Een mokerslag is uitgedeeld.

Vanmorgen naar het ziekenhuis vertrokken voor kuur 8 van de folfoxiri-b. Zoals eerder gezegd zou dit dan de laatste worden. Eerst gaan bloedprikken en toen we daarvan de uitslag zagen was al duidelijk dat het niet door zou gaan. De neutro’s waren zelfs nog lager dan 1,5 week geleden. Vervolgens eindelijk een gesprek met de juiste behandelend arts. Het was een duidelijk maar zeer confronterend gesprek. Het leek haar een beter idee om het bij 7 kuren te laten en de picclijn die er woensdag uit zou gaan er nu uit te halen. De bloeduitslagen lieten zien dat het beenmerg nog maar moeilijk in staat zou  zijn om nog te herstellen van een volgende kuur. Nu eerst komende donderdag een controle ct scan en dan volgende week woensdag de uitslag hiervan en bespreken hoe nu verder . 
Op de vraag of wij nog vragen hadden heb ik dan toch eindelijk durven te vragen wat we kunnen verwachten. Je weet het ergens wel maar toch blijf je je aan elke strohalm vastklampen dat je nog wel een hele periode (denk in jaren) hebt. Alex heeft de pech dat het allemaal heel laat ontdekt is en ook de slechtste ras mutatie heeft. Ze kon natuurlijk geen precieze prognose geven maar wel dat we moesten denken aan een 2 jaar. Met natuurlijk het feit dat je altijd mensen hebt die er na 1 jaar al niet meer zijn en een enkeling die 5 jaar haalt ( maar die hadden dan wel een betere uitgangspositie). Het voelde als een mokerslag nu het zo uitgesproken werd. Ze zei ook doe de dingen die je nog wilt doen (bijv een grote reis maken) zo snel als mogelijk en ga dingen doen waar je energie uithaalt. Voor nu even de scan afwachten en het gesprek en dan inderdaad maar plannen maken.