Spoken in mijn hoofd...
Op mijn Facebook schrijf ik regelmatig een update over hoe het met mij gaat. Ik ben graag open en transparant, want wil niet dat het verhaal, mijn verhaal, zijn eigen leven gaat leiden.
Op zo'n update krijg ik altijd super veel lieve reacties en ik weet dat de mensen die reageren het met de beste bedoelingen doen en ze echt met mij meeleven, maar soms....
Blijf sterk, kop ervoor, geef de moed niet op, blijf vechten,blijf strijden en geef niet op zijn een paar van die reacties. Vast heel lief bedoeld, maar ik kan er dus helemaal niks mee. Soms maakt het mij boos, maar het maakt mij ook onzeker.
Ik weet dat ik mij niks moet aantrekken wat anderen van/over mij denken, maar toch. Als ik niet lekker in je vel zit ben ik toch vatbaarder voor zulke gedachten. En die gedachten noem ik altijd spoken. Ze spoken in mijn hoofd rond en vragen mij van alles zoals: als ik niet kies voor chemo, ben ik dan laf? Geef ik dan op? Strijd ik dan niet meer? Vecht ik niet meer? Kies ik voor de makkelijkste weg? En ga zo maar door. Om gek van te worden.
Gelukkig zijn daar ook altijd de ghostbusters die de spoken opzuigen, die mij weer helder laten nadenken. En ik weet diep van binnen dat wat ik ook kies het altijd een goede keus is.
4 reacties
Ik plaats niets over mijn verbond met K op faceboek. Te vluchtig. En zeker als je een grote vrienden en vage kennissengroep hebt, kan het ongewenste reacties geven. Onbenul reacties waar je niks mee kunt. Ik post alleen hier en als ik vind dat iemand dat moet lezen, dan stuur ik de link naar mijn blog. En wie dan echt wil reageren, die moet de drempel van eerst registreren nemen. Dat is een fijn filterinstrument.
Mensen die zelf niet met kanker te maken hebben (gehad) weten vaak niet goed hoe ze moeten reageren en kunnen zo onbedoeld de verkeerde dingen zeggen terwijl ze het goed bedoelen. Zie het dus als hun eigen onzekerheid en onvermogen en niet als iets dat jij je moet aantrekken.
Lieve groet,
Anja🌷
Ben je al bekend met de lotgenotengroep voor bmhk op Facebook? Dat is een besloten groep met allemaal hele lieve gezellige mooie en meelevende vrouwen die allemaal in meer of mindere mate bmhk hebben/ gehad hebben. Misschien kun je hier je ei ook kwijt 🌹❤️
Lieve Apriati.
Soms zijn reacties, in de trend, van, het een plekje geven. Iets waar je niks mee kunt.
Maar als het lukt bewust naïef te zijn, kun je proberen, er van uit te gaan dat de dingen die mensen zeggen, niet zo bedoeld zijn, als het op jou overkomt.
Een voorbeeld. Tijdens een avondwake of begrafenis, hoor je zo vaak, Gecondoleerd. Dat zegt ook helemaal niets, maar het is ongelooflijk moeilijk, om andere woorden te vinden, mensen weten niet hoe ze moeten verwoorden wat ze voelen.
Ik vond het woord gecondoleerd, totaal nietszeggend, en na er lang over nagedacht te hebben, zeg ik sindsdien wat ik voel. En dat is, ik zou zo graag iets zeggen waar je echt iets aan hebt, maar weet de woorden niet. En dat wordt gewaardeerd.
Maar of men nu gecondoleerd zegt, of mijn woorden gebruikt, de bedoeling is hetzelfde.
En zo ook de dingen die ze jou zeggen, ja het klinkt echt waardeloos, maar ze zouden zo graag iets zeggen waar je ècht wat aan hebt, het is pure onmacht, maar ze proberen het tenminste. Dat is ook wat waard. Bewust naïef, laat het je anders beleven.
Ik probeer niet, belerend te zijn, maar het in een ander licht te zetten. En wat let je om op facebook (een vreselijk medium, maar ieder zijn ding) te schrijven dat je moeite hebt met die woorden, maar begrijpt dat ze proberen je een hart onder de riem te steken. En misschien dat het fijner is om te zeggen wat ze diep van binnen voelen
Dikke knuffel Peter