Flexibel brein gezocht

Ik heb het echt moeten leren: leven met uitgezaaide borstkanker. Die eerste fysieke fase van herstellen en revalideren na een zware nekoperatie was natuurlijk heftig, maar daarna moest ik het leven weer oppakken. En als het even kan zonder pessimisme of depressieve gedachten. Die liggen bij mij altijd wel enigszins op de loer, dus dat kostte wel wat moeite. Ik leerde weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam, niet meer te schrikken van elk pijntje, niet bij elk kuchje te denken, oh jee nu zit het in mijn longen, of bij misselijkheid en buikpijn: het zal toch niet in mijn lever zitten? Ik leerde vooral om niet de hele tijd met mijn ziekte bezig te zijn. Geen zorgen te maken over de toekomst, maar in het nu te leven. Ik ging, net als voor mijn operatie, weer enthousiast wandelen en oefende net zo lang tot ik weer de vierdaagse van Nijmegen kon lopen. Dat gaf een enorme kick, voelde me weer gezond en mentaal sterk worden, durfde weer op reis te gaan en maakte zelfs weer plannen voor over een jaar. Vierde uitbundig mijn 70ste verjaardag, dat had ik toch maar mooi gehaald! Ik zag mijzelf weer als die stoere dame, die weliswaar tot de ouderen behoort, maar die best nog wel een muurtje kan behangen of een kamer kan schilderen.

En toen kwam corona. En ik hoorde Jaap van Dissel vertellen dat ik kwetsbaar was. Mijn eerste impuls was: dat zal wel meevallen. Ik ben fitter dan menig ander, die 20 jaar jonger is dan ik en geen kanker heeft.  Maar zo was het niet. Ondanks een goeie conditie bleek mijn leeftijd toch de boosdoener. En dus ga ik niet met het openbaar vervoer, vermijd ik drukke plekken en hou 1,5 meter afstand.   Maar waar ik echt last van heb zijn die voortdurende vragen: bent u verkouden, heeft u keelpijn, een kuchje of een loopneus? Blijf dan binnen. Die waarschuwingen: het virus is niet weg, kan zo weer oplaaien, blijf alert. Kortom, ik moet weer opletten of ik iets voel en zorgen maken over de toekomst. 

Tja, dan gaat mijn brein weer zijn eigen gang en voel ik weer van alles als ik s morgens wakker word. Is dat keelpijn? Waarom was ik de laatste tijd zo moe? Gisteren moest ik een paar keer niezen, het zal toch niet.. En als ik overal op let, voel ik ook de plekken waar een tumor zit weer. Kortom, ik dreig weer te gaan piekeren en somberen en heb meer moeite om op te staan. De aanpak die eerder zo succesvol was, werkt nu niet. Negeren van klachten mogen we niet. In het NU leven lost niets op, het NU zit barstens vol met coronaverhalen. En mijn conditie op peil houden helpt niet. Ik word er niet jonger door. Ik ben nu dus driftig op zoek naar een flexibel brein dat past bij een stoere dame, die kwetsbaar moet leren zijn, liefst zonder te gaan piekeren. Iemand een idee??