Over mij
Een Port a Cath zou gemak moeten geven. Dat is niet mijn ervaring. Dit jaar is bij mij een PAC geïmplanteerd door een vaatchirurg in Terneuzen, alwaar ik voor lymfklierkanker wordt behandeld. Tijdens de drie chemo infusen die ik achter de rug heb, moest er meerdere keren worden geprikt. Pijnlijk en blauw na afloop. Bloed afnemen is helemaal een ramp, want de katheter ligt volgens de verpleegkundigen tegen de aderwand. Dan wordt er vacuum gezogen. "Komt wel vaker voor", wordt gezegd. Die extra belasting van de PAC, tja, daar had ik niet op gerekend. Had ik beter naar een Academisch ziekenhuis kunnen gaan, waar interventie radiologen de PAC implanteren? Dat drukkende gevoel, vooral bij het bewegen van mijn rechterarm. De pijn en het totale ongemak, haalt het vertrouwen dat ik had, volledig weg. Komt nog bij dat bij het plaatsen van de PAC de vaatchirurg liet weten dat hij de ader niet kon vinden. De lokale verdoving werd 7 keer bij geprikt, terwijl de chirurg in mijn lijf zat te wroeten. Ik ervaarde dit als een 'pijnbank/slachtbank'. Blauw en bebloed werd ik naar huis gestuurd. Alles komt goed!
Deze vaatchirurg van dat streekziekenhuis in Terneuzen, heb ik onlangs bezocht met mijn probleem. Er is hoop. Over een maand zou ik de PAC niet meer voelen. Maar het zit er al twee maanden in? Dus drie maanden na de implantatie zou ik de PAC niet meer voelen. Ben ik dan misschien overleden? Want dan voel je toch niets meer? (lol)
De PAC verwijderen is voorlopig geen optie. En volgens de vaatchirurg kan de PAC alleen verwijderd worden onder volledige narcose, omdat er bindweefsel omheen groeit, dat moet worden weggesneden. "En dat kan alleen een chirurg", voegde hij eraan toe.
Nog aan aantal chemo behandelingen staan gepland tot en met januari 2024. Om de drie weken een dagbehandeling van 5,5 uur zitten in een luxe stoel met 6 plastic zakken vloeistof boven het hoofd. Geen slecht woord over de hard werkende verpleegkundigen, waarvan ik de indruk heb dat zij in een angstcultuur werken, in relatie tot de specialisten.
Blijven hopen en vooral BLIJVEN LACHEN.
