Ik heb nog een toekomst

Het gaat nu al zo lang goed, ik heb gewoon nog toekomst! Dit najaar realiseerde ik me plotseling dat ik al bijna 5 jaar gespannen afwachtte tot het een keer fout zou gaan, maar dat het ook nog 5 jaar goed kon gaan, of misschien zelfs wel langer.  Mijn borstkanker was uitgezaaid naar de botten en ik was in de zogenaamde palliatieve fase beland. Dat wil zeggen: je bent niet meer te genezen en de behandeling is erop gericht het leven zo goed mogelijk te houden en de groei van de tumoren zoveel mogelijk te remmen. Maar met de huidige stand van de medische wetenschap kan dat best lang duren. Borstkanker is een chronische ziekte geworden. Mijn prognose was 5 tot 10 jaar. Ervan uit gaande dat de Letrozol ongeveer 2,5- 3 jaar zou werken en daarna waren er nog 2 andere hormoonkuren beschikbaar,die elk iets minder lang zouden werken en dan eventueel nog chemo of wat er dan weer aan nieuwe medicijnen op de markt gekomen zou zijn. Uiteraard waren dit slechts gemiddelden en bood de oncoloog me geen enkele garantie, maar wel een beetje hoop.

Die hoop kon ik in het begin goed gebruiken om over de eerste schrik heen te komen en te werken aan het herstel van de zware operatie, waarbij mijn hoofd en nek gefixeerd zijn. Elke drie maanden controleerde de oncoloog mijn bloedwaarden en tumormarkers en die controles zorgden uiteraard voor de nodige spanning. Maar naarmate ik me fitter voelde en de tijd verstreek, verminderde die spanning. Ik leerde leven met mijn stijve nek en de beperkingen die dat met zich mee bracht. Probeerde me vooral op het heden te richten en niet te veel te piekeren over wat er nog zou komen. Genoot van het feit dat ik nog cello kon spelen, oma geworden was en nog lange wandelingen kon maken.

Na 2.5 jaar kwam er wel een dip. Een vermoeidheid die niet over ging, in combinatie met vage buikklachten, jeuk en misselijkheid maakte mij super nerveus. Zou het dan nu in mijn lever zitten? Gelukkig kon ik direct terecht bij de oncoloog en bleek er niets te vinden.  Gewoon de zenuwen, dat die eerste 2,5 jaar om waren.

Inmiddels ben ik al 5 jaar bezig met mijn eerste kuur en tot mijn verbazing gaat het nog steeds goed. Ook mijn oncoloog is aangenaam verrast. En hoewel die borstkanker al die jaren geen dag uit mijn hoofd is geweest, gaat het leven weer grotendeels zijn gewone gang. Ik ga nog steeds elke drie maanden op controle, maar zolang ik me goed voel ben er niet meer zenuwachtig voor.  Ik merk zelfs dat het leven een bijzondere glans heeft gekregen. Alsof er een grauw gordijn weggetrokken is. Dat ik zomaar kan lopen genieten van het zonlicht op een winterse rietkraag, of van het enthousiasme waarmee mijn kleinzoon de wereld ontdekt. Ik ben niet langer bezorgd of ik wel genoeg presteer en of ik alles wel goed doe. Het lijkt wel alsof mijn ziekte mij bewuster in het leven heeft gezet, alsof mijn ogen open zijn gegaan voor de kleine dingen die echt belangrijk zijn. En dat voelt goed. Voor het eerst realiseer ik me dat ik niet langer bezig ben met overleven, maar met leven. Een leven dat ik bijna kwijt was.