Pelgrimstocht

Ik wordt wakker uit een diepe slaap. Ik blijf nog even in bed liggen en mijmer over de afgelopen weken. Was het gewoon vermoeidheid of toch weer een depressie? Mijn 6-daagse wandeltrektocht door Zuid-Limburg was geëindigd in een blaasontsteking, die maar niet over ging. Na drie antibioticakuren waren de klachten wel weg, maar ik voelde me nog steeds belabberd. Moe, geen eetlust, nergens zin in en niet vooruit te branden. Ik was het goed zat. Een stukje wandelen helpt mij altijd om uit een depressie te komen.  Dat weet ik best, maar dit keer kon ik me er niet toe zetten.  Van al die antibiotica was ik natuurlijk ook moe, maar er was meer.

Onze wandeltrektocht in Zuid-Limburg was een test geweest. We waren van plan om in september de Camino del Norte te lopen, een prachtige route door Baskenland. Maar ik had wel wat aarzelingen. Ben ik daar nog fit genoeg voor. Vraag ik dan niet teveel van mijn mijn lijf? De Camino is, naast de Nijmeegse vierdaagse, een van de klassiekers onder de wandeltochten. Die wilde ik graag eens lopen. Zowel de tocht zelf, als het prestatie element sprak mij aan. Stel je voor: ik, op mijn 71ste, , met mijn uitgezaaide borstkanker en mijn vastgezette nek, zo’n tocht maken?  Dat zou toch geweldig zijn, als ik dat nog kon? En waarom niet? Ik ben goed getraind, heb dit jaar 1000km gelopen en ben fitter dan menige vrouw van mijn leeftijd.

Door corona ging de Camino niet door, maar we konden nog wel een 6-daagse wandeltrektocht door Zuid-Limburg doen, waarmee ik wilde testen of ik het dagen achter elkaar zou volhouden. Helaas voorspelde het weerbericht een hittegolf. Moesten we niet verstandig zijn en de zaak afblazen? We aarzelden lang, maar besloten gewoon te gaan. Afblazen kan altijd nog. Natuurlijk was het vermoeiend met die hitte, maar het ging. We genoten van het Zuid-Limburg, een prachtig land van heuvels, beekjes, fietsers en eikels. Van vlaai bij de koffie en een groot glas helder bier bij aankomst. Het klimmen ging met de dag beter en, hoewel we ’s avonds vaak te moe waren om nog een boek te lezen, konden we elke morgen weer fris aan de dag beginnen. Totdat ik op de laatste wandeldag een blaasontsteking kreeg. Het lukte me die dag nog net om, met behulp van paracetamol en Tena lady, de tocht uit te lopen en met de trein naar huis te reizen, maar ik was heel blij toen ik eindelijk in mijn eigen bed lag.   Onderweg hadden we de conclusie al getrokken dat de Camino voor ons een brug te ver was. Hij is acht keer zo lang als deze tocht en je moet veel meer klimmen en dalen. Misschien zouden we het nog wel gehaald hebben, maar is dat nog leuk?  Ik beschouw deze tocht in Zuid-Limburg nu maar als mijn Camino. De pelgrimsweg, waarop je jezelf tegenkomt en je nadenkt over het leven. Zuid-Limburg is daar een uitermate geschikt decor voor, met op elke straathoek een kruisbeeld of een Mariakapelletje. Het leek of ik er vrede mee had. Maar in mijn hoofd bleef de discussie doorgaan. Ik wil dit soort tochten nog niet opgeven, maar wil ik niet te veel? Heb ik die blaasontsteking niet aan mijzelf te wijten?  Lijkt dit niet op de situatie van drie jaar geleden, toen ik door een blaasontsteking moest stoppen met de training voor de vierdaagse van Nijmegen. Verzwak ik mijn immuunsysteem niet door te grote inspanningen? Voor wie moet ik mezelf eigenlijk bewijzen?

En nu, hier liggend in bed, snap ik ineens waarom ik zo moe was. Ik heb eindelijk moeten toegeven dat mijn krachten minder zijn geworden. En of dat nu door mijn ziekte, of gewoon door ouderdom komt, doet er eigenlijk niet toe. Fit zijn, een goeie conditie hebben, sterk zijn, dat is altijd heel belangrijk voor me geweest.  Daar heb ik me, na mijn diagnose, vijf jaar lang aan vast gehouden. Daarom wilde ik mezelf in de coronadiscussie niet zien als een kwetsbare oudere. Ik wás niet kwetsbaar, kijk maar naar mijn conditie. En nu moet ik een stapje terug doen in het besef dat die oude kracht niet meer terugkomt. Ik ben ouder geworden en moet me aanpassen. Het was gewoon rouw.

Op de radio hoor ik de presentator een cantate van Bach aankondigen: “Wie furchtsam wankten meine Schritten”, hoe angstig wankelden mijn schreden. “Ja”, denk ik “zo voel ik me ook ten aanzien van de toekomst. Een beetje voorzichtig aftasten wat ik nog wel kan en wat niet”. Bach is er een meester in om je dat te laten horen.  De wankele stappen van de soliste worden in het orkest herhaald en klinken als echo nóg wankeler. Ik begin me een beetje te verzoenen met de feiten en blijf nog wat liggen luisteren. Even later hoor ik de aria “Ich stehe fertig und bereit” en de presentator legt uit hoe Bach met zijn muziek in staat is om troost en structuur te bieden. Tot slot klinkt het Angus Deï uit de Hohe Messe en daarmee, aldus de presentator, zet Bach  ons af in de hemel. Hij biedt niet alleen troost en structuur, maar ook toekomst en visioen. Het doet me goed.   Zo kom ik, zonder de aflaat, die je verdient als je de Camino loopt, toch in de hemel.