Week 8 de eerste chemo en pasen

We hebben de Pasen achter de rug en Jim ook al bijna een chemo-rustweek, wat wil zeggen, een week zonder chemopillen. Een cyclus bestaat uit eenmaal chemo-infuus, twee weken pillen gevolgd door een rustweek. De eerste cyclus is nu bijna voorbij en heel erg goed verlopen.

Bezijden soms wat lichte pijn en gevoeligheid bij slokdarm en lever en iets van vermoeidheid, voelt Jim zich goed. Ook het eten gaat goed, dus we genieten extra van het eten.

Dat er nu een chemopillen-vrije rustweek is voelt bijna vreemd. Worden de kankercellen nog wel aangepakt, of kunnen ze nu weer hun verraderlijke eigen gang gaan?

Wat weten Jim en ik eigenlijk maar weinig van kanker. Zowel bij Jim als bij mijzelf bespeur ik toenemende tegenzin om ons daarin te verdiepen. De hoop heeft deze week de overhand genomen. En dat geeft onverwacht veel ruimte om te genieten van de fijne momenten. De focus is nu minder op ziek-zijn. Ik realiseer me dat dat geen blijvende situatie zal zijn. We nemen het nu zoals het komt. 

Jim is weer vaak op de werkplaats. Hij werkt daar niet maar ontmoet er de mensen die het leuk vinden om langs te komen. Hij heeft de verkoop van een versterker weer teruggedraaid omdat hij spijt had van de verkoop en graag zelf nog wilde genieten van het gitaarspelen. Dat is niet des Jim’s, maar past wel bij zijn situatie nu. Jim gaf in de eerste week van zijn ziekte al aan dat hij de volledige vrijheid voelde/wilde om besluiten die hij neemt zonodig te herzien. 

Dat is exemplarisch voor het proces waarin we zitten; een stap naar voren en twee naar achteren of een stap naar achteren en twee naar voren. Grillige bewegingen in dit proces. Ik laveer mee, maar maak nu ook meer mijn eigen keuzes. Ik voel weer ruimte om de dingen te doen waaraan ik me oplaad; ontspannen werken, er weer twee dagen achtereen op uit te gaan, de natuur in, afspraken te maken met vrienden/vriendinnen. Oh ja , en naar de fysiotherapeut omdat mijn rug ongemerkt strak stond van de spanning die zich onderhuids toch opbouwde.

Ik merk dat ik mijn neiging tot ‘ in contact blijven’ met Jim weer wat kan laten vieren. Ik drentel niet meer om hem heen met groenten en fruit waar hij de buik van vol heeft. En kom niet meer aan met “slagroom op de punt?”. Jim zorgt goed voor zichzelf en ik ook en dat komt ons contact ten goede. De druk is eraf, de zwaarte is eruit.

Voordat Jim start met zijn tweede chemo-cyclus gaan we een paar dagen met kinderen en klein-kinderen naar Texel. Met een cadeau op zaterdag, want het wordt de eerste lentedag dat het echt warm wordt. Ik ben toe aan de koestering van zonnige momenten en samen genieten. 

Het blijft een wonderlijk gegeven dat Jim zo ziek is en het tegelijkertijd zo goed met hem gaat.