Emotioneel Golfslagbad
Sinds er borstkanker bij mij is geconstateerd hebben we al veel verschillende emoties voorbij zien komen.
Verbazing bij het ontdekken van een knobbeltje in mijn rechter borst; Nuchter bedenken dat dit een zwelling zal zijn en het wel weg zou trekken; Het knobbeltje een paar weken later weer voelen en alsnog bezorgd een afspraak bij de huisarts maken; De periode naar de afspraak toe ongeruster worden; Verontrustend hopen dat onze kinderwens niet samen zal vallen met slecht nieuws over mijn gezondheid; Positief denken en blijven. Schrikken dat de huisarts je doorverwijst naar een specialist, ondanks dat je dit had verwacht; Hoopvol blijven; Afleiding zoeken, maar nergens je ei in kwijt kunnen.
Vol goede moed samen naar het ziekenhuis; Nieuwsgierig naar hoe een mammagrafie gaat; Gelaten en Afwachtend in de wachtkamer op de uitslag; Nieuwsgierig naar hoe mijn borsten er op een echo uitzien; Oplettend naar de alertheid van de radioloog; Angst voor pijn bij de dunne naald punctie (voel je werkelijk niets van); Verbaasd dat de uitslag binnen een uur bekend zou zijn; Blij met de eerlijkheid, rust en kundigheid van de radioloog; Ontspannen, grapjes makend met de verpleegkundige; Onrustig en gespannen in afwachting op de uitslag; Geduldig proberen te blijven wanneer het langer duurt; Verveling in de wachtkamer (op de tv staat een MTV programma op met veel bijna blote borsten, heel toepasselijk); Zeker van mijn zaak wat ik zou doen als het foute boel is; Gedachten in je hoofd proberen te stoppen en proberen te negeren; Elkaars blik hoopvol, bemoedigend maar bevreesd vasthouden; Overdonderd dat er 3 personen bij het gesprek zitten; Verdoofd en Verbouwereerd van het slechte nieuws; Drang om te plassen (tja dat gaat ook door, zelfs midden in een slecht-nieuws gesprek); Op de wc beseffen dat het niet goed is en er waarschijnlijk een groot circus zal uitbreken; Ongemakkelijk en Opgelaten als de zoveelste persoon je borsten wilt zien en onderzoeken; Kalm het hele lange verhaal van de Chirurg aanhoren totdat je informatie- en prikkelopslag vol is; Overweldigend van alle informatie over alle verschillende stappen; Naar een uitweg zoekend en mezelf afsluiten omdat de informatiestroom nog niet klaar is; Veel emotie en pijn dat onze kinderwens lang uitgesteld zal worden; Zakdoekjes voor de tranen; Na adempauze controle terug willen door drang naar overzicht, antwoorden, de stand van zaken en te ondernemen acties en alles zelf te herhalen; Aangeven de foto’s te willen zien en enige berusting voelen als je het probleem op beeld ziet; Vermoeid en onthutst dat we nog moeten blijven voor een extra onderzoek.
Na het gesprek bij Toad op schoot kruipen om geborgenheid en veiligheid op te zoeken; Intense allesomvattende Liefde voor mijn allerliefste voelen; Pure liefde, elkaar Knuffelen en Stevig vasthouden; Angst om dood te gaan en mijn liefste alleen achter te laten (gelukkig weten we nu dat ik hieraan niet dood ga. Hou van je Toad, dat wordt nog onwijs veel bitterballen eten); Onzeker en Overdonderd over alles wat komen gaat en hoe het nu verder moet; Vechtlust en Strijdig om dit ‘probleem’ aan te pakken en op te lossen; Nuchter aangeven dat het ‘normale’ leven ondanks deze uitdaging wel door moet gaan, we gaan de badkamer afmaken; Besluiten samen heel veel bitterballen te gaan eten.
Na een resume met de verpleegkundige ‘blij’ zijn met een overzichtelijke map met informatie (en hier 3 weken lang niet inkijken); Drang naar verse buitenlucht en vrij kunnen ademen; Geconfronteerd wanneer een vrouw ergens in het ziekenhuis mij aanspreekt en me sterkte wenst. Ik keek haar aan, vraag “jij ook?” en voel een pijnlijke band; Verward en Zoekend wachten op het laatste onderzoek die dag; Verbaasd en Verschrikt dat het onderzoek een uur zou duren en ze een soort pistool gebruiken?!?; Verdrietig dat Toad niet bij het onderzoek mocht zijn; Overdonderd door het gehele onderzoek en er achter komen dat het pistool geladen is met een, naar mijn mening, grote naald; Op de onderzoektafel beseffen dat je ineens een patiënt bent; Overgeven aan de situatie; Proberen te ontspannen door yoga oefeningen te doen; Slowely breath in and slowely breath out; Grapjes maken met de verpleegkundige en radioloog; Behoorlijke pijn hebben, maar niet willen stoppen met het onderzoek, je wilt het niet nog een keer; Gat in de lucht springen en enorm opgelucht dat het onderzoek in één keer gelukt is; De verbaasde reacties van de verpleegkundigen en radioloog hierop grappig vinden; Alle reden om blij te zijn moet je aanpakken; Horen dat je een periode bepaalde dingen niet mag en hier voordelen van inzien (sorry Toad); Enorm schakelen na 7 uur later het ziekenhuis verlaten en in de ‘gewone wereld stappen’;
Met moeite en pijn in mijn-ons hart de eerste personen informeren over mijn foute knobbeltje en wat de gevolgen hiervan zijn; Voor elke telefoongesprek onzeker Toad vragen of het echt is en als antwoord ‘ja’ krijgen, de informatiemap zien liggen en beseffen dat het echt waar is; Gefocust met een spanningsboog van 0,0 een tv-programma proberen te volgen; In bed een heftige huilbui er uit gooien en stevig door Toad vastgehouden en beschermd worden; Erachter komen dat pijn in je borst niet handig is wanneer je tegen iemand wilt aankruipen; Niet kunnen slapen en alle informatie en prikkels als een film op je netvlies zien; en dan als Toad net ligt te snurken, beseffen wat de Chirurg nog meer heeft gezegd … Toad ben je wakker? Huh? De Chirurg zei gewoon, midden in haar betoog, dat ik kleine borsten heb! Eerst slecht nieuws brengen en dan ook nog mijn borsten beledigen! Dat mijn borsten 1.0 medisch gezien klein zijn en dit gunstig is voor de operatie, hoeft nog niet te betekenen dat ik dat ook wil horen.
Deze afwisseling van emoties is er nog steeds en zal ook nog wel enige tijd blijven. Over het algemeen overheerst de rust, overgave aan het proces en de neiging om zoveel mogelijk foute grappen te maken en niet te vergeten overal een reden voor een klein feestje te zoeken.
Wat ons heeft geholpen is dat we in het begin het gehele proces als een probleem hebben opgepakt en er samen een projectplan van hebben gemaakt. Dat klinkt heel afstandelijk en zakelijk en dat is het ook. Maar dit heeft ons enorm geholpen. Samen met de specialisten in gesprek over de mogelijkheden en de te nemen beslissingen. Dit gaf rust, controle, kracht en enorm veel overheerlijke adrenaline; Wow! We hadden geen invloed op de constatering van Borstkanker. Wel op de stappen die we moeten nemen en hoe we met de situatie omgaan.
Alles gaat op het ene moment beter dan op het andere. Maar gelukkig kan ik hier tot nu toe redelijk goed mee om gaan, en Toad zeker. Dit komt met name doordat ik een hele goede, stevige basis heb. Met mezelf, samen met Toad en heel veel lieve mensen om ons heen. Maar dan ook echt ontzettend veel. Ik wordt stil en verlegen van alle lieve kaarten, woorden, cadeaus, warme knuffels, positieve energie, enz, enz, enz. En over het algemeen ben ik niet snel stil … Dank jullie wel!
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 18 februari 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Lieve mams, dank je wel dat je dit proces samen met ons aangaat. Je bent een grote steun voor ons. Fijn je armen om me/ons heen te voelen, net als vroeger. Ik hou van je.
Verbazing bij het ontdekken van een knobbeltje in mijn rechter borst; Nuchter bedenken dat dit een zwelling zal zijn en het wel weg zou trekken; Het knobbeltje een paar weken later weer voelen en alsnog bezorgd een afspraak bij de huisarts maken; De periode naar de afspraak toe ongeruster worden; Verontrustend hopen dat onze kinderwens niet samen zal vallen met slecht nieuws over mijn gezondheid; Positief denken en blijven. Schrikken dat de huisarts je doorverwijst naar een specialist, ondanks dat je dit had verwacht; Hoopvol blijven; Afleiding zoeken, maar nergens je ei in kwijt kunnen.
Vol goede moed samen naar het ziekenhuis; Nieuwsgierig naar hoe een mammagrafie gaat; Gelaten en Afwachtend in de wachtkamer op de uitslag; Nieuwsgierig naar hoe mijn borsten er op een echo uitzien; Oplettend naar de alertheid van de radioloog; Angst voor pijn bij de dunne naald punctie (voel je werkelijk niets van); Verbaasd dat de uitslag binnen een uur bekend zou zijn; Blij met de eerlijkheid, rust en kundigheid van de radioloog; Ontspannen, grapjes makend met de verpleegkundige; Onrustig en gespannen in afwachting op de uitslag; Geduldig proberen te blijven wanneer het langer duurt; Verveling in de wachtkamer (op de tv staat een MTV programma op met veel bijna blote borsten, heel toepasselijk); Zeker van mijn zaak wat ik zou doen als het foute boel is; Gedachten in je hoofd proberen te stoppen en proberen te negeren; Elkaars blik hoopvol, bemoedigend maar bevreesd vasthouden; Overdonderd dat er 3 personen bij het gesprek zitten; Verdoofd en Verbouwereerd van het slechte nieuws; Drang om te plassen (tja dat gaat ook door, zelfs midden in een slecht-nieuws gesprek); Op de wc beseffen dat het niet goed is en er waarschijnlijk een groot circus zal uitbreken; Ongemakkelijk en Opgelaten als de zoveelste persoon je borsten wilt zien en onderzoeken; Kalm het hele lange verhaal van de Chirurg aanhoren totdat je informatie- en prikkelopslag vol is; Overweldigend van alle informatie over alle verschillende stappen; Naar een uitweg zoekend en mezelf afsluiten omdat de informatiestroom nog niet klaar is; Veel emotie en pijn dat onze kinderwens lang uitgesteld zal worden; Zakdoekjes voor de tranen; Na adempauze controle terug willen door drang naar overzicht, antwoorden, de stand van zaken en te ondernemen acties en alles zelf te herhalen; Aangeven de foto’s te willen zien en enige berusting voelen als je het probleem op beeld ziet; Vermoeid en onthutst dat we nog moeten blijven voor een extra onderzoek.
Na het gesprek bij Toad op schoot kruipen om geborgenheid en veiligheid op te zoeken; Intense allesomvattende Liefde voor mijn allerliefste voelen; Pure liefde, elkaar Knuffelen en Stevig vasthouden; Angst om dood te gaan en mijn liefste alleen achter te laten (gelukkig weten we nu dat ik hieraan niet dood ga. Hou van je Toad, dat wordt nog onwijs veel bitterballen eten); Onzeker en Overdonderd over alles wat komen gaat en hoe het nu verder moet; Vechtlust en Strijdig om dit ‘probleem’ aan te pakken en op te lossen; Nuchter aangeven dat het ‘normale’ leven ondanks deze uitdaging wel door moet gaan, we gaan de badkamer afmaken; Besluiten samen heel veel bitterballen te gaan eten.
Na een resume met de verpleegkundige ‘blij’ zijn met een overzichtelijke map met informatie (en hier 3 weken lang niet inkijken); Drang naar verse buitenlucht en vrij kunnen ademen; Geconfronteerd wanneer een vrouw ergens in het ziekenhuis mij aanspreekt en me sterkte wenst. Ik keek haar aan, vraag “jij ook?” en voel een pijnlijke band; Verward en Zoekend wachten op het laatste onderzoek die dag; Verbaasd en Verschrikt dat het onderzoek een uur zou duren en ze een soort pistool gebruiken?!?; Verdrietig dat Toad niet bij het onderzoek mocht zijn; Overdonderd door het gehele onderzoek en er achter komen dat het pistool geladen is met een, naar mijn mening, grote naald; Op de onderzoektafel beseffen dat je ineens een patiënt bent; Overgeven aan de situatie; Proberen te ontspannen door yoga oefeningen te doen; Slowely breath in and slowely breath out; Grapjes maken met de verpleegkundige en radioloog; Behoorlijke pijn hebben, maar niet willen stoppen met het onderzoek, je wilt het niet nog een keer; Gat in de lucht springen en enorm opgelucht dat het onderzoek in één keer gelukt is; De verbaasde reacties van de verpleegkundigen en radioloog hierop grappig vinden; Alle reden om blij te zijn moet je aanpakken; Horen dat je een periode bepaalde dingen niet mag en hier voordelen van inzien (sorry Toad); Enorm schakelen na 7 uur later het ziekenhuis verlaten en in de ‘gewone wereld stappen’;
Met moeite en pijn in mijn-ons hart de eerste personen informeren over mijn foute knobbeltje en wat de gevolgen hiervan zijn; Voor elke telefoongesprek onzeker Toad vragen of het echt is en als antwoord ‘ja’ krijgen, de informatiemap zien liggen en beseffen dat het echt waar is; Gefocust met een spanningsboog van 0,0 een tv-programma proberen te volgen; In bed een heftige huilbui er uit gooien en stevig door Toad vastgehouden en beschermd worden; Erachter komen dat pijn in je borst niet handig is wanneer je tegen iemand wilt aankruipen; Niet kunnen slapen en alle informatie en prikkels als een film op je netvlies zien; en dan als Toad net ligt te snurken, beseffen wat de Chirurg nog meer heeft gezegd … Toad ben je wakker? Huh? De Chirurg zei gewoon, midden in haar betoog, dat ik kleine borsten heb! Eerst slecht nieuws brengen en dan ook nog mijn borsten beledigen! Dat mijn borsten 1.0 medisch gezien klein zijn en dit gunstig is voor de operatie, hoeft nog niet te betekenen dat ik dat ook wil horen.
Deze afwisseling van emoties is er nog steeds en zal ook nog wel enige tijd blijven. Over het algemeen overheerst de rust, overgave aan het proces en de neiging om zoveel mogelijk foute grappen te maken en niet te vergeten overal een reden voor een klein feestje te zoeken.
Wat ons heeft geholpen is dat we in het begin het gehele proces als een probleem hebben opgepakt en er samen een projectplan van hebben gemaakt. Dat klinkt heel afstandelijk en zakelijk en dat is het ook. Maar dit heeft ons enorm geholpen. Samen met de specialisten in gesprek over de mogelijkheden en de te nemen beslissingen. Dit gaf rust, controle, kracht en enorm veel overheerlijke adrenaline; Wow! We hadden geen invloed op de constatering van Borstkanker. Wel op de stappen die we moeten nemen en hoe we met de situatie omgaan.
Alles gaat op het ene moment beter dan op het andere. Maar gelukkig kan ik hier tot nu toe redelijk goed mee om gaan, en Toad zeker. Dit komt met name doordat ik een hele goede, stevige basis heb. Met mezelf, samen met Toad en heel veel lieve mensen om ons heen. Maar dan ook echt ontzettend veel. Ik wordt stil en verlegen van alle lieve kaarten, woorden, cadeaus, warme knuffels, positieve energie, enz, enz, enz. En over het algemeen ben ik niet snel stil … Dank jullie wel!
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 18 februari 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Lieve mams, dank je wel dat je dit proces samen met ons aangaat. Je bent een grote steun voor ons. Fijn je armen om me/ons heen te voelen, net als vroeger. Ik hou van je.
