8. De schim van de IC
8. De schim van de ic
Na 6 dagen beademing ben ik wakker gemaakt. Het moment dat ik mijn ogen weer open deed kan ik me niet herinneren en wat ik van mijn man en zus begrijp is dat een moment die ik me niet zou willen herinneren.
Ik denk dat je sommige herinneringen bewust vergeet (noem het wegstoppen) om jezelf te de pijn te sparen. Ik dit geval is het me bespaard gebleven want ik weet tot op de dag van vandaag niets te herinneren van het moment van wakker worden.
Naar wat ik begrijp duurde het erg lang voordat ik wakker werd, ruim 5 uur. Toen ik eindelijk wakker werd moest de tube verwijderd worden. Naar wat ik heb gehoord was mijn gil die daarop volgde een gil die je nooit meer vergeet. Uit het diepste van zijn ziel kwam een oergeluid, een huil die door merg en been ging. Over alles was ze me die afgelopen dagen hadden aangedaan. Een huil waaruit bleek dat alles wat mij was overkomen zoveel pijn deed, fysiek en mentaal. Omdat ik nog geen stem had (door de tube) was deze huil er een van het diepste van mijn hele wezen en blijft hij bij mijn man en zus altijd bij. Het oproepen van dit moment lukt dat ook niet altijd, omdat het te moeilijk, te pijnlijk is voor hen.
In de periode dat ik in slaap werd gehouden maak je in je onderbewust zijn alles mee van wat ze doen met je. En het was bij mij niet ‘gewoon’ slapen. De dagen zaten bomvol nare onderzoeken, zoals infuus prikken (inclusief steeds mis prikken!) en elke dag een scopie (met een slang door je neus naar je keel) om de verdikking te bekijken. Ook het plaatsen van de sondevoeding en de katheter zijn dingen die je onderbewustzijn mee krijgt en opslaat. Ik heb een ontzettende angst voor onderzoeken, prikken ed dus je kunt je voorstellen dat dit geen pretje was. Mijn familie smeekte de artsen om een aantal dingen te verwijderen voordat ik wakker werd, zoals de sondevoeding, de katheter en een aantal infusen (ik had er 5!). Uiteraard kregen ze daar geen gehoor op, ik had alles nodig. Wel gingen er een paar infusen uit.
Ik weet nog dat ik na 2 weken na de beademing naar mezelf keek in de spiegel met de weinig kracht die ik had. Wat ik zag dat was niet ik. Ik was bond en blauw van de infusen, maar echt blauw. Er zaten plekken van stickers op mijn borst en buik en ik was sterk vermagerd. Toen ik mezelf zag herkende ik niets van mezelf er meer in. Ik was weg.
Maar je krijgt dus tijdens de beademing in je onder bewust zijn dingen mee van wat er gebeurd. Zo steeg mijn hartslag en bloeddruk na een onderzoek, maar ook na een aanraking van een naaste. Als mijn man of familie binnen kwamen in de kamer waar ik lag en mijn bloeddruk was erg hoog, dan vroegen ze aan de zuster hoe dit kwam. Vaak kregen ze te horen dat er net een scopie was uitgevoerd of er net een infuus was geprikt. Ergens maak je dat dus mee en doet dit iets met je. Mijn lichaam reageerde er meteen op. Ik kan me daarom die huil toen die tube eruit was goed voorstellen. Alle emotie, alle pijn, alles wat me was overkomen dat kwam eruit.
Voor mijn naasten was de dag dat ik wakker was een feestje. Wat hadden ze hier naar uitgekeken. Ik zou terugkomen! En wat viel het ze tegen. Er viel weinig te vieren zagen ze al gauw. Ik kon niet praten, niet bewegen en zat vast in mijn eigen lichaam. Ik was een schim van mezelf en mijn man dacht op dat moment dat hij voor altijd voor 2 kinderen zou moeten zorgen. Daarvan was ik er 1.
Wat moet dat voor hen ook frustrerend en moeilijk zijn geweest. Ik lag in het bed, kon niets en kon alleen maar heel zacht fluisteren. Zo zacht, dat vrijwel niemand kon verstaan wat ik precies zei. Het enige wat ze zagen was zo nu en dan een traan die over mijn wangen rolde. Een traan van ellende, van wat me overkwam. Wat was ik ellendig.
Vast in een lichaam die niets kon. Met daarnaast angsten en hallucinaties wat achteraf van de medicatie bleek te zijn. Dagen lang kon ik niemand duidelijk maken hoe bang ik was, wat ik zag en hoe erg ik hallucineerde, want praten kon ik niet. De schimmen rondom mijn bed, de dingen die uit het plafond kwamen, ik kon ze niet weghalen. Ik kon immers niet bewegen. Dus enkel die traan. Steeds die traan over mijn gezicht. Van de ellendige wereld waar ik in vast zat en waar op dat moment geen enkele weg uit was.