7. Bel 112!
7. Bel 112!
28 april 2017. Een dag die ik niet snel zal vergeten. De dag waarop ik de diagnose kanker kreeg weet ik niet meer. Net zo min als ik nog weet wanneer ik voor het eerst geopereerd werd. Maar 28 april 2017 zal altijd in mijn geheugen gegrift staan. Dit zou de dag zijn waarbij er een eerste van een maand volgde die ik gedeeltelijk niet zal meemaken. Een maand waarin er een week is die nooit in mijn geheugen zal staan, omdat ik er simpelweg niet bij was.
Ik weet nog dat ik de dag voor de operatie een raar gevoel had over de operatie. Ik voelde dat er wat mis zou gaan, dat het deze keer anders zou zijn. Bij de eerste operatie was ik klaar, voorbereid. Bij deze niet. Ik liet het op me af komen en had geen controle over wat er gebeurde. Ik wilde alleen maar slapen, want ik was zo moe. Ik heb ook nog geslapen heb ik later gehoord voor de operatie in het ziekenhuis. Je moet altijd even wachten tot je opgeroepen wordt en blijkbaar heb ik toen al geslapen. Een ieder die mij kent weet, dat is niets voor mij.
De operatie zelf ging goed en toen ik wakker werd voelde ik me goed, met weinig pijn. Ik was euforisch want ik had dit niet verwacht. Mijn man zei later over deze dag dat ik heel vrolijk thuis kwam, alsof er niets was gebeurt, alsof ik niet net geopereerd was. Ik was in de avond naar bed gegaan en dat is zo’n beetje het laatste wat ik me nog kan herinneren van die avond en nacht.
Van mijn naasten heb ik begrepen dat ik heel veel pijn heb gehad die nacht en ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Toen ik later zag hoeveel medicatie ik die nacht heb gebruikt (en dan heb ik het over zware morfine en andere zware pijnstillers), schrok ik behoorlijk. Ik weet het niet meer, maar ik moet inmens veel pijn hebben gehad.
In de ochtend beval ik mijn man en zus de huisartsen post te bellen vanwege de aanhoudende pijn. Ook klaagde ik over benauwdheid en slikken. Ik kon inmiddels geen medicatie meer slikken, want het voelde alsof mijn keel werd dicht geknepen. Toen besloten werd de huisartsenpost te bellen ging ik bloed overgeven. Dat was het moment dat ik riep; ‘bel 112’. Er zijn verschillende mensen die op die bewuste zaterdag, 29 april 2017, de ambulance hebben gehoord. Niet realiserend dat daar de dochter van, de zus van of een schoondochter van in lag en met gillende sirenes richting leiden reed.
De ambulance rit is en blijft het meest traumatische wat ik heb meegemaakt. Nog steeds als ik een ambulance zie met gillende sirenes draait mijn maag om. In de rit naar het ziekenhuis gaf ik weer bloed over en kreeg ik steeds minder lucht. Ik dacht op dat moment dat ik dood zou gaan. Ik voelde aan alles, dit loopt niet goed af. Ik krijg geen adem meer.
Van het ziekenhuis die ochtend weet ik weinig meer, behalve van wat me is vertelt. Het doet er ook niet toe hoe dingen zijn gebeurt. Wat er gebeurde was duidelijk. Ik had een zwelling die zo groot was dat ik slechts 2 mm aan lucht over had. Ik had kunnen stikken. Waarom ik bloed over gaf, geen idee. Maar dat is we de reden dat we de ambulance belden. Wat ik al eerder zei, je hebt geluk of pech in het leven. Ik had geluk. Of pech, net hoe je het wilt bekijken.
In het ziekenhuis ben ik ingetubed, of te wel aan de beademing gelegd. Dat dit uiteindelijk nog 6 dagen zou duren had niemand kunnen voorspellen. Dat ik opnieuw kantje boord zou gaan liggen ook niet. Maar het gebeurde. En na die zaterdag 29 april 2017 zou alles veranderen. Het was niet alleen de kanker die mijn wereld op zijn kop zette, het was ook de periode op de intensive care. Misschien nog wel meer dan het krijgen van kanker.
De intensive care. Een plaats waarvan je je niet kunt voorstellen hoe die eruit ziet, enkel als je er bent geweest. Een plaatst die je niemand gunt, want op de IC heb je twee keuzes. Doodgaan of eruit komen. Maar de manier waarop je uit de IC komt is niet vergelijkbaar met welke afdeling dan ook in het ziekenhuis. Het gevoel van doodgaan en het eruit komen lag voor mij erg dichtbij. Ik voelde me dood van binnen en van buiten bij het wakker worden op de IC en het verlaten van de IC.
Langzaam krabbelde ik op en kwam ik weer tot leven, maar je wordt nooit meer dezelfde. De IC veranderd dat voor altijd, de IC veranderde mij voor altijd. En of dat soms positief of negatief is dat verschilt per dag en soms per uur. 28 april 2017. Ik zal je nooit vergeten.