Operatie 2 dagen uitgesteld & Verrassing uit Australië
Wat kan er in een korte tijd toch veel gebeuren. Allereerst werd ik afgelopen week gebeld met de mededeling dat mijn operatie twee dagen is uitgesteld. Ik word niet dinsdag 17 november 2015 (Dit bericht is in november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl) geopereerd, maar donderdag 19 november. De reden hiervoor vertelden ze er gelukkig ook bij. Er is een operatie tussen gekomen die langer dan een hele werkdag duurt en daar is mijn plastische chirurg samen met een collega wel even zoet mee. Doordat de reden er bij werd verteld kon ik me er direct bij neerleggen. Al baalde ik wel, want ik had toen ze op mijn voicemail stonden eigenlijk gehoopt dat ik eerder geopereerd zou kunnen worden. Maar nee dus, de operatie is 2 dagen uitgesteld. Ik was al druk aan het aftellen, dus ik moest er weer 2 nachtjes bij optellen. Ik hoop nu alleen maar dat mijn plastische chirurg goed bijslaapt voor mijn operatie.
Wat wel bizar hierin is dat mijn agendavulling op zaterdag stopte. Ik had 2 volledige dagen niets ingepland om goed uit te kunnen rusten voor de operatie. En daar kwamen ineens 2 extra dagen bij. Maar dat is inmiddels al weer aangevuld.
Zaterdag zouden Toad en ik samen uit eten gaan met een cadeaubon die we van twee onwijs lieve en dierbare vriendinnen hebben gekregen. Nienke, die vlak bij woont, en Quokka-girl, een vriendin die een aantal jaren in Australië woont en ik al 1,5 jaar niet heb gezien. (We blijven het leuk vinden koosnaampjes te gebruiken op deze blog 🙂 Voor diegene die niet weten wat een Quokka is, hier een filmpje). ’s Middags zou een vriend van Toad bij ons op bezoek komen, so far so good. Totdat de bel gaat en Toad vraagt of ik open wil doen. Tuurlijk wil ik dat … alleen bij de deur aangekomen, zie ik niemand staan. Alhoewel wacht eens even … om het hoekje onder het keukenraam zie ik twee mensen weggedoken staan … wat gek dat ons bezoek daar zo gebukt is gaan staan … en wat lijkt de vrouw van Toad’s vriend veel op Quokka-girl?!? … dan zie ik Nienke staan … huh? En dan begint er een onwijs stil en snel proces in mijn hersenen dat Quakka-girl uit Australië wel eens hier voor mijn neus zou kunnen staan. En dan komt er geen gegil, geen uithaal of zoiets dergelijks, maar zeg ik “Wat doe jij hier? Huh, hoe kan dat nou?”. Om daarna mijn armen uit te spreiden en haar daarna helemaal plat te knuffelen. (Quakka-girl bemerkte meteen hoe hard mijn ballontieten kunnen aankomen) Het is echt waar, ze is hier echt. En dan komt er een heleboel emotie los. Want wat heb ik haar gemist. Ondanks de digitale wondere wereld kunnen we zoveel contact hebben als we willen. Maar als je zoveel van iemand houdt wil je haar ook in levende lijven zien. Helemaal met de uitdaging die we hier het afgelopen jaar hebben gehad en alles wat daar bij komt kijken. Dan wil je de mensen van wie je houdt gewoon heel dicht bij je hebben. En dat kan gelukkig bij veel lieve en dierbare vrienden en familieleden die in de buurt wonen. Maar dan is Australië wel wat ver weg. Maar daar stond ze dan … in levende lijven samen met Nienke voor mijn neus. Zo bizar, onwerkelijk en raar.
De gene die je het minst verwacht, maar waar je het meest op hoopt te zien, stond daar in eens. Het was een grote wens van mij Quakka-girl te zien, haar te knuffelen en face-to-face onze verhalen uit te wisselen. En daar stond ze! Ze had dinsdag in een spontane bui een ticket naar Nederland geboekt om o.a. familie te bezoeken. En ze wilde dan meteen mij verrassen en heeft Toad en Nienke bij dat plan betrokken. Ik heb niets door gehad. Ik was die dinsdag bij Nienke wezen eten, zij was toen al op de hoogte. Maar ze heeft hier niets van laten merken. En ook bij Toad heb ik niets gemerkt. Ook niet dat hij de paar minuten voor het verrassingsmoment druk met Nienke berichtjes heen en weer stuurden over de strategie hoe ongezien bij onze voordeur te komen, want ik liep nietsvermoedend beneden rond.
En ze had geen beter moment dan deze kunnen uitzoeken. Want het is de laatste periode emotioneel best pittig. Onze psycholoog had ons hier al op voorbereid. Nadat alle acute behandelingen doorlopen zouden zijn en hiermee het overleven weer overvloeit in herstellen, opbouwen, verwerken en leven, zal er een fase komen waarin het emotioneel zwaarder voor mij zou zijn. En ik zou dan ook angstiger kunnen worden en bijvoorbeeld bij ieder pijntje bang zijn dat de kanker terug is. Nou had ik werkelijk waar het idee dat dit bij mij wel mee zou vallen, omdat ik samen met Toad en de mensen om ons heen hier al heel bewust mee bezig zijn geweest. En met nuchter nadenken en veel grapjes maken kom je ook een eind, dacht ik. Maar helaas ook ik ontkom niet aan deze fase en sinds zo’n twee weken ben ik moe, emotioneel, verdrietig, bang, angstig dat het terug komt en ik dan dood zal gaan en bij elk pijntje denk ik inderdaad “Dit zal toch geen foute boel zijn?” en de onduidelijkheid over mijn te hoge hormoonstand helpt hier ook niet echt bij mee. Ik heb de afgelopen maand meer gehuild, dan in de periode van december tot en met september. En met al deze emoties is niets mis, die horen er bij en iedereen heeft die wel eens. Ook als je geen kanker hebt gehad. Alleen normaal heb je dan wel wat geruststellende gedachten voor jezelf waarmee je de dingen kunt relativeren, gevoelens een plekje kan geven en rustig kan blijven. Maar dat mechanisme werkt bij mij de laatste tijd even niet zo goed. De kracht en energie die je daarvoor nodig hebt, heb ik simpel weg op dit moment gewoon niet. Ik heb al mijn energie, en meer, in de behandelingen gestoken. Daarnaast ben ik alle dagen best druk, neem ik te weinig rust en wil ik te veel. (op zich niets nieuws gezien mijn karakter)
Ik heb tijdens de behandelingen weinig geklaagd, maar dat heb ik de afgelopen maand goed ingehaald. Afgelopen week heb ik hierover met meerdere mensen gesproken en iedereen zei tegen me dat ik ook hiervoor de tijd moet nemen en er niet voor weg moet lopen. Maar ik heb voor deze emoties zo geen geduld. Maar goed, uiteindelijk heb ik toch maar besloten naar jullie te luisteren en mezelf ook hierin de tijd te gunnen en gewoon heerlijk 6 weken met al mijn emoties op de bank te gaan zitten. Na de operatie ben ik toch 6 weken beperkt en het weer doet ook goed mee, samen met wat vrouwenfilms komt dat wel goed. Sinds een week zorg ik er ook weer voor dat ik elke dag voldoende rust neem, dat was ik weer even verleerd. En voor de onduidelijkheid voor mijn hormoongehalte hebben we in december een extra gesprek met de oncoloog. Het grappige is dat zodra ik deze dingen besloten had, ik me meteen al een stuk beter voelde. Maar toen ik besefte dat Quakka-girl zaterdag echt voor mij stond, ik heb haar hiervoor even in haar arm en wang geknepen, voelde ik me echt weer vol energie en power en was ik weer zo happy. Dat had ik echt even nodig. Binnen 5 minuten was ik enorm opgeknapt. Quakka-girl, Nienke en ik heb heerlijk met z’n drieën de hele dag samen door gebracht. Het was heerlijk, onwerkelijk, onwijs emotioneel en zo fijn. En voor ze vertrekt zie ik Quakka-girl gelukkig nog een keer. Daar krijg je onwijs veel positiete energie van. Dat je dan een nacht nog met de adrenaline en onwerkelijkheid in je lijf slecht slaapt en bij elke gedachte aan die dag steeds weer een traantje moet laten, doet daar niets aan af.
Het verrassingsmoment was ons eigen All You Need is Love moment, maar dan zonder Robbert ten Brink 🙂 Maar gelukkig wel met Toad als cameraman, zodat ik de beelden tijdens het herstel van de operatie over 4 nachtjes nog vaak kan terugkijken.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 15 november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Ons All you need is Love moment ga ik helaas niet op de blog zetten. Maar ik dacht het liedje zelf is ook al mooi. En na wat er vrijdag in Parijs is gebeurd kunnen we ook wel een beetje extra liefde gebruiken vind ik. Ik kon de officiële video helaas niet vinden, dus dan maar zo.
Wat wel bizar hierin is dat mijn agendavulling op zaterdag stopte. Ik had 2 volledige dagen niets ingepland om goed uit te kunnen rusten voor de operatie. En daar kwamen ineens 2 extra dagen bij. Maar dat is inmiddels al weer aangevuld.
Zaterdag zouden Toad en ik samen uit eten gaan met een cadeaubon die we van twee onwijs lieve en dierbare vriendinnen hebben gekregen. Nienke, die vlak bij woont, en Quokka-girl, een vriendin die een aantal jaren in Australië woont en ik al 1,5 jaar niet heb gezien. (We blijven het leuk vinden koosnaampjes te gebruiken op deze blog 🙂 Voor diegene die niet weten wat een Quokka is, hier een filmpje). ’s Middags zou een vriend van Toad bij ons op bezoek komen, so far so good. Totdat de bel gaat en Toad vraagt of ik open wil doen. Tuurlijk wil ik dat … alleen bij de deur aangekomen, zie ik niemand staan. Alhoewel wacht eens even … om het hoekje onder het keukenraam zie ik twee mensen weggedoken staan … wat gek dat ons bezoek daar zo gebukt is gaan staan … en wat lijkt de vrouw van Toad’s vriend veel op Quokka-girl?!? … dan zie ik Nienke staan … huh? En dan begint er een onwijs stil en snel proces in mijn hersenen dat Quakka-girl uit Australië wel eens hier voor mijn neus zou kunnen staan. En dan komt er geen gegil, geen uithaal of zoiets dergelijks, maar zeg ik “Wat doe jij hier? Huh, hoe kan dat nou?”. Om daarna mijn armen uit te spreiden en haar daarna helemaal plat te knuffelen. (Quakka-girl bemerkte meteen hoe hard mijn ballontieten kunnen aankomen) Het is echt waar, ze is hier echt. En dan komt er een heleboel emotie los. Want wat heb ik haar gemist. Ondanks de digitale wondere wereld kunnen we zoveel contact hebben als we willen. Maar als je zoveel van iemand houdt wil je haar ook in levende lijven zien. Helemaal met de uitdaging die we hier het afgelopen jaar hebben gehad en alles wat daar bij komt kijken. Dan wil je de mensen van wie je houdt gewoon heel dicht bij je hebben. En dat kan gelukkig bij veel lieve en dierbare vrienden en familieleden die in de buurt wonen. Maar dan is Australië wel wat ver weg. Maar daar stond ze dan … in levende lijven samen met Nienke voor mijn neus. Zo bizar, onwerkelijk en raar.
De gene die je het minst verwacht, maar waar je het meest op hoopt te zien, stond daar in eens. Het was een grote wens van mij Quakka-girl te zien, haar te knuffelen en face-to-face onze verhalen uit te wisselen. En daar stond ze! Ze had dinsdag in een spontane bui een ticket naar Nederland geboekt om o.a. familie te bezoeken. En ze wilde dan meteen mij verrassen en heeft Toad en Nienke bij dat plan betrokken. Ik heb niets door gehad. Ik was die dinsdag bij Nienke wezen eten, zij was toen al op de hoogte. Maar ze heeft hier niets van laten merken. En ook bij Toad heb ik niets gemerkt. Ook niet dat hij de paar minuten voor het verrassingsmoment druk met Nienke berichtjes heen en weer stuurden over de strategie hoe ongezien bij onze voordeur te komen, want ik liep nietsvermoedend beneden rond.
En ze had geen beter moment dan deze kunnen uitzoeken. Want het is de laatste periode emotioneel best pittig. Onze psycholoog had ons hier al op voorbereid. Nadat alle acute behandelingen doorlopen zouden zijn en hiermee het overleven weer overvloeit in herstellen, opbouwen, verwerken en leven, zal er een fase komen waarin het emotioneel zwaarder voor mij zou zijn. En ik zou dan ook angstiger kunnen worden en bijvoorbeeld bij ieder pijntje bang zijn dat de kanker terug is. Nou had ik werkelijk waar het idee dat dit bij mij wel mee zou vallen, omdat ik samen met Toad en de mensen om ons heen hier al heel bewust mee bezig zijn geweest. En met nuchter nadenken en veel grapjes maken kom je ook een eind, dacht ik. Maar helaas ook ik ontkom niet aan deze fase en sinds zo’n twee weken ben ik moe, emotioneel, verdrietig, bang, angstig dat het terug komt en ik dan dood zal gaan en bij elk pijntje denk ik inderdaad “Dit zal toch geen foute boel zijn?” en de onduidelijkheid over mijn te hoge hormoonstand helpt hier ook niet echt bij mee. Ik heb de afgelopen maand meer gehuild, dan in de periode van december tot en met september. En met al deze emoties is niets mis, die horen er bij en iedereen heeft die wel eens. Ook als je geen kanker hebt gehad. Alleen normaal heb je dan wel wat geruststellende gedachten voor jezelf waarmee je de dingen kunt relativeren, gevoelens een plekje kan geven en rustig kan blijven. Maar dat mechanisme werkt bij mij de laatste tijd even niet zo goed. De kracht en energie die je daarvoor nodig hebt, heb ik simpel weg op dit moment gewoon niet. Ik heb al mijn energie, en meer, in de behandelingen gestoken. Daarnaast ben ik alle dagen best druk, neem ik te weinig rust en wil ik te veel. (op zich niets nieuws gezien mijn karakter)
Ik heb tijdens de behandelingen weinig geklaagd, maar dat heb ik de afgelopen maand goed ingehaald. Afgelopen week heb ik hierover met meerdere mensen gesproken en iedereen zei tegen me dat ik ook hiervoor de tijd moet nemen en er niet voor weg moet lopen. Maar ik heb voor deze emoties zo geen geduld. Maar goed, uiteindelijk heb ik toch maar besloten naar jullie te luisteren en mezelf ook hierin de tijd te gunnen en gewoon heerlijk 6 weken met al mijn emoties op de bank te gaan zitten. Na de operatie ben ik toch 6 weken beperkt en het weer doet ook goed mee, samen met wat vrouwenfilms komt dat wel goed. Sinds een week zorg ik er ook weer voor dat ik elke dag voldoende rust neem, dat was ik weer even verleerd. En voor de onduidelijkheid voor mijn hormoongehalte hebben we in december een extra gesprek met de oncoloog. Het grappige is dat zodra ik deze dingen besloten had, ik me meteen al een stuk beter voelde. Maar toen ik besefte dat Quakka-girl zaterdag echt voor mij stond, ik heb haar hiervoor even in haar arm en wang geknepen, voelde ik me echt weer vol energie en power en was ik weer zo happy. Dat had ik echt even nodig. Binnen 5 minuten was ik enorm opgeknapt. Quakka-girl, Nienke en ik heb heerlijk met z’n drieën de hele dag samen door gebracht. Het was heerlijk, onwerkelijk, onwijs emotioneel en zo fijn. En voor ze vertrekt zie ik Quakka-girl gelukkig nog een keer. Daar krijg je onwijs veel positiete energie van. Dat je dan een nacht nog met de adrenaline en onwerkelijkheid in je lijf slecht slaapt en bij elke gedachte aan die dag steeds weer een traantje moet laten, doet daar niets aan af.
Het verrassingsmoment was ons eigen All You Need is Love moment, maar dan zonder Robbert ten Brink 🙂 Maar gelukkig wel met Toad als cameraman, zodat ik de beelden tijdens het herstel van de operatie over 4 nachtjes nog vaak kan terugkijken.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 15 november 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Ons All you need is Love moment ga ik helaas niet op de blog zetten. Maar ik dacht het liedje zelf is ook al mooi. En na wat er vrijdag in Parijs is gebeurd kunnen we ook wel een beetje extra liefde gebruiken vind ik. Ik kon de officiële video helaas niet vinden, dus dan maar zo.