Verbijsterd

Openbaar blog
maandag 27 september 2021
364 x gelezen

John Lennon zei het eens heel treffend: ‘Life is what happens if you’re busy making other plans.’
Op vrijdagmiddag zitten we heerlijk in de zon op ons terras en praten over de laatste vier etappes van ons Marskramerpad. Ik kwam erachter dat Willem, mijn man, eigenlijk een week vakantie had willen plannen om die laatste etappes achter elkaar uit te lopen. Maar ik was de laatste tijd heel moe en kon eigenlijk niet meer dan twee etappes achter elkaar aan kon, dus had hij die wens maar ingeslikt.
Dat leidde tot een heel goed gesprek over rekening houden met de ander, zonder jezelf helemaal weg te cijferen. Hij sprak ook over zijn eigen angst voor wat ons nog te wachten stond, en hoe hij die probeerde te onderdrukken. Het werd een heerlijk openhartig gesprek, met veel goeie voornemens, waarna we gezellig een biertje dronken en genoten van de warme nazomeravond.

De volgende ochtend wordt hij kreunend en woelend wakker, kon niet praten en ik zag een mondhoek scheef hangen. Direct 112 gebeld dus. Het bleek een beroerte te zijn. Die nacht kreeg hij er nog een (of meer?) en zakte verder weg in coma. Hij heeft nog drie dagen geleefd en is in de nacht van dinsdag op woensdag overleden. We hebben geen woord meer kunnen wisselen. Ik ben totaal verbijsterd, hij was 69, fit, gezond, sportief. Behorend tot geen enkele risicogroep, voor wat dan ook. Met zo’n scenario hou je toch geen rekening?

Toen ik zes jaar geleden mijn diagnose kreeg, troostte ik mezelf wel eens met de gedachte dat ik nu in elk geval niet zo oud hoefde te worden en heel lang alleen over zou blijven, zoals mijn schoonmoeder. Ik had Willem wel eens gevraagd: ‘Zie je er tegenop om alleen over te blijven?’ ‘Oh nee hoor, was zijn antwoord,’ ‘Helemaal niet. Maak je geen zorgen, ik redt me wel.’ Pas in tweede instantie realiseerde hij zich, dat dat natuurlijk niet echt leuk voor mij klonk, alsof hij mij niet zou missen. Maar dat bedoelde hij niet. Hij wilde mij op geen enkele manier belasten met zorgen om hem. Wie kon vermoeden dat hij als eerste zou gaan? Ik niet dus.

We zijn inmiddels twee weken verder en ik verwacht nog steeds dat hij elk moment weer kan komen binnenlopen. Ook is de grote stilte nog niet toegeslagen, want ik heb gelukkig een hele hechte familie, lieve vrienden en fantastische buren om me heen. Ik probeer niet verder te kijken dan de volgende dag en concentreer me op alle praktische dingen die nu gedaan moeten worden, maar één angst krijg ik maar niet uit mijn hoofd: ‘Wat als het straks slechter gaat met me?’ Op de korte termijn wordt dan wel opgelost binnen dit mooie netwerk, waar ik nu ook zoveel steun van krijg, maar als het langer duurt? Wat als ik uitzaaiingen in mijn hoofd krijg en niet meer voor mijzelf kan zorgen? Ik ben zo bang om ooit in een verzorgingshuis terecht te komen. Dat lijkt me het ergste wat er is. Ik ben er regelmatig geweest, op bezoek bij mensen, of om er muziek te spelen, maar haalde elke keer opgelucht adem als ik de deur achter me dicht kon trekken en weer buiten stond.

Verbijsterd

20 reacties