Vroegere ervaringen handig geweest bij doorlopen van behandeling?

Bij een andere blogschrijver heb ik gelezen dat ze bang is om de bestraling te ondergaan. Dit door het taaie speeksel, slijmachtige speeksel. Het bestralingsmasker werkt nou ook niet echt geruststellend. Het zit zo ontzettend strak dit ik wondjes ervan kreeg aan mijn schouders, kin en neus. Het is ook heel hard plastic. (Ik heb het masker als aandenken in onze logeerkamer liggen.) Maar je ligt ook volledig, letterlijk ingeklemd, daar alleen al zou je angstaanvallen van kunnen krijgen. 
vooral in mijn laatste week had ik het moeilijk. Extreem droge mond die ontzettend pijn deed. En dan inderdaad dat taaie speeksel. Ook ik ervoer het als bijna niet te doen. Dus aan de andere blogschrijver schrijf ik nu, je stelt je zeker niet aan. Het is walgelijk zwaar. En psychisch bijna onhoudbaar. 
Ik heb door alles wat ik eerder in mijn leven meegemaakt heb mindfullnes geleerd. Dat gebruikte ik, vooral in de laatste week. Ik ademde heel bewust met mijn buik, rustig in en uit. Daardoor gaat je aandacht weg van je keel cq hoofd. En ik ben in gedachten naar een heerlijke vakantiedag gegaan. Het lijkt clicé, maar het hielp voor mij. 
Ik werd in een nacht tijdens de laatste 6 bestralingen wakker door een nachtmerrie dat ik stikte omdat mijn keel dicht zat. Ik werd wakker en besefte, mijn keel zat helemaal dicht en ik kreeg geen adem. Ik begrijp niet hoe, maar ik was niet in paniek. Ik dacht alleen maar:” keel dicht, geen adem, wat nu?”. Overeind zitten allereerst. Water drinken. Langzaam ging mijn keel een beetje open en kreeg ik lucht. 
Een hele kapotte mond en opgezet slijmweefsel was de oorzaak van mijn ademnood. Niemand had dit genoemd als mogelijke complicatie. Dus dit kwam totaal onverwacht. Het is gelukkig bij die ene keer gebleven. 
Ook ik schrijf in een dagboek. Vooral in die dagen van de behandeling. Dat schrijven heeft mij ook enorm geholpen.

Verder ben ik gezegend met een hele lieve en daadkrachtige groep vrienden om mij heen. Met mijn beste vriendin heb ik het stikverhaal besproken. Ook dat hielp enorm. 
 

Maar niets is zo sterk als lotgenotencontact. Iemand die weet wat je meemaakt. Je hoeft in feite niets te zeggen. En samen weet je ook, wat de één meemaakt betekent nog niet dat anderen hetzelfde doormaken. Maar vooral, je zeurt niet. Het is heel erg zwaar en bijna niet om te doen. Bijna. Want het gaat wel. Het lukt, ondanks alles. Zet door en geef niet op.

De bijkomende foto is een tekening van mij uit diezelfde week. Ook tekenen hielp mij enorm. Mijn hoofd is dan helemaal leeg. Even ontsnap je aan je leven, aan je lichaam.

Voor iedereen die het nu moeilijk heeft, ik denk aan je. Veel sterkte.

Hartelijke groeten, Maarten