Week 7 … de eerste chemo

Maandag heeft Jim zijn eerste chemokuur gehad. Met Capecitabine. Het was een kort infuus van een uurtje. De vrienden die ons brachten/ophaalden en de mensen en medepatienten op de afdeling waren allemaal vriendelijk en behulpzaam. Daardoor voelde het allemaal heel licht.

Jim voelde zich daarna opmerkelijk goed. Maakte afspraken met vrienden en had overal weer zin in. Het gevoel dat er nu iets gebeurt wat die kankercellen aanpakt gaf goede moed.

De  derde dag was pittig. In de nacht erg veel pijn en veel bijwerkingen, dus alle medicatie om die bijwerkingen te verlichten werden in stelling gebracht. De tafel lag er vol mee. Het was ook even inpuzzelen wanneer welke medicatie ingenomen moet worden, maar het ritme zit er nu al aardig in.

Gelukkig keerde na twee grieperige dagen de rust terug. Jim is bijna een week verder, sneller vermoeid, maar hij heeft het gevoel de juiste keuze te hebben gemaakt.

Vreemd is dat nu na 6/7 weken het leven normaliseert. Ik voel me er soms zelfs schuldig om. Als ik geïrriteerd raak over het gezamenlijk opmaken van het bed. Dan denk ik; “hier zal je later met spijt aan terugdenken”.

Niet iedereen is op de hoogte. Niet de meneer in het park die hoort dat Jim geluk heeft met de huur van zijn werkruimte en zegt: “Sommige mensen hebben alle geluk van de wereld!”,  Niet de vriend van een vriendin met wie we afspraken die zegt: “ah fijn dat je weer beter bent!” Eigenlijk  voelt het heel fijn als mensen dat zeggen. Bijna gewoon. Ik zou de kanker soms ook bijna vergeten. Maar die heeft zich toch echt genesteld in ons leven.