Hormoontherapie

Na twee weken hoog in de bergen in de Franse Alpen te hebben gezeten, midden in de mooie natuur en schone lucht, zijn we weer thuis. Het was heerlijk even weg van huis en in een andere omgeving te zijn. We hebben er samen van genoten. De vakantie heeft ons beiden goed gedaan en we zijn er zeker van opgeknapt. Al merken we wel dat we zo ongeveer een vakantie van 6 maanden nodig zouden hebben om volledig op te kunnen knappen en bij te komen. Volledig herstellen duurt voor ons beiden helaas wat langer. Maar het eerste herstel is ingezet.

Het gaat langzaamaan steeds een stukje beter met mij en mijn herstel. Aan het begin van de vakantie heb ik een grote speurt gemaakt in wat ik allemaal kon. Maar later bleek dit grotendeels ook op een stuk adrenaline te zijn geweest en kwam ik de grens van mijn kunnen weer even goed tegen. Dat hoort er bij en ik zal dat nog wel vaker mee maken. Maar zoals mijn oncoloog zo mooi kan zeggen: “Het gaat zoals het moet gaan in deze situatie”.

Weer terug thuis geniet Toad nog van een weekje vakantie en ben ik weer begonnen aan de orde van mijn dagen. Ik heb er inmiddels al weer twee revalidatie-ochtenden op zitten.

Voor onze vakantie ben ik begonnen met de Hormoontherapie. De tumor die in mijn borst zat was hormoongevoelig. Dat betekent dat die tumor (samenklonting van foute cellen) door mijn eigen hormonen extra groeide. Om er voor te zorgen dat dit niet weer gebeurd moet ik een Hormoontherapie ondergaan. Dit is een beetje een ondergeschoven fase van het hele gebeuren, maar wel een hele belangrijke! Het is behandeling van 5 tot 10 jaar waarin ik dagelijks een pil moet nemen met een hormoonremmer. Deze zorgt ervoor dat de hormonen die mijn eierstokken aanmaken worden geblokkeerd en daardoor niet hun werk kunnen doen. En dat moet voorkomen dat er weer foutieve cellen zich ontwikkelen.

5 tot 10 jaar lang een pil nemen is op zich niet zo erg. Maar ik merk tot nu toe dat het me wel steeds weer doet herinneren aan de borstkanker die ik had. En daarmee komt ook een stukje angst los op eventuele terugkeer van de borstkanker. Want ook al heb ik geen borstweefsel meer, de borstkanker zou wel degelijk terug kunnen keren. Ik heb vanuit mijzelf de instelling dat zorgen maken over eventuele gezondheidsklachten voor in de toekomst geen zin heeft. We hebben alles gedaan wat mogelijk was om de kans op terugkeer zo klein mogelijk te maken. En behalve gezond en gelukkig leven heb je er simpel weg geen invloed op dat soort dingen in je gezondheid.

We gaan er van uit dat de borstkanker niet terug komt, we vinden deze ervaring met kanker meer dan genoeg voor de rest van ons leven. En aangezien we besloten hebben 90 jaar oud te worden, hebben we nog veel kankervrije jaren te gaan. Maar helaas heb je angstgevoelens niet altijd volledig in de hand. Het is echt een rot emotie. En doordat ik de komende 5 tot 10 jaar elke dag een pil moet nemen, word ik hier ook dagelijks aan herinnerd. Ik hoop dat die gevoelens in de loop van de tijd zullen afzwakken of dat ik er een makkelijkere manier in vind mee om te gaan.

Of het 5 of 10 jaar Hormoontherapie wordt hangt o.a. af van een aantal onderzoeken waarvan de resultaten nog niet bekend zijn en daarnaast zal er in de komende 5 tot 10 jaar nog heel wat ontwikkelingen op dit gebied zijn. Voor nu ga ik er maar van uit dat het 10 jaar zal worden. Wat betekend dat ik op mijn 42e klaar met de hormoontherapie. En dan dus ook pas echt echt echt klaar met het hele borstkanker gebeuren. Wat een happening zeg pffffff. Maar goed, we blijven positiet: elke pil die ik neem brengt me een klein stukje richting dat eindpunt. Nog maar 9 jaar en 11 maanden te gaan ;)

Helaas zijn er, zoals bij zoveel medicaties, wel een aantal bijwerkingen. Tot nu toe ben ik o.a. verblijd met opvliegers, slapeloosheid en misselijkheid.

Met opvliegers ben ik tijdens mijn chemotherapie al bekend geraakt. Al is er grappig genoeg wel een verschil in de opvliegers. Tijdens de chemotherapie voelde de warmte en het zweten van een opvlieger aan als een koortsaanval. Nu hebben mijn opvliegers meer weg van een paniekaanval. Tijdens de chemotherapie zweette ik soms zo veel dat ik met een handdoek over mijn matras en kussen sliep (bedankt voor de tip). Dat is nu helaas niet meer nodig, maar dat vliegeren blijft vervelend en komt op de meest gekke momenten. Zit je net lekker met je gezellige sokken en warme relax-broek en trui op de bank, krijg je het ineens bloed heet. Dus sokken uit …trui uit … en met de vervelendste opvliegers moet de relax-broek ook uit. Of als je net in de supermarkt staat en je door de warmte even niet meer weet waar je het zoeken moet … eerst maar even langs de koelafdeling.

Sinds de diagnose borstkanker heb ik over het algemeen redelijk goed geslapen. Natuurlijk lag ik wel eens wakker, maar dat vond ik op zo’n moment niet vervelend. Bij iedere chemokuur gebruikte ik een aantal dagen het medicijn Dexamethasol (Toad en ik gaan aan het eind van het jaar een keertje scrabbelen met alle nieuw geleerde woorden). Hiervan werd ik behoorlijk hyper en kon ik niet slapen. Dan lag ik om 5 uur in de ochtend nog te stuiteren in m’n bed. Maar ook toen lag ik niet vervelend wakker.

Dat is nu met de Hormoontherapie helaas anders. De nachten dat ik nu slecht slaap zijn vervelend. Ik kom moeilijk in slaap, slaap licht, wordt regelmatig wakker en ben vroeg wakker. Dat de tissue-expanders (tijdelijke borstprothesen) niet lekker zitten, werkt niet mee. Ik wacht nog even met naar de huisarts te gaan voor slaappillen, ik ben daar niet zo’n fan van. (Ik weet het ik ben eigenwijs) Eerst wil ik wat dingen proberen zonder medicijnen. Alcohol heb ik geprobeerd, maar was geen succes. Na 1,5 glas wijn was ik al flink aangeschoten en heb daarna heerlijk een tijd lang aangeschoten wakker gelegen. Ik probeer het nu met drinken van slaapthee en een vast avond-ritueel. Hierop heb ik al 4 dagen goed kunnen slapen. Ik hoop dat het zo makkelijk blijft. Want zodra je weer gemerkt hebt hoe lekker een nacht goed slapen is, baal je nog meer van het wakker liggen. Dus mochten mijn eigen mogelijkheden niet lukken, zal ik mijn eigenwijsheid op zij zetten en naar de huisarts gaan.

De misselijkheid is tot nu toe goed te doen. Het komt alleen, net als met de opvliegers, op de meest gekke momenten en kan je even overvallen. Daarnaast zijn er nog wat andere bijwerkingen en zijn er nog de naweeën van de chemotherapie. Maar gelukkig is er ook goed nieuws te melden … er groeit weer haar op mijn hoofd. Ik heb al een echt GI Jane kapsel. Toad heeft het vanochtend met de nanometer opgemeten en ik heb al 4 mm haar, jeeee.

Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 10 september 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl

Over het filmpje: Het verwerken van de opvliegers doet me denken aan het refrein van dit bijgevoegde nummer uit de jaren ’90.