Jaar voorbij
Half december 2014 werd bij mij borstkanker geconstateerd in mijn rechter borst. Voordat dit slechte nieuws ons gebracht kon worden, hadden we die dag een aantal onderzoeken. De verpleegkundige die bij het echo-onderzoek en dunne-naald-punctie aanwezig was, vertelde ons ongevraagd dat we in het ergste geval een jaar lang bezig zouden zijn met datgene dat borstkanker heet. Wat? Hoezo? De uitslag zal echt wel goed uitvallen hoor! Ik kon haar op dat moment wel een klap voor d’r kop verkopen. Er was op dat moment geen hersencel in me die de mogelijkheid van borstkanker een optie vond. Ook niet echt een handig opmerking van de verpleegkundige vlak voor een zenuwslopende 1,5 uur wachten op de uitslag van het punctieonderzoek, met de bijbehorende spanning is het goed of is het fout. (Dat afwachten is echt zo’n kinder-madeliefje moment: hij houdt wel van me, hij houdt niet van me, hij houdt wel van me … de uitslag is goed, de uitslag is fout, de uitslag is goed … de uitslag was in dit geval helaas fout). Ondanks dat het op dat moment geen slimme opmerking van deze verpleegkundige was, ze had wel gelijk. We zijn ruim een jaar verder en we hebben van datgeen wat borstkanker ons bracht het zwaarste achter de rug. En gelukkig staan we er ontzettend goed voor.
Het is nooit leuk de diagnose van borstkanker te krijgen, maar vlak voor de feestdagen wordt je wel direct met een aantal dingen geconfronteerd. Zo vond ik het voor de kerstdagen van 2014 moeilijk en emotioneel de kerstboom op te tuigen. Zou ik de kerst van 2015 meemaken en dan samen met Toad de kerstboom kunnen optuigen? De angst dat Toad zonder mij de kerstboom zou moeten optuigen vond ik ondragelijk. 1e kerstdag 2014 was ook niet echt leuk. Ik was zo verdrietig, dat Toad me in de auto heeft gezet en gewoon maar is gaan rijden. 20 onrustige minuten later, kwam eindelijk langzaam maar zeker weer wat rust in mijn lijf. Soms weet je dan gewoon even niet waar je het zoeken moet. Gelukkig hadden we voor dat jaar al foute kersttruien in huis. Samen met de foute kerst-films en kerstmuziek op Skyradio hebben we er samen het beste van gemaakt.
In de periode tussen de diagnose van borstkanker en de borstamputatie operatie zat een maand. Een maand met ontiegelijk veel afspraken, gesprekken en onderzoeken in het ziekenhuis. En met een beetje mazzel zaten we op één dag in twee verschillende ziekenhuizen. In die periode kon ik ’s morgens wakker worden met een vrij en onbezorgd gevoel. Om al snel, als door een mokerslag getroffen, de borstkanker in mijn rechter borst te beseffen en de daarbij horende ziekenhuisbezoeken van die dag. Binnen een fractie van een seconden was mijn gevoelsgewicht met 20 kilo verzwaard.
In die periode van onderzoeken zat ik in de actie modus, dat mij sterk maakte. Al was dit niet elk moment vol te houden. Bij de MRI-scan mag je zelf je muziek uitzoeken. Ik dacht eerst dat de persoon voor mij van Hardstyle-muziek hield. Maar dat boem-boem-boem-rikke-tikke-tik geluid bleek het MRI-apparaat zelf te zijn. Alleen in de ruimte en klaar liggend in de MRI-tunnel wachtte ik op de door mij aangevraagde kerstmuziek, tja het moet wel gezellig blijven. Terwijl mijn muziekwens werd opgezocht zou ik eerst verder gaan met de cd van de vorige patiënt. Dit was een soort automatische instelling, dat alleen onderbroken werd door de microfoon van de aardige verpleegkundige. En daar besefte ik dat de keuze van Hardstyle wel aardig geweest zou zijn, maar nee, de persoon voor me luisterde naar Volumia! en het nummer Afscheid was net ingezet. …De allerlaatste weken, de dagen gingen snel… O mijn hemel nee, niet dit! MAG AJB DIE MUZIEK UIT! …Dichtbij komt het afscheid, moeilijk wordt het wel…. Nee, nee, nee! Hallo is daar iemand? … zeg dat je niet hoeft te gaan schat … Joehoe, hier kan ik nu echt niet naar luisteren. Ik probeer me hier een beetje sterk door heen te slaan en dan krijg je dit. … ga schat, want je moet, ik weet je moet …Pfff, adem in adem uit. Je kunt in zo’n MRI ook geen kant op. Gelukkig kwam eindelijk de stem van de aardige verpleegkundige door mijn koptelefoon. Ze was druk op zoek geweest naar de door mij aangevraagde kerst cd. Ze wist dat ze een kerst cd hadden, maar ze had echt even moeten zoeken in de cd verzameling. Ze kon niet horen welke muziek er bij me opstond en schrok wel even toen ik haar vertelde wat ik zojuist had gehoord. Net als mij vond ze die muziek niet echt passend tijdens een MRI-onderzoek. De tranen stroomde inmiddels al over mijn wangen, maar daar kwam gelukkig de kerst cd … Rudolph the Red-Nosed Reindeer Had a very shiny nose … Eindelijk, dat is toch heel wat beter. Het feit het een klassieke kerst cd was en het lawaai van het MRI-apparaat dwars door de muziek heen kwam, maakte me niets uit. Alles beter dan onderzocht worden op tumor uitaaiingen en dan naar Afscheid van Volumia! moeten luisteren.
In 2015 begon de behandel marathon tegen de borstkanker. Na de borstamputatie operatie voelde ik me onwijs schoon. Het was het eerste wat door mijn hoofd ging nadat de narcose was uitgewerkt. Het was een hele pure gedachten en met name ook een heel puur gevoel. Zo heerlijk. Die foute kankercellen zijn weg! Helemaal schoon.
Een aantal uitspraken hebben ons 2015 en al het gedoe rondom borstkanker helpen doorkomen. Zoals ‘We gaan het meemaken’ ‘Het moet wel leuk blijven’ en ‘We maken er een feestje van’. Deze uitspraken werden op de meest uiteenlopende momenten gebruikt. ‘We gaan het meemaken´ hebben we vaak gezegd bij alles wat voor ons onbekend was: van onderzoeken en uitslagen tot behandelingen. Door de infuusprikker werd me altijd gevraagd in welke arm het chemo-infuus aangebracht moest worden. Maar ik dacht; infuusprikken is hun specialisme, dus dan kunnen zij beter bekijken welke aders er goed te prikken zijn. Dus het antwoord was dan standaard. “U mag kiezen welke arm, het infuus prikken is uw feestje”. De meeste medewerkers in het ziekenhuis konden met zo’n uitspraak goed om gaan en gingen hier leuk op in. Maar niet iedereen kon dit. Een vrouw gaf op dit antwoord aan dat dit echt geen feestje was. Waarop ik, zittend in mijn ‘Kijk uit ik ben toxic’ t-shirt, aangaf dat we dat daar dan maar van moesten maken. Tja het is allemaal al vervelend genoeg, dus het moet wel leuk blijven hoor.
Inmiddels ligt de chemotherapie al weer ver achter ons en hebben we de 1e jaarcontrole op de Mammapoli zelfs al achter de rug. Alles is gelukkig goed. Op mijn verzoek zijn er een aantal preventieve onderzoeken gedaan en op de laatste maandag van 2015 hebben we gehoord dat ook deze uitslagen allemaal goed zijn. Wat een opluchting. (Met deze preventieve onderzoeken wil ik mijn angstgevoelens voor terugkeer afzwakken. Hierover in een nog komende blog meer) Omdat dit soort onderzoeken altijd spanend zijn en we de uitslagen na de kerst kregen, hebben we wel weer een spannende kerst achter de rug. Maar alles beter dan vorig jaar en wat gaan we een onwijs goed 2016 in (Dit bericht is in januari 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl).
1e Kerstdag had ik helaas wel weer een offday. Maar gelukkig was dit keer wat extra slaap, valeriaanpilletjes en een kerst-pyjama-dag voldoende me rustig te houden. 2e Kerstdag hebben we samen met mijn familie door gebracht. Die avond hebben we alle medicijndoosjes die we het afgelopen jaar verzameld hebben in een vuurkorf verbrand. Zeg maar dag tegen de medicatie-troep! Grote-Broer-Knor had voor het moment zelfs vuurwerk geregeld. Een mooie afsluiter van ons kanker jaar. (Ondanks we op dat moment de uitslagen van de preventieve onderzoeken nog niet wisten)
Oudejaarsdag waren de zes weken van het eerste herstel na de borstreconstructie operatie achter de rug. Die dag kon ik eindelijk weer zelf met de auto op pad. En dit ging gelukkig beter dan na de operatie in januari vorig jaar. Ook wat betreft het autorijden is mijn siliconenkitje stukken gebruiksvriendelijker. De 1e versnelling kon zonder moeilijk doenerij worden ingezet en met maar een klein beetje moeilijk doen kon de parkeerkaart zittend in de auto uit de parkeerkaartautomaat worden gepakt. Met de Tissue Expanders a.k.n. waterballonnen lukte me dit de eerste paar keren niet zo makkelijk. Maar gelukkig hebben we veel kunnen oefenen, want we hebben in 2015 behoorlijk veel parkeerautomaten in ziekenhuizen gezien. Gelukkig zal dat komend jaar stukken minder zijn.
Vorig jaar met de jaarwisseling en 2015 voor onze deur vond ik het moeilijk gelukkig nieuwjaar te zeggen. Zo’n gelukkig nieuwjaar zou het niet worden. We stonden toen nog aan het begin van de marathon van het behandel traject. Er wordt me wel eens gevraagd of ik 2015 zo snel mogelijk zou willen vergeten. Maar dat is eigenlijk niet zo. Het is inderdaad een zwaar jaar geweest. Maar ondanks alle vervelende dingen die we hebben doorstaan, was het toch ook een gelukkig jaar. We hebben het geluk gehad dat de borstkanker op tijd ontdekt is, er in Nederland onwijs goede gezondheidszorg is, de borstkanker goed te behandelen was en er daardoor nog een hele toekomst voor ons ligt, we de behandelingen ondanks de verschillende uitdagingen goed doorlopen hebben en nu achter ons liggen, we in Nederland na een borstamputatie nieuwe borsten kunnen krijgen, de goede zorg van Toad, kat Tosti, kat Kliko, Mama-knor, Positieters (vriendinnen), Tietels (mededelers in 2015 is een borstkanker jaar) en alle andere lieverds om ons heen en niet te vergeten de goede medische uitslagen die we dit jaar gekregen hebben. (Positiet en Tietels zijn de namen van 2 whatsapp groepen)
Terugkijkende was 2015 inderdaad een raar en zwaar jaar, maar zeker ook een gelukkig jaar. Ik ben heel blij dat 2015 nu achter ons ligt en we verder kunnen in een nieuw en fris jaar. Maar 2015 vergeten wil ik niet. Hoe gek het misschien kan klinken, want 2015 heeft ons op veel vlakken veel gekost. Maar aan de andere kant heeft 2015 ons veel opgeleverd en gebracht. En dat willen we nooit vergeten!
Maar natuurlijk deze jaarwisseling was zoveel beter dan vorig jaar. Er viel echt een last van onze schouders af. De marathon van het behandel traject was een hele klus, maar het grootste en zwaarste gedeelte is volbracht en we kunnen weer gaan (op)bouwen en verder met ons leven. Pluk de dag & eet af en toe een bitterbal. Of de zelfgebakken heerlijke oliebollen die we oudejaarsavond van onze lieve buurvrouw kregen 😉
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 2 januari 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over de foto's: Een gedeelte van de medicijndoosjes na 1 jaar kankerbehandeling, Een gedeelte van de informatie folders die we het eerste jaar gelezen hebben, Een gedeelte van de vele, vele ziekenhuis parkeerkaarten.
Het is nooit leuk de diagnose van borstkanker te krijgen, maar vlak voor de feestdagen wordt je wel direct met een aantal dingen geconfronteerd. Zo vond ik het voor de kerstdagen van 2014 moeilijk en emotioneel de kerstboom op te tuigen. Zou ik de kerst van 2015 meemaken en dan samen met Toad de kerstboom kunnen optuigen? De angst dat Toad zonder mij de kerstboom zou moeten optuigen vond ik ondragelijk. 1e kerstdag 2014 was ook niet echt leuk. Ik was zo verdrietig, dat Toad me in de auto heeft gezet en gewoon maar is gaan rijden. 20 onrustige minuten later, kwam eindelijk langzaam maar zeker weer wat rust in mijn lijf. Soms weet je dan gewoon even niet waar je het zoeken moet. Gelukkig hadden we voor dat jaar al foute kersttruien in huis. Samen met de foute kerst-films en kerstmuziek op Skyradio hebben we er samen het beste van gemaakt.
In de periode tussen de diagnose van borstkanker en de borstamputatie operatie zat een maand. Een maand met ontiegelijk veel afspraken, gesprekken en onderzoeken in het ziekenhuis. En met een beetje mazzel zaten we op één dag in twee verschillende ziekenhuizen. In die periode kon ik ’s morgens wakker worden met een vrij en onbezorgd gevoel. Om al snel, als door een mokerslag getroffen, de borstkanker in mijn rechter borst te beseffen en de daarbij horende ziekenhuisbezoeken van die dag. Binnen een fractie van een seconden was mijn gevoelsgewicht met 20 kilo verzwaard.
In die periode van onderzoeken zat ik in de actie modus, dat mij sterk maakte. Al was dit niet elk moment vol te houden. Bij de MRI-scan mag je zelf je muziek uitzoeken. Ik dacht eerst dat de persoon voor mij van Hardstyle-muziek hield. Maar dat boem-boem-boem-rikke-tikke-tik geluid bleek het MRI-apparaat zelf te zijn. Alleen in de ruimte en klaar liggend in de MRI-tunnel wachtte ik op de door mij aangevraagde kerstmuziek, tja het moet wel gezellig blijven. Terwijl mijn muziekwens werd opgezocht zou ik eerst verder gaan met de cd van de vorige patiënt. Dit was een soort automatische instelling, dat alleen onderbroken werd door de microfoon van de aardige verpleegkundige. En daar besefte ik dat de keuze van Hardstyle wel aardig geweest zou zijn, maar nee, de persoon voor me luisterde naar Volumia! en het nummer Afscheid was net ingezet. …De allerlaatste weken, de dagen gingen snel… O mijn hemel nee, niet dit! MAG AJB DIE MUZIEK UIT! …Dichtbij komt het afscheid, moeilijk wordt het wel…. Nee, nee, nee! Hallo is daar iemand? … zeg dat je niet hoeft te gaan schat … Joehoe, hier kan ik nu echt niet naar luisteren. Ik probeer me hier een beetje sterk door heen te slaan en dan krijg je dit. … ga schat, want je moet, ik weet je moet …Pfff, adem in adem uit. Je kunt in zo’n MRI ook geen kant op. Gelukkig kwam eindelijk de stem van de aardige verpleegkundige door mijn koptelefoon. Ze was druk op zoek geweest naar de door mij aangevraagde kerst cd. Ze wist dat ze een kerst cd hadden, maar ze had echt even moeten zoeken in de cd verzameling. Ze kon niet horen welke muziek er bij me opstond en schrok wel even toen ik haar vertelde wat ik zojuist had gehoord. Net als mij vond ze die muziek niet echt passend tijdens een MRI-onderzoek. De tranen stroomde inmiddels al over mijn wangen, maar daar kwam gelukkig de kerst cd … Rudolph the Red-Nosed Reindeer Had a very shiny nose … Eindelijk, dat is toch heel wat beter. Het feit het een klassieke kerst cd was en het lawaai van het MRI-apparaat dwars door de muziek heen kwam, maakte me niets uit. Alles beter dan onderzocht worden op tumor uitaaiingen en dan naar Afscheid van Volumia! moeten luisteren.
In 2015 begon de behandel marathon tegen de borstkanker. Na de borstamputatie operatie voelde ik me onwijs schoon. Het was het eerste wat door mijn hoofd ging nadat de narcose was uitgewerkt. Het was een hele pure gedachten en met name ook een heel puur gevoel. Zo heerlijk. Die foute kankercellen zijn weg! Helemaal schoon.
Een aantal uitspraken hebben ons 2015 en al het gedoe rondom borstkanker helpen doorkomen. Zoals ‘We gaan het meemaken’ ‘Het moet wel leuk blijven’ en ‘We maken er een feestje van’. Deze uitspraken werden op de meest uiteenlopende momenten gebruikt. ‘We gaan het meemaken´ hebben we vaak gezegd bij alles wat voor ons onbekend was: van onderzoeken en uitslagen tot behandelingen. Door de infuusprikker werd me altijd gevraagd in welke arm het chemo-infuus aangebracht moest worden. Maar ik dacht; infuusprikken is hun specialisme, dus dan kunnen zij beter bekijken welke aders er goed te prikken zijn. Dus het antwoord was dan standaard. “U mag kiezen welke arm, het infuus prikken is uw feestje”. De meeste medewerkers in het ziekenhuis konden met zo’n uitspraak goed om gaan en gingen hier leuk op in. Maar niet iedereen kon dit. Een vrouw gaf op dit antwoord aan dat dit echt geen feestje was. Waarop ik, zittend in mijn ‘Kijk uit ik ben toxic’ t-shirt, aangaf dat we dat daar dan maar van moesten maken. Tja het is allemaal al vervelend genoeg, dus het moet wel leuk blijven hoor.
Inmiddels ligt de chemotherapie al weer ver achter ons en hebben we de 1e jaarcontrole op de Mammapoli zelfs al achter de rug. Alles is gelukkig goed. Op mijn verzoek zijn er een aantal preventieve onderzoeken gedaan en op de laatste maandag van 2015 hebben we gehoord dat ook deze uitslagen allemaal goed zijn. Wat een opluchting. (Met deze preventieve onderzoeken wil ik mijn angstgevoelens voor terugkeer afzwakken. Hierover in een nog komende blog meer) Omdat dit soort onderzoeken altijd spanend zijn en we de uitslagen na de kerst kregen, hebben we wel weer een spannende kerst achter de rug. Maar alles beter dan vorig jaar en wat gaan we een onwijs goed 2016 in (Dit bericht is in januari 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl).
1e Kerstdag had ik helaas wel weer een offday. Maar gelukkig was dit keer wat extra slaap, valeriaanpilletjes en een kerst-pyjama-dag voldoende me rustig te houden. 2e Kerstdag hebben we samen met mijn familie door gebracht. Die avond hebben we alle medicijndoosjes die we het afgelopen jaar verzameld hebben in een vuurkorf verbrand. Zeg maar dag tegen de medicatie-troep! Grote-Broer-Knor had voor het moment zelfs vuurwerk geregeld. Een mooie afsluiter van ons kanker jaar. (Ondanks we op dat moment de uitslagen van de preventieve onderzoeken nog niet wisten)
Oudejaarsdag waren de zes weken van het eerste herstel na de borstreconstructie operatie achter de rug. Die dag kon ik eindelijk weer zelf met de auto op pad. En dit ging gelukkig beter dan na de operatie in januari vorig jaar. Ook wat betreft het autorijden is mijn siliconenkitje stukken gebruiksvriendelijker. De 1e versnelling kon zonder moeilijk doenerij worden ingezet en met maar een klein beetje moeilijk doen kon de parkeerkaart zittend in de auto uit de parkeerkaartautomaat worden gepakt. Met de Tissue Expanders a.k.n. waterballonnen lukte me dit de eerste paar keren niet zo makkelijk. Maar gelukkig hebben we veel kunnen oefenen, want we hebben in 2015 behoorlijk veel parkeerautomaten in ziekenhuizen gezien. Gelukkig zal dat komend jaar stukken minder zijn.
Vorig jaar met de jaarwisseling en 2015 voor onze deur vond ik het moeilijk gelukkig nieuwjaar te zeggen. Zo’n gelukkig nieuwjaar zou het niet worden. We stonden toen nog aan het begin van de marathon van het behandel traject. Er wordt me wel eens gevraagd of ik 2015 zo snel mogelijk zou willen vergeten. Maar dat is eigenlijk niet zo. Het is inderdaad een zwaar jaar geweest. Maar ondanks alle vervelende dingen die we hebben doorstaan, was het toch ook een gelukkig jaar. We hebben het geluk gehad dat de borstkanker op tijd ontdekt is, er in Nederland onwijs goede gezondheidszorg is, de borstkanker goed te behandelen was en er daardoor nog een hele toekomst voor ons ligt, we de behandelingen ondanks de verschillende uitdagingen goed doorlopen hebben en nu achter ons liggen, we in Nederland na een borstamputatie nieuwe borsten kunnen krijgen, de goede zorg van Toad, kat Tosti, kat Kliko, Mama-knor, Positieters (vriendinnen), Tietels (mededelers in 2015 is een borstkanker jaar) en alle andere lieverds om ons heen en niet te vergeten de goede medische uitslagen die we dit jaar gekregen hebben. (Positiet en Tietels zijn de namen van 2 whatsapp groepen)
Terugkijkende was 2015 inderdaad een raar en zwaar jaar, maar zeker ook een gelukkig jaar. Ik ben heel blij dat 2015 nu achter ons ligt en we verder kunnen in een nieuw en fris jaar. Maar 2015 vergeten wil ik niet. Hoe gek het misschien kan klinken, want 2015 heeft ons op veel vlakken veel gekost. Maar aan de andere kant heeft 2015 ons veel opgeleverd en gebracht. En dat willen we nooit vergeten!
Maar natuurlijk deze jaarwisseling was zoveel beter dan vorig jaar. Er viel echt een last van onze schouders af. De marathon van het behandel traject was een hele klus, maar het grootste en zwaarste gedeelte is volbracht en we kunnen weer gaan (op)bouwen en verder met ons leven. Pluk de dag & eet af en toe een bitterbal. Of de zelfgebakken heerlijke oliebollen die we oudejaarsavond van onze lieve buurvrouw kregen 😉
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 2 januari 2016 gepubliceerd op www.knorrr.nl
Over de foto's: Een gedeelte van de medicijndoosjes na 1 jaar kankerbehandeling, Een gedeelte van de informatie folders die we het eerste jaar gelezen hebben, Een gedeelte van de vele, vele ziekenhuis parkeerkaarten.
