Brahms

Woensdag jl. konden we voor het eerst weer repeteren met het Delfts Symphonie Orkest. Onze laatste repetitie was 11 maart geweest. Door de coronaregels moesten we het orkest van 75 mensen in drie groepen delen. Elke groep speelt eens in de 3 weken en we zitten allemaal op 1,5 meter afstand van elkaar. Dat was wel even wennen, maar wat heerlijk om weer te kunnen spelen! We speelden de Serenade nr. 1 van Johannes Brahms.

Voor mij was het helemaal een bijzondere avond. Precies 5 jaar geleden, op 15 maart, moest ik ook een tijdje stoppen met cellospelen vanwege mijn zware nekoperatie. Het eerste stuk dat ik daarna weer op de lessenaar zette, was diezelfde serenade van Brahms. Ik zou in juli naar een muziekcursus gaan, waar ik dat stuk zou spelen met 9 andere musici. Een fantastisch leuke muziekweek, die ik absoluut niet wilde missen. Maar, toen ik na 3 weken uit het ziekenhuis kwam, kon ik niet langer dan 5 minuten achter elkaar cello spelen. Langer hielden de spieren in mijn rug en nek het niet vol om rechtop te zitten. Ik moest in 3 maanden dus niet alleen mijn partij instuderen. Er was ook nog heel wat revalidatiewerk te doen, voordat ik een week lang elke dag 6 uur per dag kon spelen. De spanning rond de vraag of mijn hormoonkuur zou aanslaan en wat mijn prognose zou zijn, vermengde zich met de spanning of het mij zou lukken weer cello te spelen op hetzelfde niveau als voorheen. Gelukkig kon ik dat laatste wel een beetje zelf beïnvloeden. Het meedoen met die zomercursus werd een doelstelling, waar ik me aan vast kon klampen. Een punt op de horizon om me op te richten als ik moedeloos dreigde te worden. En het is gelukt! Het werd een fantastische week.

Brahms schrijft prachtige, warme melodieën, maar de warmte en blijdschap die ik nu bij deze muziek voel is toch niet alleen dankzij zijn werk!