Koppie kaal

In het begin heb ik erg moeten wennen aan mijn nieuwe, kale uiterlijk en had ik al moeite voor het raam te staan. Stel je voor dat iemand het ziet. Maar dat is eigenlijk best snel bijgetrokken. Voor we het wisten liep ik met mijn kale bolletje door het huis. Omdat het in het begin nog kouder was en je moet wennen aan je nieuwe hoofdtemperatuur, had ik eigenlijk de hele dag een mutsje op. In het begin sliep ik met een mutsje om de uitvallende haartjes op te vangen. Maar ook na al het hoofdhaar was uitgevallen bleef ik ‘s nachts een mutsje dragen. Ik dacht dat het onzin was dat je ’s nachts een kouder hoofd krijgt en dat dit met een hoofd zonder haar best koud aan kan voelen. Maar het blijkt toch waar te zijn. Ik sliep met een mutsje anders kreeg ik het koud. Maar die dingen schuiven tijdens het slapen af, waardoor ik meerdere keren in het donker op zoek moest naar mijn mutsje.

Toen het warmer werd en ik gewend was aan mijn nieuwe hoofdtemperatuur ben ik in-en-om het huis geen mutsjes meer gaan dragen. Ook ’s nachts niet meer. Alleen soms nog als ik het koud heb doe ik een mutsje thuis op. Het was soms wel even wennen zo’n kaal hoofd. Je voelt elk zuchtje wind er over heen glijden. Maar we weten nu niet anders meer. Heerlijk met mijn blote hoofdje de vuilnisbak bij de straat zetten. Alleen op de momenten dat er bezoek kwam droeg ik mijn pruik of haarbandje met een sjaal. Maar ook dat ben ik na een tijdje minder gaan doen of ik showde mijn kale hoofdje na een tijdje waarna ik het lekker zo liet. Ik stond al een keertje buiten op weg naar de winkel toen ik me bedacht dat ik niets op mijn hoofd had, toch maar even terug. Met een kaal en, door medicatie gebruik, opgeblazen hoofd krijg je echt een kankerhoofd. Voor thuis vind ik dat prima, maar daarmee wilde ik verder niet op pad, geen zin in. Soms stond ik gezellig te kletsen met de buurvrouw en zag ik later in mijn spiegelbeeld een kankerpatiënt. Iets waarvan ik oprecht schrok. Toen ik gezellig met mijn buurvrouw stond te kletsen had mijn zelfbeeld in m’n hoofd nog gewoon stijl donderbruin haar (dat na een verknipbeurt van een slechte kapper eindelijk weer goed zat). Gek is dat, want ik wist dat ik op dat moment kaal was. Maar soms vergeet je dat even.

Tussen de chemo’s door groeide er af en toe wat pluis op mijn hoofd. Iets wat ik met Toad zijn elektrische scheerapparaat weer millimeterde. Na de laatste chemo-toediening had ik nog dunne wenkbrauwen en redelijk wat wimperharen. Deze hadden het goed volgehouden, iets waar je gek genoeg trots op kunt zijn; power hair. Ik was dan ook niet voorbereid dat het uitvallen van de haren nog best lang doorging. Van mijn wenkbrauwen was na een tijdje bijna niets meer over en ik had nog maar 6 wimpers. Hoe kan dat? Kennelijk worden alle haren vernieuwd en valt als nog uit wat nog niet uitgevallen was. Met een kaal hoofd en bijna geen wenkbrauwen en wimpers, zie je er nog meer uit als een kankerpatiënt.

Een paar weken na de laatste chemo-toediening begon er steeds meer pluis op mijn hoofd te groeien. Een soort uilskuiken-kapsel zeg maar. Om daar van af te komen en in de hoop dat het beter zou groeien hebben Broer-Knor & Schoonzus-Knor voor onze vakantie al het pluis vakkundig verwijderd. Ik had ze het van te voren gevraagd, maar toen z’n mijn paar uilskuiken haren zagen dachten ze “Wat moeten we in hemelsnaam scheren?”. Maar van dichtbij was het meer dan het lijkt. Broer-Knor zei na het kortwieken dat hij me kaal mooier vond dan met m’n haarstukken op. Ik heb zijn compliment ten harte genomen en daarna nog maar één keer een pruik gedragen. Daarna ben ik met mijn kale bolletje op pad gegaan. Wat hier wel bij hielp is dat we op vakantie gingen. Ik ben met m’n kale bolletje in de auto gestapt en had m’n pruik en haarband ergens in de koffer gedaan. Het was wel even wennen en het voelde letterlijk kaal aan, gek want thuis was ik niet anders meer gewend. Maar al snel voelde ik me steeds zekerder op straat. Heerlijk geen pruik meer op. Al zitten die dingen niet eens zo vervelend. Je moet even de juiste pose vinden, maar dan merk je er vrijwel niets meer van. Ik heb geen last van jeukende hoofden gehad en doordat het geen afgesloten geheel is zijn ze ook niet stikkend warm. Wel heeft één keer bij vochtig warm weer het zweet onder mijn pruik, langs mijn hoofd naar beneden gestroomd. En omdat synthetisch materiaal geen vocht opneemt, glijdt elke zweetdruppel van je hoofd. Ik zat in de auto en voelde me op dat moment zo ongelukkig dat ik de pruik wel het raam uit kon smijten. Dat hielp de keuze kaal over straat te gaan ook wel.

In het begin werd er wel meer en langer naar me gestaard. Je kon aan me zien dat ik met kanker was geconfronteerd. De eerste keer was wel raar. Ik liep een tankstation in om te betalen en iemand staarde naar me. Ik dacht letterlijk dat ik chocopasta op mijn gezicht had of iets dergelijks. Maar toen bedacht ik me dat hij waarschijnlijk naar m’n blote hoofd keek. Wat wel raar is dat je thuis voorbereid bent op je spiegelbeeld. Je weet waar je de weerspiegeling van jezelf ziet. Maar toen ik met blote hoofdje op pad ging werd ik vaker geconfronteerd met mijn spiegelbeeld. Dat was raar en soms ook confronterend.

Mijn haar is tijdens de vakantie onwijs gaan groeien. Eerst kwam er een donkere gloed over mijn hoofd en daarna kwamen de eerste millimeters haar. Toad zag het na een tijdje bijna groeien. Hiermee verdween gelijke tijd mijn kankeruiterlijk, jeeeee. Het lijkt nu of ik gewoon van een millimeter kort kapsel houd. De wenkbrauwharen groeien als kool. Het lijkt wel of het meer dan ooit ervoor was. Ik moet mijn wenkbrauwen echt weer in model brengen. Maar ja, hoe had ik het ook al weer? Het leukste vonden zowel Toad als ikzelf het terug groeien van de wimpers. Er waren nog maar 6 wimpers over. En alsof het uit het niets kwam, waren er ineens allemaal kleine zwarte stipjes op mijn oogleden. Waarop Toad verheugd riep dat er allemaal baby-wimpertjes groeiden. Wat kun je dan gelukkig zijn. Inmiddels zijn alle oude wimpers eruit en groeien mijn nieuwe wimpers hard door. Gelukkig maar, want 6 lange wimpers tussen allemaal baby-wimpertjes is geen gezicht. Het missen van wimpers is soms trouwens best onhandig. Normaal knijp je bij fel licht je ogen dicht, waardoor je wimpers als een soort zonnescherm fungeren. Maar als je geen wimpers hebt kun je je ogen dichtknijpen wat je wilt, maar het helpt voor geen meter. In begin snap je daar niets van, maar na een tijdje viel het kwartje en liep ik als een Stevie Wonder look-a-like (alhoewel zonder het rastahaar) continu met mijn zonnebril op bij fel licht.

Op dit moment heb ik ongeveer 1 cm lange stekeltjes. En elk haartje begint zijn eigen kant op te buigen. Ik kan weer zeggen dat ik de wind door mijn haren voel. Het duurt tegenwoordig welgeteld 3 minuten voordat mijn haar droog is na het douchen, ja ja. Nog even en ik moet mijn haar in model gaan brengen en weer naar de kapper.

Haarloos door het leven gaan heeft ook wel z’n voordelen hoor. Je hoeft je haren niet te wassen, oksels, benen en bikinilijn niet bij te houden en bij opvliegers is een kaal hoofd heerlijk verkoelend. Dat wordt nu dus weer langzaamaan anders, maar dat zal vast ook wel weer wennen.

Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 20 september 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl