Grote vrachtwagen

Grote vrachtwagen

Als een konijn dat, verstijfd van angst, op de snelweg zit en in de koplampen kijkt van het monster dat op haar afkomt. Zo zou je de afgelopen 5 jaar na de diagnose van mijn uitzaaiingen kunnen omschrijven. Maar het konijn heeft geluk gehad. De grote vrachtwagen is over haar heen gereden maar heeft haar slechts licht geraakt. Ze denkt:

Wat heb ik een geluk gehad

• dat ik mijn kinderen heb zien opgroeien tot volwassenen en dat het goed met ze gaat (ze waren 7 en 9 toen ik borstkanker kreeg);
• dat mijn nek weer veilig vast zit;
• dat ik niet gevallen ben op die laatste skidag, waar ik heerlijk samen met mijn dochter de berg af raasde (mijn hoofd stond toen al op een eierschaaltje);
• dat ik niet met een hoge dwarslaesie totaal verlamd in bed terecht ben gekomen;
• dat ik nog cello kan spelen;
• dat ik oma ben geworden en
• dat ik wekelijks mag oppassen;
• dat ik lekker kan wandelen;
• dat mijn man al die tijd zo’n steun was (en nog is);
• dat de Letrozol zo goed aanslaat;
• dat ik in Nederland geboren ben, een land met een goeie en goed bereikbare gezondheidszorg voor iedereen;
• dat ik nog een toekomst heb.

Pfff... denkt het konijn, springt gauw weg van de snelweg en huppelt weer vrolijk het weiland in.