Week 6 ….op naar de chemo

Week 6… op naar de Chemo

We zijn een week verder. Inmiddels raak ik de tijd en de gebeurtenissen kwijt als ik ze niet opschrijf.

Deze week startte prima met een eerste zonnige dag van het jaar.  We hadden bedacht er een gezamenlijke leuke dag van te maken, maar het werd een dag van onderzoek naar bloedafname en van ziekenhuis naar ziekenhuis en weer terug. Het was het wel waard, want door deze acties kan de chemobehandeling maandag (een week eerder dan verwacht) al starten.

Jim komt in aanmerking voor een chemokuur met Capecitabine. De informatie die we hierover kregen, was veel, maar werd ook gedoseerd gegeven op een heel prettige manier. Onze contactpersoon van de afdeling oncologie gaat in augustus met pensioen. Ik vind dat nu al jammer. En even schoot door me heen; zou Jim er dan nog zijn? Maar doordat hij met de chemo gaat starten heb ik daarover nu een veel ruimer gevoel. Hoopvol.

Het weekend hebben we nodig gehad voor voorbereidingen: De poes die ons ‘s nachts  wakker hield brachten we  terug naar de boerderij van dochterlief en Jim heeft in het weekend een deel van zijn zorgvuldig samengestelde collectie vintagegitaren en -versterkers verkocht. Daar voelde hij zich somber over, maar toen hij thuis kwam voelde het helemaal goed. Waar hij 2 maanden geleden niet aan zou kunnen denken, doet hij nu met positief gevoel. Ik vind het ongelooflijk hoe hij kan schakelen, en ook helemaal kan genieten van sociale momenten.

Jim en ik delen de voorliefde voor Aziatisch eten. Met die chemobehandeling kan de smaak veranderen,  dus vandaag waren we met Jim’s zoon naar Kam Kee waar we ons enorm te buiten zijn gegaan aan dimsum en Tjau ming en gevulde paprika, garnalenflensjes…gebakken inktvis en varkenskrabbetjes. Het was ook echt ontspannen gezellig.

De tuin is opgeknapt, zodat we er in de lente (waar blijft die?) prettig kunnen zitten en ik ben met een lijstje ‘voedingdtips bij chemo’ door de supermarkt gegaan. Panthenen- crème en Yellygums, snacks en eiwitrijke producten en toen waren we er klaar voor. Maandag start Jim met de eerste chemokuur.

Ondertussen stromen op onze ziekenhuisapp de resultaten van de onderzoeken binnen. We  hebben geen ervaring met kanker-ontwikkelingen, dus geen idee van de betekenis van de uitslagen die we soms in de ziekenhuisapp zien verschijnen.Bijna alle bloedwaardes zagen er goed (want groen) uit, behalve dus die waaruit blijkt dat er weefsel vernietigd is. Die waarden zijn behoorlijk hoog. We maken er soms nog grappen over dat het patiëntennummer vast verruild is. Maar de  CT-scan-resultaten logen er niet om. De uitzaaiingen in zijn lever zijn in de afgelopen 6 weken met 50% gegroeid.

Ik voel me  deze week (ook door de gebroken nachten vanwege de poes en door de spanning van deze weken en het chemotraject in het vooruitzicht) voor het eerst vermoeid. De wendingen in dit proces volgen elkaar zo snel op dat ik er alleen maar in mee kan bewegen en dat lukt dan wel weer opmerkelijk goed.

Als ik nu  het verhaal van de gebeurtenissen van de afgelopen weken aan mensen om ons heen doe, doe ik dit soms wat werktuigelijk. Ik voel er niet zoveel meer bij en zoek naar een manier om mensen te laten weten hoe het met ons gaat zonder het teveel te moeten herhalen. Daarom heb ik dit blog maar openbaar gemaakt, zodat ik mensen kan verwijzen en ze de blog kunnen lezen of volgen zonder dat ze een account hoeven aan te maken.

Soms, tijdens een gesprek , grijpt het me wel aan. Het vele. Het onzekere. De angst daarvoor. En de zorg om Jim over of hij geen pijn zal krijgen. Het hele bewustzijn dat alles wat begint ook weer ten einde komt. Alles is nu tegelijkertijd ook abstract en onwerkelijk. Surreëel. Dat zal wellicht anders zijn als Jim maandag  aan de chemo gaat.