Oncologische revalidatie

Voor mijn revalidatietraject doe ik mee met een studieonderzoek. Het is uit eerder onderzoek gebleken dat een patiënt beter van een chemotherapie herstelt wanneer het een bewegingsprogramma volgt na de chemotherapie. Ze zijn nu aan het onderzoeken of het verschil maakt wanneer dit bewegingsprogramma gevolgd wordt: tijdens of na de chemotherapie. Gelukkig ben ik in de groep geloot die na de chemotherapie met het bewegingsprogramma begint, want ik weet niet hoe ik dat had moeten doen.

Om het herstelproces van de deelnemers goed te kunnen meten en met elkaar te kunnen vergelijken, moet ik af en toe verschillende onderzoeken ondergaan: bloedonderzoek; hartfilmpje; hartecho (hierin zag ik heel mooi hoe mijn hart eruit ziet en hoe het werkt, heel bijzonder); vaatonderzoek (1,5 uur stilliggen om te kijken hoe mijn bloedvaten op verschillende plekken in mijn lichaam zijn); kracht- & vetmeting; en niet te vergeten de conditietest op een ligfiets mèt allemaal meet-toeters-en-bellen: Een bloeddrukmeter om mijn arm, verschillende plakkers op mijn torso, een mondstuk in en een neusknijper op. Heel comfortabel allemaal … not.

Mijn eerste meetmoment was vlak voor de chemotherapie en de tweede direct na het aflopen van mijn chemotherapie. Na het tweede onderzoek bleek dat zowel mijn conditie als longfunctie zo’n 30% achteruit zijn gegaan. In vergelijking met de andere deelnemers is dit veel. Ik ben nog niet de gene met de meeste achteruitgang, maar ik zat er wel dicht bij in de buurt. Daarnaast bleek ik 6 kilo te zijn aangekomen (wat direct verklaard waarom ik sommige broeken niet meer pas) en dat mijn cholesterol behoorlijk verhoogd was. Dit laatste komt waarschijnlijk door een overschot aan eieren, weinig tot zeer weinig beweging en het is een bijwerking van de chemotherapie. Genoeg om van te revalideren dus.

Sporten is niet mijn grootste hobby, maar nu ik een duidelijk doel voor ogen had kon ik niet wachten te beginnen. Vol goede moed ging ik de eerste dag naar mijn sportgroep. Ik was er helemaal klaar voor en had er echt zin in. Helaas bleek dat er door een administratieve fout ze mij een half uur eerder hadden verwacht. Ik was dus te laat voor de sportgroep en kon daardoor die dag niet mee sporten. Oh en wat kun je daar dan van balen en chagrijnig van worden. Wil ik sporten en heb ik er zowaar zin in (iets wat ik natuurlijk wil koesteren) ben ik door een administratieve fout te laat! Stom gedoe. Natuurlijk maakt dat niets uit en kan ik gewoon twee dagen later instromen. Maar op dat moment kon ik met mijn goede gedrag deze tegenslag niet helemaal goed oppakken. Dat kwam ook omdat ik eerst een intakegesprek had waarin je van alles gevraagd wordt. Ik was voor het eerst alleen naar zo’n ziekenhuisafspraak en door mijn snelle prikkelvermoeidheid, korte spanningsboog, slecht op woorden kunnen komen en nog wat andere chemobrein bijwerkingen, koste dat mij veel energie, concentratie en geduld. Daarnaast hoorde ik dat het best een pittig revalidatieprogramma is waarvan ik best een beetje schrok: drie keer per week 1,5 uur sporten. Waar moet ik in hemelsnaam die energie vandaan halen? Laat staan dat ik ook nog genoeg energie moet overhouden om met de auto heen en weer te rijden. Drie keer per week 30 minuten fietsen en daarnaast twee keer krachttraining en één keer sport & spel. Gelukkig wordt de intensiviteit van het revalidatieprogramma op je eigen kunnen afgesteld. Vanuit bijna geen beweging naar 3 x 1,5 uur was dat wel even schrikken. Maar we gaan het doen en ik heb als doel dat ik aan het eind van het revalidatietraject op de fiets er naar toe kan gaan.

Inmiddels ben ik druk bezig met het revalidatietraject en heb ik er al 3 weken opzitten. Ik zit in een oncologie-revalidatie-groep. Deze bestaat uit 6-12 mannen/vrouwen tussen de 20-70 jaar oud. De kankersoorten en behandelingen verschillen van persoon tot persoon. Het fijne van zo’n groep is dat je met z’n allen in dezelfde situatie zit en daardoor ervaringen kunt delen. Maar daarnaast is het ook fijn dat je je volledig jezelf kunt zijn. Als bijvoorbeeld je hersenen even geen twee dingen tegelijk kunnen of je gewoon domweg even niet reageert, kijkt niemand daar gek van op.

Het fietsen gaat elke keer beter en de krachttraining gaat de goede kant op. Wat ik het leukste vindt is het sport & spel. Het doet me ook een beetje denken aan de sportlessen op de middelbare school hahaha. Al gaat het in dit geval wat trager en langzamer en wordt er goed opgelet of je wel op tijd je rust neemt :). Ik merk dat mijn conditie en kracht steeds beter worden. Daar ben ik heel blij mee, want ik vond het niet makkelijk dat ik niet zoveel kon doen. En met nog een aantal weken te gaan zal dit nog veel meer verbeteren.

Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 17 augustus 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl

Over het filmpje: Op deze muziek heb ik al heel wat kilometertjes gefietst



1 reactie

Ik wou dat ik aan zo'n studie mee had kunnen doen. Ik heb het geluk gehad dat ik in de laatste groep van het programma Herstel&Balans kon stappen (voordat het nationale revalidatieprogramma stop werd gezet!) Het heeft mij zo veel goed gedaan, ik vind het onbegrijpelijk dat ze het hebben afgesloten. Ik wou dat ze de resultaten van dat herstel toen al hadden gemeten, want dan zou dat programma helemaal niet zijn afgeblazen. Dan kon iedereen er nu gebruik van maken.
De eerste drie maanden voelde ik me net als jij, ik had zo weinig energie. Maar het lotgenotencontact, de sport& spel activiteiten en de begeleiding van een fysiotherapeut die verstand heeft van oncologie, het heeft mij echt heel veel geholpen.
De verbeteringen die je ervaart zullen langzaam maar zeker toenemen, en af en toe is er een dip. Dat hoort er nou eenmaal bij helaas. Maar ook die momenten gaan voorbij of je leert er beter mee om te gaan.
Mijn motto in die tijd voor het sporten was: Ik ga door totdat ik het leuk begin te vinden. 
Lotgenoten werden vrienden en mijn energie is nog steeds aan het toenemen. 
Veel sterkte met de revalidatie! Groetjes, Elke
Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17