Ons leven is tot stilstand gekomen

Zoals in mijn eerste blog geschreven zitten we dus in een soort van rollercoaster. Nadat we half sept dus de diagnose uitgezaaide endeldarmca hadden gekregen en er een hele hoop op ons afkwam zijn we tussendoor nog even een paar dagen met de camper eropuit gegaan naar Renesse en Breukelen. Tussendoor nog terug naar huis moeten rijden omdat ze nog meer bloed wilden afnemen. Tevens toen ook de oncoloog weer gezien en papieren meegekregen om samen uit te zoeken wat we wilden qua behandeling. Na alles gelezen te hebben en de bijbehorende uitleg via een film te hebben bekeken wilde Alex er volledig voor gaan en koos voor de zwaarste optie. De combinatie van 3 soorten chemo en daarbij doelgerichte therapie de bevacuzimab. En dat iedere 2 weken. In totaal 12 kuren. De instelling van Alex is je kunt een olifant niet met een mug bestrijden dus we we doen alles of niets. Op het moment dat we dit besloten zaten we nog met de camper in Breukelen. In die weken vanaf 9 september en er nog niet behandeld werd ging Alex steeds verder achteruit, had veel pijn, zeer vermoeid en nog maar tot weinig in staat. Hij was ondertussen al meer dan 15 kilo afgevallen. Het was verschrikkelijk om aan te zien. En op dat moment gaf hij ook aan dat weggaan met de camper voor hem geen plezier meer gaf. Bij terugkomst thuis dan ook maar meteen de camper volledig leeg gemaakt en de beslissing genomen om deze te verkopen omdat het emotioneel heel zwaar was om deze voor de deur te hebben staan met de wetenschap dat we er geen gebruik meer van zouden gaan maken. In de weken die volgden zijn we bezig geweest met dingen waarmee je nooit echt bezig bent als je gezond bent. Nadenken over het afscheid tzt, euthanasie, verhuizen terug naar Maastricht (wij zijn Nederlanders die net over de grens bij Maastricht in België wonen), foto’s uitzoeken die tzt gebruikt kunnen worden en nog meer van dat soort dingen. Als ik daar nu aan terugdenk is dat misschien allemaal een beetje overhaast geweest maar op dat moment ging het zo slecht dat we die dingen alvast geregeld wilden hebben. Ik denk ook dat als Alex had gekozen voor de optie om niets te doen van behandeling hij er waarschijnlijk al niet meer geweest zou zijn.