn beste been voor zet en zogezegd opsta, doorga en er iets van maak. En dat lukte de meeste dagen erg goed.
Die eerste dagen is het dus echt genieten, maar zoals altijd bij mij, na een paar dagen is het leuke eraf. Ik ben het zat om niet te kunnen eten, mijn been doet nog veel pijn en ik kan nog niet wat ik had gewild. Ik vergeet even dat ik normaliter nog gewoon in het ziekenhuis zou liggen en meer wil dan goed voor me is. Die feiten worden door het ziekenhuis en Mike toch even genoemd en dat maakt dat ik weer even een stap terug kan doen. Niet teveel willen, rustig aan en accepteren dat ik er nog lang niet ben. Het vertrouwen in een goede afloop is nog steeds groot en ik kan van kleine dingen erg genieten.
Wanneer het slik onderzoek ook goed is en ik rustig mag beginnen met eten is het pas echt feest. De sonde mag eruit en ik voel me weer mezelf. Mijn gezicht is na een kleine drie weken weer van mij en dat voelt enorm goed. Gek genoeg schaamde ik me ontzettend voor de sonde en helemaal niet voor de canule. Die is er gewoon en hoort bij de nieuwe ik. Maar die sonde, daar had ik het moeilijk mee. Mijn gezicht, mijn aangezicht moet gewoon van mij zijn. En het feit dat daar een slang zat waar je gewoon niet om heen kon voelde rot. Ik ben enorm opgelucht als die eruit mag en ik weer een stukje van mezelf terug krijg.
Het opbouwen met eten gaat de ene dag beter dan de andere dag. De ene dag lukt er veel en de andere dag minder. Waar dit aan ligt is koffiedik kijken en de ene dag heb ik er vrede mee om er de andere dag meer gefrustreerd over te zijn. Ook dit is een proces waar ik weinig invloed op heb. Het is zoals het is en de ene dag is de andere dag niet. Bijzonder genoeg verloopt het eten ook weer niet hoe het ziekenhuis dit had verwacht. De dingen die ik kan eten zou je gewoonlijk nog niet kunnen eten en de dingen waarvan je verwacht dat ik ze kan eten lukken niet. Zo heb ik veel moeite met zacht voedsel en dranken. En heb ik absoluut geen voorkeur voor zoet, iets wat wel gebruikelijk is. Mijn voorkeur gaat uit naar harde dingen en het liefst zo gekruid en pittig mogelijk. En dat hadden ze dan weer niet verwacht. Maar ik denk ach lieve mensen, een ieder die mij maar een beetje kent weet dat ik de dingen graag een beetje anders doe. Ik kleur graag buiten de lijntjes en dat is hiermee niet anders.