Open dag in het hospice
Ik heb altijd gezegd dat ik niet thuis wil sterven. Vooral omdat mijn dochter van 11 jaar dat niet wil en dat begrijp ik helemaal. Ik wil dat thuis haar veilige thuis blijft waar zij zich prettig, veilig en thuis voelt. Niet een thuis waar ze altijd geconfronteerd wordt met een zieke en straks stervende mama die van iedereen afscheid gaat nemen.
Dus al vrij snel was duidelijk dat ik mijn laatste fase in het hospice wil doorbrengen. Maar eigenlijk had ik geen idee wat het hospice eigenlijk was en had ik er ook niet echt een beeld bij.
Gisteren had het hospice een open dag, dus dat was een mooie gelegenheid om daar samen met mijn man eens te gaan kijken.
Bij binnenkomst werden we gelijk ontvangen door een lieve vrijwilligster die ons een rondleiding heeft gegeven. Mijn man en ik waren echt onder de indruk. Wat een mooie kamer! Ik had een kamer met een bed verwacht, maar er was ook een zithoek, eettafel, badkamer, douche en terras. Wat een luxe en (bijna) alles is gewoon mogelijk om er echt je eigen plekje van te maken. Zo mag je zelfs je eigen meubels meenemen als je zou willen.
Naast je eigen kamer is er ook nog een gemeenschappelijke kamer waar je gebruik van kan maken en kan zitten met familie, vrienden of de vrijwilligers.
De lieve vrijwilligster schrok wel toen ze door had dat ons bezoekje meer was dan alleen belangstelling en dat de kans groot is dat ik daar dit jaar kom te wonen...
Daarna nog een heel fijn gesprek gehad met een medewerkster en met een goed en fijn gevoel gingen Lief en ik weer naar huis.
Natuurlijk is zo'n bezoek heel dubbel. Onwijs mooi dat er hospices zijn met zulke lieve medewerkers en vrijwilligers en ik denk dat ik mij geen betere en fijnere plek kan wensen om mijn laatste dagen door te brengen, maar aan de andere kant wil ik mij helemaal niet bezighouden met dit soort dingen...
4 reacties
Ik snap je. Ik ben gaan kijken bij natuurbegraafplaatsen. Niet om er nu al re gaan liggen, maar later, hopelijk veel later.
Kijk , als je dan toch moet sterven, kan het beter in stijl zijn. En je probeert er dus niet, of zo weinig mogelijk aan te denken. Maar in je achterhoofd blijft het toch hangen, en dan heeft die open deur dag toch een goed gevoel achtergelaten.
❤️, willy
Ik denk niet dat er bij ons hospices bestaan. Enkel in sommige ziekenhuizen palliatieve afdelingen, maar het is en blijft een ziekenhuis. Toch twijfel ik ook wat ik zou willen... Thuis of niet thuis...
Ik ben wel ontroerd door hoe jij op een ontzettend lieve en begripvolle manier je dochter meeneemt in je verhaal. Wat een groot hart!
Deze blog raakt mij heel erg, omdat ik het zelf mee heb gemaakt. Mijn vrouw wilde thuis sterven, maar de jongste was 28 toendertijd.
Toch heeft ze uiteindelijk gekozen om de allerlaatste dagen (ze heeft daarvoor 14 dagen thuis gelegen (wat een rotwoord) en haar laatste (2) dagen toch naar een hospice te gaan en daar te sterven. Het was een droevige beslissing voor ons beiden, maar zij voelde zich er beter bij, beter oo haar plaats
En het was goed, buiten thuis, was het de beste plek. Nu heb ik daarover een dubbel gevoel, want ik had het haar zo gegund haar wens om thuis te sterven, te volbrengen, maar het is wel iets om duidelijk te bespreken.
Margreet heeft tegen mij niet gezegd waarom ze daarvoor koos, ik heb alleen de kans gekregen, om te zeggen. Als je het doet omdat het te zwaar voor ons is. Ja het is zwaar, maar dit laatste stukje redden we ook nog wel. Maar als je het doet omdat je het zelf wil, wat je ook beslist , ik sta erachter.
Het heeft mij een gevoel van falen gegeven, pas later zag ik in een bericht aan een vriendin, dat ze zelf vond dat ze daar beter op haar plek was en zich veiliger voelde. Vandaar dat ik zeg, bespreek het, en je hoeft niet al weken van tevoren te beslissen.
Misschien klinkt mijn reactie bot of lomp, maar zo is het niet bedoeld.
Ik wens dat je in (gemoeds)rust en vrede mag gaan
Peter