Borstreconstructie …Check ✓
Het heeft even geduurd maar de tepelreconstructie is afgerond. In april 2016 zijn er 2 tepels/nippels (de 3d-tepels) gevormd (zie blog bericht hierover) en in juli 2016 was de eerste tepelhof tatoeagesessie(zie blog bericht hierover).
Half oktober 2016 was het tijd voor de tweede tatoeagesessie. Dit keer mét verdoving. Eigenlijk hadden we begin september al een afspraak staan. Maar omdat deze afspraak net na onze vakantie was en we geen zin hadden ons direct weer in het ziekenhuisleven te storten, heb ik die afspraak verzet naar oktober. Zoals met de gehele borst- en tepelreconstructie, heb ik ook hier geen haast mee.
Ondanks dat het knap is wat ze allemaal kunnen en hoe ze de tepelhoven met een tatoeage kunnen reconstrueren, was ik na de eerste tatoeagesessie niet geheel tevreden over de vorm van mijn rechter tepelhof. De plek klopte niet ten opzichte van de 3d-tepel/nippel en de vorm vond ik ook wat dubieus. Toad vond dit meevallen en vond ze mooi. Omdat ik het daar niet mee eens was, voegde hij er aan toe dat geen enkele natuurlijke tepel gelijk of perfect is. Zelf kon ik ook wel inzien dat als je zelf het resultaat bekijkt, je dit dicht bij de spiegel doet en daardoor elk kleinste detail kunt zien. Normaliter kijk je zo niet naar iemands tepels. Tijdens gesprekken met anderen waarin ik dit ter sprake bracht, kwam ik er achter dat bijna niemand zonder aanleiding er bij stil staat hoe haar of zijn tepels er precies uitzien. Welke vorm ze hebben. Of ze 100% gelijk zijn. Hoe de tepel/nippel ten opzichte van de tepelhof ligt. Of hoe de inkleuring is. De mensen gingen dit vaak pas bekijken toen we het over hadden (gehad). Ik heb dat bij mijn tepels 1.0 ook nooit meer gedaan nadat ze na mijn pubertijd volgroeid waren. Zelfs niet toen ik voor de dubbele borstamputaties afscheid van ze moest nemen. Maar bij zo’n borstreconstructie ga je op de kleinste details letten. En als je het doet, wil je het ook zo goed als mogelijk doen.
Bij de tweede tatoeagesessie heb ik bij de twee verpleegkundigen aangegeven dat ik niet tevreden ben met mijn rechter tepelhof. Gelukkig zag één van de verpleegkundige die de tatoeages uitvoerde wat ik bedoelde. Samen hebben we bekeken en overlegd wat de beste manier was dit zo goed mogelijk op te lossen. Groter maken was geen optie omdat de linker tepel tepelhof dan ook weer groter zou moeten. Voor je het weet ben je verrijkt met onwijs grote tepelhoven! Dat is niet de bedoeling. Daarnaast is de huid ter plekke behoorlijk gevoelig, houdt het niet overal de inkt even goed vast en loopt er een litteken dwars overheen wat ook van invloed is.
De verpleegkundige vertelde dat ze eerder naar de Verenigde Staten zijn geweest om tepelreconstructie ervaringen en technieken uit te wisselen. Aan de andere kant van de oceaan bleken ze gewoon iets rondvormigs van de gewenste tepelhof grootte te pakken dat voorhanden is, wat dan ook, en dit over te trekken als tepelhof vorm. Hierdoor werden de getatoeëerde tepelhoven perfect en symmetrisch rond. Iets wat geen gezicht was, want zoals Toad eerder ook al aangaf geen enkele natuurlijke tepel is gelijk of perfect.
Nadat de vorm van mijn rechtertepelhof met oogpotlood was bijgetekend, was het weer tijd voor het bepalen van de tepelkleur. Omdat we dit de vorige keer een ingewikkelde aangelegenheid vonden had ik nu een praktische oplossing bedacht; Toad wordt mijn uitgangspunt. Beter gezegd: ik wil de zelfde tepelkleur als Toad. Hoe leuk is dat? Wie kan dat nou zeggen? Zo gezegd zo gedaan, Toad zou model voor mijn tepelkleur staan. En zo zat ik voor het eerst in het ziekenhuis niet alleen met een ontbloot bovenlijf 🙂 De verpleegkundigen konden er de humor ook wel van in zien en vonden het daarnaast een goede oplossing. Ze gingen druk in de weer met verschillende kleurstalen op Toad zijn borst te smeren. Hilarisch.
Ondertussen kwam er ook een plastische chirurg binnen voor de te zetten verdovingen. Helaas niet mijn eigen behandelende plastische chirurg. De man keek even bedenkelijk bij wie de verdovingen gezet zouden moeten worden. Maar gelukkig zag hij al snel dat het om mij ging. Ik had onwijs naar de verdoving uitgekeken om de pijn van de eerste tatoeagesessie niet te hoeven herhalen. Helaas was het zetten van de verdovingsprikjes ook best nog wel gevoelig. Tja mijn borsthuid heeft de afgelopen twee jaar onwijs veel te verduren gehad. Gelukkig werkte de verdoving snel. De verpleegkundigen hadden inmiddels bij Toad de juiste tepel kleur gevonden. We konden aan de slag.
Door de verdoving viel deze tatoeagesessie 100% mee, Easy Peasy Lemon Squeezy. De tatoeage werd nu door een andere verpleegkundige gedaan dan de eerste keer. En eerlijk gezegd was ik met de tweede veel blijer. Ik had het idee, ondanks dat ze nog maar kort ervaring met de techniek had, dat ze er veel talent voor had. Ze had een artistieke, stabiele hand en stopte op tijd. Bij de eerste tatoeagesessie bleef die verpleegkundige maar door-en-door-en-door gaan. Net als sommige kunstenaars die maar niet kunnen stoppen met hun kunstwerk en daardoor niet meer zien dat het kunstwerk al lang af is en elke extra handeling het kunstwerk eigenlijk minder mooi maakt. Weten wanneer te stoppen is hier het krachtmiddel. En dat deed deze tweede tatoeage verpleegkundige.
Na het tatoeëren moesten de tepels weer een aantal dagen, twee keer per dag, in het vet gezet worden. En na twee weken konden we het daadwerkelijke resultaat bekijken. De tepeltatoeages zij veel mooier geworden dan na de eerste sessie. De kleur is goed en met de vorm kan ik me inmiddels ook wel in vinden. Zo zie je maar dat het vak niet voor iedereen is weggelegd. Daarnaast moet je het ook maar net weten wie er goed in is en wie minder.
Inmiddels zijn we al weer drie maanden verder. Na de tweede tatoeagesessie hebben we besloten dat we de tepels af vinden. We gaan niet voor een derde tatoeagesessie. Daarnaast zijn we ook wel een beetje klaar met al die ziekenhuisbezoeken. Het is een zegen en geluk dat te kunnen zeggen. Nu het niet meer noodzakelijk is, willen we het liefst zo min mogelijk tijd in het ziekenhuis doorbrengen. Zeker Toad is al een tijdje behoorlijk ziekenhuismoe. Natuurlijk (zo ver je dit als ‘gewoon’ kunt beschouwen) gaat hij mee naar de belangrijke afspraken en is hij onwijs lief voor me en steunt me waar nodig en meer. Maar het allerliefst ziet hij het ziekenhuis zo min mogelijk van binnen.
Met het besluiten dat de tepels af zijn komt er direct een einde aan de gehele tepelreconstructie … en daarmee de borstreconstructie … en daarmee na 2 jaar ook de meeste ziekenhuisverplichtingen van onze borstkanker-uitdaging. Eindelijk! Natuurlijk moeten we nog wel twee keer per jaar naar het ziekenhuis voor controles en vervolgafspraken. En de hormoontherapie loopt ook nog 8,5 jaar door. Maar het ‘grote’ werk is achter de rug. We zijn klaar! En dat is een heerlijk gevoel. Iets waarvan we zeer zeker intens van kunnen genieten.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is in februari 2017 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over de filmpjes: Toad en ik kijken veel naar de Simsons. Deze twee fragmenten vond ik wel toepasselijk 🙂
https://youtu.be/9xIWSIRyLhg
Half oktober 2016 was het tijd voor de tweede tatoeagesessie. Dit keer mét verdoving. Eigenlijk hadden we begin september al een afspraak staan. Maar omdat deze afspraak net na onze vakantie was en we geen zin hadden ons direct weer in het ziekenhuisleven te storten, heb ik die afspraak verzet naar oktober. Zoals met de gehele borst- en tepelreconstructie, heb ik ook hier geen haast mee.
Ondanks dat het knap is wat ze allemaal kunnen en hoe ze de tepelhoven met een tatoeage kunnen reconstrueren, was ik na de eerste tatoeagesessie niet geheel tevreden over de vorm van mijn rechter tepelhof. De plek klopte niet ten opzichte van de 3d-tepel/nippel en de vorm vond ik ook wat dubieus. Toad vond dit meevallen en vond ze mooi. Omdat ik het daar niet mee eens was, voegde hij er aan toe dat geen enkele natuurlijke tepel gelijk of perfect is. Zelf kon ik ook wel inzien dat als je zelf het resultaat bekijkt, je dit dicht bij de spiegel doet en daardoor elk kleinste detail kunt zien. Normaliter kijk je zo niet naar iemands tepels. Tijdens gesprekken met anderen waarin ik dit ter sprake bracht, kwam ik er achter dat bijna niemand zonder aanleiding er bij stil staat hoe haar of zijn tepels er precies uitzien. Welke vorm ze hebben. Of ze 100% gelijk zijn. Hoe de tepel/nippel ten opzichte van de tepelhof ligt. Of hoe de inkleuring is. De mensen gingen dit vaak pas bekijken toen we het over hadden (gehad). Ik heb dat bij mijn tepels 1.0 ook nooit meer gedaan nadat ze na mijn pubertijd volgroeid waren. Zelfs niet toen ik voor de dubbele borstamputaties afscheid van ze moest nemen. Maar bij zo’n borstreconstructie ga je op de kleinste details letten. En als je het doet, wil je het ook zo goed als mogelijk doen.
Bij de tweede tatoeagesessie heb ik bij de twee verpleegkundigen aangegeven dat ik niet tevreden ben met mijn rechter tepelhof. Gelukkig zag één van de verpleegkundige die de tatoeages uitvoerde wat ik bedoelde. Samen hebben we bekeken en overlegd wat de beste manier was dit zo goed mogelijk op te lossen. Groter maken was geen optie omdat de linker tepel tepelhof dan ook weer groter zou moeten. Voor je het weet ben je verrijkt met onwijs grote tepelhoven! Dat is niet de bedoeling. Daarnaast is de huid ter plekke behoorlijk gevoelig, houdt het niet overal de inkt even goed vast en loopt er een litteken dwars overheen wat ook van invloed is.
De verpleegkundige vertelde dat ze eerder naar de Verenigde Staten zijn geweest om tepelreconstructie ervaringen en technieken uit te wisselen. Aan de andere kant van de oceaan bleken ze gewoon iets rondvormigs van de gewenste tepelhof grootte te pakken dat voorhanden is, wat dan ook, en dit over te trekken als tepelhof vorm. Hierdoor werden de getatoeëerde tepelhoven perfect en symmetrisch rond. Iets wat geen gezicht was, want zoals Toad eerder ook al aangaf geen enkele natuurlijke tepel is gelijk of perfect.
Nadat de vorm van mijn rechtertepelhof met oogpotlood was bijgetekend, was het weer tijd voor het bepalen van de tepelkleur. Omdat we dit de vorige keer een ingewikkelde aangelegenheid vonden had ik nu een praktische oplossing bedacht; Toad wordt mijn uitgangspunt. Beter gezegd: ik wil de zelfde tepelkleur als Toad. Hoe leuk is dat? Wie kan dat nou zeggen? Zo gezegd zo gedaan, Toad zou model voor mijn tepelkleur staan. En zo zat ik voor het eerst in het ziekenhuis niet alleen met een ontbloot bovenlijf 🙂 De verpleegkundigen konden er de humor ook wel van in zien en vonden het daarnaast een goede oplossing. Ze gingen druk in de weer met verschillende kleurstalen op Toad zijn borst te smeren. Hilarisch.
Ondertussen kwam er ook een plastische chirurg binnen voor de te zetten verdovingen. Helaas niet mijn eigen behandelende plastische chirurg. De man keek even bedenkelijk bij wie de verdovingen gezet zouden moeten worden. Maar gelukkig zag hij al snel dat het om mij ging. Ik had onwijs naar de verdoving uitgekeken om de pijn van de eerste tatoeagesessie niet te hoeven herhalen. Helaas was het zetten van de verdovingsprikjes ook best nog wel gevoelig. Tja mijn borsthuid heeft de afgelopen twee jaar onwijs veel te verduren gehad. Gelukkig werkte de verdoving snel. De verpleegkundigen hadden inmiddels bij Toad de juiste tepel kleur gevonden. We konden aan de slag.
Door de verdoving viel deze tatoeagesessie 100% mee, Easy Peasy Lemon Squeezy. De tatoeage werd nu door een andere verpleegkundige gedaan dan de eerste keer. En eerlijk gezegd was ik met de tweede veel blijer. Ik had het idee, ondanks dat ze nog maar kort ervaring met de techniek had, dat ze er veel talent voor had. Ze had een artistieke, stabiele hand en stopte op tijd. Bij de eerste tatoeagesessie bleef die verpleegkundige maar door-en-door-en-door gaan. Net als sommige kunstenaars die maar niet kunnen stoppen met hun kunstwerk en daardoor niet meer zien dat het kunstwerk al lang af is en elke extra handeling het kunstwerk eigenlijk minder mooi maakt. Weten wanneer te stoppen is hier het krachtmiddel. En dat deed deze tweede tatoeage verpleegkundige.
Na het tatoeëren moesten de tepels weer een aantal dagen, twee keer per dag, in het vet gezet worden. En na twee weken konden we het daadwerkelijke resultaat bekijken. De tepeltatoeages zij veel mooier geworden dan na de eerste sessie. De kleur is goed en met de vorm kan ik me inmiddels ook wel in vinden. Zo zie je maar dat het vak niet voor iedereen is weggelegd. Daarnaast moet je het ook maar net weten wie er goed in is en wie minder.
Inmiddels zijn we al weer drie maanden verder. Na de tweede tatoeagesessie hebben we besloten dat we de tepels af vinden. We gaan niet voor een derde tatoeagesessie. Daarnaast zijn we ook wel een beetje klaar met al die ziekenhuisbezoeken. Het is een zegen en geluk dat te kunnen zeggen. Nu het niet meer noodzakelijk is, willen we het liefst zo min mogelijk tijd in het ziekenhuis doorbrengen. Zeker Toad is al een tijdje behoorlijk ziekenhuismoe. Natuurlijk (zo ver je dit als ‘gewoon’ kunt beschouwen) gaat hij mee naar de belangrijke afspraken en is hij onwijs lief voor me en steunt me waar nodig en meer. Maar het allerliefst ziet hij het ziekenhuis zo min mogelijk van binnen.
Met het besluiten dat de tepels af zijn komt er direct een einde aan de gehele tepelreconstructie … en daarmee de borstreconstructie … en daarmee na 2 jaar ook de meeste ziekenhuisverplichtingen van onze borstkanker-uitdaging. Eindelijk! Natuurlijk moeten we nog wel twee keer per jaar naar het ziekenhuis voor controles en vervolgafspraken. En de hormoontherapie loopt ook nog 8,5 jaar door. Maar het ‘grote’ werk is achter de rug. We zijn klaar! En dat is een heerlijk gevoel. Iets waarvan we zeer zeker intens van kunnen genieten.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is in februari 2017 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over de filmpjes: Toad en ik kijken veel naar de Simsons. Deze twee fragmenten vond ik wel toepasselijk 🙂
https://youtu.be/9xIWSIRyLhg