Het went kennelijk nooit

Morgen heb ik weer een controle afspraak met mijn oncologe en al dagenlang poppen er zorgen op in mijn hoofd. Het lijken wel van die irritante reclames, die je op sommige websites krijgt en die je maar niet weg kan klikken. ‘Ik voel geloof ik pijn in mijn borstbeen, daar waar een tumor zit, of zou het in mijn longen zitten, ik voel het vooral bij het ademhalen.’ Onzin natuurlijk, want het zijn allemaal vage dingetjes, die je niet voelt als je lekker in de tuin aan het werk bent, of een fietstochtje maakt. ‘Maar ik ben af en toe zo onverklaarbaar, vreselijk moe en die jeukuitslag wil ook maar niet weg, zou mijn lichaam het langzaam maar zeker laten afweten?’ Nou ja, je wordt er natuurlijk ook niet jonger op, je bent al 72. Dan moet je ook niet zeuren als je geen wandeltochten van 25 km meer kunt lopen, van 20 km kan ik ook wel genieten. Het gaat al ruim 6 jaar goed met me, de Letrozol werkt bij mij veel langer dan gemiddeld, heerlijk natuurlijk, maar vast niet onbeperkt. Wanneer zo’n controle nadert, komt er toch altijd weer die gedachte oppoppen dat mijn oncologe ook kan vertellen dat de tumormarkers nu ineens heel hoog zijn gestegen. Wat dan mogelijk een periode inluidt van nieuwe medicijnen met bijwerkingen, bestralingen of andere ellende. Ik zal me dan daar ook heus wel weer aan aanpassen, maar ik heb er nog geen zin in, want ik geniet nog zo van alles wat ik wel kan, zoals gisteren bijvoorbeeld. Het was onze vaste oppasdag en mijn kleinzoon komt enthousiast rennend op me af: ‘Ha oma!!’ Na een dagje spelen met hem, hij is bijna 4 jaar, ben ik ook wel moe, maar tegelijkertijd weer vol energie. Dus als ik teveel pieker, denk ik terug aan de wijze woorden, die mijn dochter in haar middelbare schooltijd vaak sprak: “Het leven is geen appelflap.” En dan kan ik wel weer verder.