Borsten 3.0; de siliconenkit
Eindelijk maar toch de borstreconstructie operatie is door de verzekeraar goedgekeurd! Yes! Ondanks dat ik wist dat dit wel goed zou komen, is het een hele opluchting dat de goedkeuring nu binnen is.
De operatie staat gepland voor dinsdag 17 november 2015 (Dit bericht is in november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl) … en ik kan niet wachten. Ik kijk er net zo naar uit als ik naar een vakantie uitkijk. Ik heb er echt zin in, best bizar. Dit heeft met name te maken dat de tijdelijke borstprothesen, de Tissue Expanders, die gevuld zijn met een zoutwateroplossing alles behalve prettig zijn. Ze zijn zo hard als een goed opgepompte basketbal en hebben ook de vorm van een bal. Kleine Lola-Ferrari noem ik het zelf. Ze zitten simpelweg gewoon niet lekker en behoorlijk in de weg. Iets waar je normaal niet bij nadenkt als je aan je borsten denkt. Als je wilt weten hoe het voelt, kun je dit het beste vergelijke als je op je buik gaat liggen en onder je borst twee goed opgepompte ballen ter grote van een grapefruit neerlegt. Niet fijn. Doordat deze prothesen zo hard zijn heb ik wel wat kleine ongemakken. Op mijn buik liggen kan ik alleen als ik een hoge kussen onder mijn borsten leg die mijn gewicht opvangt. Ik ben hier inmiddels al behoorlijk bedreven in en kan dit al zo ongeveer slapend doen. Doordat mijn borstspieren gedeeltelijk onder de prothesen zitten en gedeeltelijk er overheen, lijkt het alsof er per borst een strakke elastiek over èn onder de al harde borstprothesen zitten. Dit doen ze om de uiteindelijke vorm, bij borsten 3.0, er zo natuurlijk mogelijk uit te laten zien. Hoe bedenken ze het? Op zich is hier niets mis mee. Maar praktisch is het soms best irritant. Al is dit gedurende de maanden gelukkig wel steeds minder geworden en wen je ook aan sommige ongemakken. Zo voelt het wanneer ik mezelf met mijn handen omhoog til (iets wat je vaker doet dan je denkt, bijvoorbeeld als je op de bank gaat verzitten) net alsof mijn waterballonnen gesandwished worden door twee strakke elastieken die de waterballon proberen plat te drukken. Maar omdat de waterballon niet meegeeft, moeten de spieren harder werken. Dit is vervelend, zeker in het begin, maar hier wen je gelukkig aan. Al is het bij zware dingen tillen nog steeds niet fijn. In het begin was het zelfs zo vervelend en een onnatuurlijk gevoel dat ik bij het autorijden alleen de 1e versnelling kon bereiken door met mijn linker hand mijn rechter borstspieren vast te houden. Tja zelfs dan gebruik je deze spieren. Zwemmen is ook zo’n dingetje. Ik heb één keer gezwommen deze zomer … nou ja zwemmen kon je het niet echt noemen. Zonder nadenken probeerde ik de schoolslag te doen … maar ik kon die armbeweging totaal niet maken omdat mijn gewicht in het water op mijn beide armen en daarmee op mijn waterballonnen rusten. Zo bizar. Ik zonk gewoon. Dit was puur omdat de beweging heel onnatuurlijk aanvoelde. Na even de tijd hiervoor te nemen en een beetje te oefenen wende ik aan het gevoel en kon ik een paar schoolslagen maken. Ik heb de borstcrawl maar niet geprobeerd.
Er zit nog steeds geen gevoel in de huid van mijn borsten. Hierdoor voel ik niet als ik met mijn borsten ergens tegen aan kom. Ik voel het alleen als er een behoorlijke druk op komt, dan voel ik het niet in de huid maar dat er iets op mijn ribben drukt. Iemand een knuffel geven kan voor de ander dan soms best hard aankomen. Emotioneel heb ik ook totaal geen gevoel bij mijn borsten 2.0. Behalve dat ze er voor buitenstaanders gewoon als borsten uit zien, heb ik er niets mee. Het heeft voor mij iets afstandelijks. Als het onderwerp borsten te spraken komt kan ik geregeld als een soort gorilla op mijn waterballonnen trommelen. Geen idee waarom, dit gaat een soort van automatisch. Thuis zijn we hier wel aan gewend, maar laatst in een restaurant of in andere openbare gelegenheden wordt hier wel wat raar tegen aan gekeken. Nou ja, niet mijn probleem denk ik dan maar. Al probeer ik de handeling wel een beetje af te leren. Denk dat dit straks wel anders zal zijn.
Er is maar één klein hummeltje die mijn harde waterballonnen wel fijn vindt. Mijn kleine neefje van anderhalve maand oud. Hij vindt het heerlijk over mijn schouder te hangen en met zijn buik op mijn waterballon te rusten. Het helpt goed tegen zijn babybuikkrampjes. Heeft het gelukkig toch nog een voordeel.
Maar los van al deze ongemakken hebben de prothesen natuurlijk wel goed hun werk gedaan. Ze hebben mijn huid en spieren zo opgerekt dat de plastisch chirurg straks borsten 3.0 met siliconen prothesen kan vormen, mijn siliconenkitje 🙂 . De grootte van borsten 3.0 bepalen is best wel een gekke aangelegenheid geweest. De afdeling Plastische Chirurgie heeft dit heel erg bij onszelf gelaten. Wel kregen we, toen we de Tissues Expanders aan het vullen waren, het advies dat we met een centimeter konden kijken wat voor cupmaat ik had. Maar we hebben hier totaal geen weet van en als je een beetje doorvraagt krijg je de informatie dat zodra je de gewenste grootte bereikt hebt met vullen je sowieso een keer extra opvulling nodig hebt, ze hebben die ruimte nodig tijdens de operatie om mooie borsten te kunnen vormen, daarnaast moet je er rekening mee houden dat naarmate vrouwen ouder worden ze vaak grotere borsten krijgen doordat er meer vetweefsel in komt en oja het uiteindelijke resultaat kan wel wat kleiner uitvallen. Mijn hemel … hoe moeten we dan de grootte bepalen? We hebben geen vergelijkingsmateriaal en moeten dus echt opnieuw beginnen. Het is niet dat ik een borstverkleining of borstvergroting wilde, ik had geen borsten meer. Ik vond dit best een moeilijk proces, omdat je maar één keer je cupmaat kunt bepalen. Toad en ik hebben samen besloten dat we voor een c-cup zouden gaan. We hebben toen nog wel een extra overleg met een plastische chirurg aangevraagd. Er werd toen even naar mijn borstkas gekeken en ons medegedeeld dat we dan nog twee opvullingen nodig zouden hebben en daarna klaar zouden zijn. Ok …
In augustus hebben we het voorbereidende gesprek voor de borstreconstructie operatie gehad. De maat was al bepaald bij het vullen, dus na een kort lichamelijk onderzoek en het raadplegen van een tabel werd mijn siliconenkitje besteld en konden we weer weg. De wat … hoezo wat wordt het … welke maat … welke vorm … welk materiaal … hoe lang kan ik met een siliconen kitje doen … mag ik nog beugel bh’s dragen … mag ik vliegen … blijf ik drijven als ik ga zwemmen … kunnen ze tegen een stootje … kan ik na het herstel weer normaal zonder hulpstukken op mijn buik liggen … hoe zie ik dat de siliconen kit aan vervanging toe is … is het schadelijk … kan het lekken … is het kankerverwekkend, want dat wil ik niet ben er net van af … het ging allemaal veel te snel voor me en we hadden best nog veel vragen. Dit komt ook doordat ons allereerste informatie gesprek vorig jaar december behoorlijk karig was. We hadden toen een onvriendelijke, chagrijnige, mannelijke plastische chirurg die volgens ons niets met borsten had en als een soort lp-plaat zijn informatie riedeltje afspeelde. Laat staan dat er ruimte was voor het emotionele proces. Het was een opluchting dat hij de operatie toen niet heeft gedaan, maar alleen het informatie gesprek voerde. Gelukkig nam deze vrouwelijke Plastische Chirurg hier alle tijd voor en zijn alle vragen en meer beantwoord. Zij gaat mij ook opereren. Ik heb tussendoor ook maar even gevraagd of ze veel ervaring heeft in deze operaties. Tja bij sollicitatiegesprekken wordt je het hemd van het lijf gevraagd, maar als je bij een arts komt wordt hier niet naar gekeken. Gelukkig stelde me ze gerust en gaf ze aan dat ze veel ervaring heeft. Ook van andere mensen hebben we gehoord dat het een goede chirurg is. Dus dat moet wel goed komen. En dan kun je als patiënt nog maar één ding doen: vertrouwen in de vakvrouw hebben en je eigen perfectionisme loslaten.
Tja een borstreconstructie is niet medisch noodzakelijks. Je kunt heel goed zonder borsten leven. In het begin heb ik getwijfeld of ik dat cosmetische herstel wel zou willen. Het zijn extra ingrepen en ongemakken en medisch niet noodzakelijk. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik het wel zou doen. De reden hiervoor is dat ik een positieve draai wil geven aan iets vervelends. Als ik in de spiegel kijk zie ik straks na alle ingrepen gewoon iemand met borsten en tepels. Dat deze niet natuurlijk zijn, maakt mij gezien de situatie niet uit. En dit lijkt me een vrolijker en positiever gevoel geven dan in de spiegel te kijken en mijn platte borstkast zien waarbij je al mijn ribben kunt tellen. Nu met mijn tijdelijke prothesen merk ik daarnaast ook dat het fijn is dat ik geen uitwendige prothesen nodig heb en weer een decolleté heb. Dat is toch wel fijn. Ik ben daarom ook blij dat mij de borstreconstructie is aangeboden, alles vergoed wordt en ik hiervoor gekozen heb. Maar ik besef me ook al te goed dat het een luxe is in deze situatie. Ik geniet er daarom ook extra van en kan daardoor mijn perfectionisme beter los laten. Al zal ik altijd iemand blijven met de instelling dat als ik iets doe, ik het ook goed wil doen. Tja dat blijft de aard van het beestje.
Dinsdag 17 november is dus de operatie. Ik zal dan 3-7 dagen in het ziekenhuis moeten blijven. De duur van de opname hangt af van hoeveel wondvocht er geproduceerd zal worden na de operatie. En daarna moet ik thuis nog herstellen, in totaal 6 weken. In deze weken zal ik weer zeer beperkt zijn in wat ik kan, zoals zelf douchen, aankleden en broodjes smeren. Maar ik heb het idee dat deze operatie minder zwaar zal zijn dan die van januari. Niet alleen omdat het emotioneel nu veel positiever is, maar ook omdat ze nu niet in mijn oksels hoeven te wroeten op zoek naar mijn lymfeklieren. Toch zal ik weer met mijn voeten de touchscreen tv moeten gaan bedienen in het ziekenhuis. Kom maar op met die buikspieren 🙂 . En als kers op de taart zal er een paar maanden na de borstreconstructie de tepelreconstructie beginnen. Maar dat is vergeleken met wat we al hebben gehad peanuts. Dit is de laatste grote en zware fase in dit project. Daarna kunnen we eindelijk volledig gaan herstellen.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 6 november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over het filmpje: Dit katje dat geplaagd wordt met een glas water blijft grappig :)
De operatie staat gepland voor dinsdag 17 november 2015 (Dit bericht is in november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl) … en ik kan niet wachten. Ik kijk er net zo naar uit als ik naar een vakantie uitkijk. Ik heb er echt zin in, best bizar. Dit heeft met name te maken dat de tijdelijke borstprothesen, de Tissue Expanders, die gevuld zijn met een zoutwateroplossing alles behalve prettig zijn. Ze zijn zo hard als een goed opgepompte basketbal en hebben ook de vorm van een bal. Kleine Lola-Ferrari noem ik het zelf. Ze zitten simpelweg gewoon niet lekker en behoorlijk in de weg. Iets waar je normaal niet bij nadenkt als je aan je borsten denkt. Als je wilt weten hoe het voelt, kun je dit het beste vergelijke als je op je buik gaat liggen en onder je borst twee goed opgepompte ballen ter grote van een grapefruit neerlegt. Niet fijn. Doordat deze prothesen zo hard zijn heb ik wel wat kleine ongemakken. Op mijn buik liggen kan ik alleen als ik een hoge kussen onder mijn borsten leg die mijn gewicht opvangt. Ik ben hier inmiddels al behoorlijk bedreven in en kan dit al zo ongeveer slapend doen. Doordat mijn borstspieren gedeeltelijk onder de prothesen zitten en gedeeltelijk er overheen, lijkt het alsof er per borst een strakke elastiek over èn onder de al harde borstprothesen zitten. Dit doen ze om de uiteindelijke vorm, bij borsten 3.0, er zo natuurlijk mogelijk uit te laten zien. Hoe bedenken ze het? Op zich is hier niets mis mee. Maar praktisch is het soms best irritant. Al is dit gedurende de maanden gelukkig wel steeds minder geworden en wen je ook aan sommige ongemakken. Zo voelt het wanneer ik mezelf met mijn handen omhoog til (iets wat je vaker doet dan je denkt, bijvoorbeeld als je op de bank gaat verzitten) net alsof mijn waterballonnen gesandwished worden door twee strakke elastieken die de waterballon proberen plat te drukken. Maar omdat de waterballon niet meegeeft, moeten de spieren harder werken. Dit is vervelend, zeker in het begin, maar hier wen je gelukkig aan. Al is het bij zware dingen tillen nog steeds niet fijn. In het begin was het zelfs zo vervelend en een onnatuurlijk gevoel dat ik bij het autorijden alleen de 1e versnelling kon bereiken door met mijn linker hand mijn rechter borstspieren vast te houden. Tja zelfs dan gebruik je deze spieren. Zwemmen is ook zo’n dingetje. Ik heb één keer gezwommen deze zomer … nou ja zwemmen kon je het niet echt noemen. Zonder nadenken probeerde ik de schoolslag te doen … maar ik kon die armbeweging totaal niet maken omdat mijn gewicht in het water op mijn beide armen en daarmee op mijn waterballonnen rusten. Zo bizar. Ik zonk gewoon. Dit was puur omdat de beweging heel onnatuurlijk aanvoelde. Na even de tijd hiervoor te nemen en een beetje te oefenen wende ik aan het gevoel en kon ik een paar schoolslagen maken. Ik heb de borstcrawl maar niet geprobeerd.
Er zit nog steeds geen gevoel in de huid van mijn borsten. Hierdoor voel ik niet als ik met mijn borsten ergens tegen aan kom. Ik voel het alleen als er een behoorlijke druk op komt, dan voel ik het niet in de huid maar dat er iets op mijn ribben drukt. Iemand een knuffel geven kan voor de ander dan soms best hard aankomen. Emotioneel heb ik ook totaal geen gevoel bij mijn borsten 2.0. Behalve dat ze er voor buitenstaanders gewoon als borsten uit zien, heb ik er niets mee. Het heeft voor mij iets afstandelijks. Als het onderwerp borsten te spraken komt kan ik geregeld als een soort gorilla op mijn waterballonnen trommelen. Geen idee waarom, dit gaat een soort van automatisch. Thuis zijn we hier wel aan gewend, maar laatst in een restaurant of in andere openbare gelegenheden wordt hier wel wat raar tegen aan gekeken. Nou ja, niet mijn probleem denk ik dan maar. Al probeer ik de handeling wel een beetje af te leren. Denk dat dit straks wel anders zal zijn.
Er is maar één klein hummeltje die mijn harde waterballonnen wel fijn vindt. Mijn kleine neefje van anderhalve maand oud. Hij vindt het heerlijk over mijn schouder te hangen en met zijn buik op mijn waterballon te rusten. Het helpt goed tegen zijn babybuikkrampjes. Heeft het gelukkig toch nog een voordeel.
Maar los van al deze ongemakken hebben de prothesen natuurlijk wel goed hun werk gedaan. Ze hebben mijn huid en spieren zo opgerekt dat de plastisch chirurg straks borsten 3.0 met siliconen prothesen kan vormen, mijn siliconenkitje 🙂 . De grootte van borsten 3.0 bepalen is best wel een gekke aangelegenheid geweest. De afdeling Plastische Chirurgie heeft dit heel erg bij onszelf gelaten. Wel kregen we, toen we de Tissues Expanders aan het vullen waren, het advies dat we met een centimeter konden kijken wat voor cupmaat ik had. Maar we hebben hier totaal geen weet van en als je een beetje doorvraagt krijg je de informatie dat zodra je de gewenste grootte bereikt hebt met vullen je sowieso een keer extra opvulling nodig hebt, ze hebben die ruimte nodig tijdens de operatie om mooie borsten te kunnen vormen, daarnaast moet je er rekening mee houden dat naarmate vrouwen ouder worden ze vaak grotere borsten krijgen doordat er meer vetweefsel in komt en oja het uiteindelijke resultaat kan wel wat kleiner uitvallen. Mijn hemel … hoe moeten we dan de grootte bepalen? We hebben geen vergelijkingsmateriaal en moeten dus echt opnieuw beginnen. Het is niet dat ik een borstverkleining of borstvergroting wilde, ik had geen borsten meer. Ik vond dit best een moeilijk proces, omdat je maar één keer je cupmaat kunt bepalen. Toad en ik hebben samen besloten dat we voor een c-cup zouden gaan. We hebben toen nog wel een extra overleg met een plastische chirurg aangevraagd. Er werd toen even naar mijn borstkas gekeken en ons medegedeeld dat we dan nog twee opvullingen nodig zouden hebben en daarna klaar zouden zijn. Ok …
In augustus hebben we het voorbereidende gesprek voor de borstreconstructie operatie gehad. De maat was al bepaald bij het vullen, dus na een kort lichamelijk onderzoek en het raadplegen van een tabel werd mijn siliconenkitje besteld en konden we weer weg. De wat … hoezo wat wordt het … welke maat … welke vorm … welk materiaal … hoe lang kan ik met een siliconen kitje doen … mag ik nog beugel bh’s dragen … mag ik vliegen … blijf ik drijven als ik ga zwemmen … kunnen ze tegen een stootje … kan ik na het herstel weer normaal zonder hulpstukken op mijn buik liggen … hoe zie ik dat de siliconen kit aan vervanging toe is … is het schadelijk … kan het lekken … is het kankerverwekkend, want dat wil ik niet ben er net van af … het ging allemaal veel te snel voor me en we hadden best nog veel vragen. Dit komt ook doordat ons allereerste informatie gesprek vorig jaar december behoorlijk karig was. We hadden toen een onvriendelijke, chagrijnige, mannelijke plastische chirurg die volgens ons niets met borsten had en als een soort lp-plaat zijn informatie riedeltje afspeelde. Laat staan dat er ruimte was voor het emotionele proces. Het was een opluchting dat hij de operatie toen niet heeft gedaan, maar alleen het informatie gesprek voerde. Gelukkig nam deze vrouwelijke Plastische Chirurg hier alle tijd voor en zijn alle vragen en meer beantwoord. Zij gaat mij ook opereren. Ik heb tussendoor ook maar even gevraagd of ze veel ervaring heeft in deze operaties. Tja bij sollicitatiegesprekken wordt je het hemd van het lijf gevraagd, maar als je bij een arts komt wordt hier niet naar gekeken. Gelukkig stelde me ze gerust en gaf ze aan dat ze veel ervaring heeft. Ook van andere mensen hebben we gehoord dat het een goede chirurg is. Dus dat moet wel goed komen. En dan kun je als patiënt nog maar één ding doen: vertrouwen in de vakvrouw hebben en je eigen perfectionisme loslaten.
Tja een borstreconstructie is niet medisch noodzakelijks. Je kunt heel goed zonder borsten leven. In het begin heb ik getwijfeld of ik dat cosmetische herstel wel zou willen. Het zijn extra ingrepen en ongemakken en medisch niet noodzakelijk. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik het wel zou doen. De reden hiervoor is dat ik een positieve draai wil geven aan iets vervelends. Als ik in de spiegel kijk zie ik straks na alle ingrepen gewoon iemand met borsten en tepels. Dat deze niet natuurlijk zijn, maakt mij gezien de situatie niet uit. En dit lijkt me een vrolijker en positiever gevoel geven dan in de spiegel te kijken en mijn platte borstkast zien waarbij je al mijn ribben kunt tellen. Nu met mijn tijdelijke prothesen merk ik daarnaast ook dat het fijn is dat ik geen uitwendige prothesen nodig heb en weer een decolleté heb. Dat is toch wel fijn. Ik ben daarom ook blij dat mij de borstreconstructie is aangeboden, alles vergoed wordt en ik hiervoor gekozen heb. Maar ik besef me ook al te goed dat het een luxe is in deze situatie. Ik geniet er daarom ook extra van en kan daardoor mijn perfectionisme beter los laten. Al zal ik altijd iemand blijven met de instelling dat als ik iets doe, ik het ook goed wil doen. Tja dat blijft de aard van het beestje.
Dinsdag 17 november is dus de operatie. Ik zal dan 3-7 dagen in het ziekenhuis moeten blijven. De duur van de opname hangt af van hoeveel wondvocht er geproduceerd zal worden na de operatie. En daarna moet ik thuis nog herstellen, in totaal 6 weken. In deze weken zal ik weer zeer beperkt zijn in wat ik kan, zoals zelf douchen, aankleden en broodjes smeren. Maar ik heb het idee dat deze operatie minder zwaar zal zijn dan die van januari. Niet alleen omdat het emotioneel nu veel positiever is, maar ook omdat ze nu niet in mijn oksels hoeven te wroeten op zoek naar mijn lymfeklieren. Toch zal ik weer met mijn voeten de touchscreen tv moeten gaan bedienen in het ziekenhuis. Kom maar op met die buikspieren 🙂 . En als kers op de taart zal er een paar maanden na de borstreconstructie de tepelreconstructie beginnen. Maar dat is vergeleken met wat we al hebben gehad peanuts. Dit is de laatste grote en zware fase in dit project. Daarna kunnen we eindelijk volledig gaan herstellen.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 6 november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over het filmpje: Dit katje dat geplaagd wordt met een glas water blijft grappig :)