Voortgang herstel
We zijn inmiddels al weer ruim drie maanden aan het herstellen van de chemotherapie en alles wat daar aan vooraf is gegaan. Het herstellen verloopt goed. Zeker in het begin heb ik een hele grote stap voorwaarts gemaakt. We konden toen dagelijks zien dat het beter met me ging. De stijgende lijn zet zich nog steeds voort, al gaat het niet meer zo snel als in het begin. We zien niet meer elke dag of elke week de vooruitgangen die ik maak. Maar het is nu meer dat ik over een periode van twee weken vooruitgang zie. Bijvoorbeeld als ik zelf met de auto 45 minuten op-en-neer naar mijn werk rijd om daar collega’s te bezoeken. De eerste keer in september was ik bij thuiskomst helemaal geradbraakt, ik kon de hele dag geen boe of baa meer zeggen en was aan de bank verbonden. Maar afgelopen week herstelde ik na het bezoek stukken sneller en had die avond weer wat energie om te koken.
Mijn sport-revalidatie-traject is inmiddels afgelopen en ik hoef niet meer drie keer in de week intensief te sporten. Dit werd gedurende het traject steeds zwaarder, ik merkte dat ik minimaal twee rustdagen tussen het sporten moest hebben om lichamelijk weer aan te sterken. Maar ondanks dat heb ik er onwijs veel aan gehad. Het heeft mijn herstel absoluut een bootst gegeven. Volgende week heb ik weer een meetmoment voor het onderzoek en zullen we zien hoeveel conditie en longinhoud in teruggewonnen heb, ik ben heel benieuwd. Nu is het aan mij de uitdaging het actieve sportleven vol te houden.
Naast het herstellen en opbouwen van mijn conditie, kracht, energie, weerstand, emotionele weerstand en prikkelverwerking moet ik ook mijn weerbaarheid bij onverwachte tegenslagen weer opbouwen. Want op sommige momenten dat de dingen anders verlopen dan ik had verwacht ben ik sneller uit het lood geslagen. Zo was er een tijdje geleden een enthousiast moment om pasta met lekkere groenten klaar te maken. Blijkt de groente niet meer goed te zijn. Tja wat doe je dan? Ik had werkelijk waar even totaal geen idee wat ik met dat gegeven aan moest en ben eerst maar wat anders gaan doen om deze ‘tegenslag’ te laten bezinken. Gelukkig krijg ik dan vanzelf een ingeving over wat te doen en ben ik als nog met de overige energie aan het koken geslagen. Hier last van hebben is al vervelend, maar je hier van bewust zijn is nog veeeeel vervelender. Je voelt je op zo’n moment gewoon niet slim en sterk. Gelukkig gaat ook dit langzamerhand steeds beter. Je moet echt elke reserve die is aangetast weer opnieuw aanvullen.
Het moeilijkste en vermoeiendste in het herstellen is en blijft voor mij onderdeel zijn van een grotere groep mensen. Ik krijg dan zoveel prikkels dat ik soms na 30 minuten al door mijn voor dat moment zorgvuldig opgebouwde energievoorraad heen ben. Ik zie dan heel wat banken en verschillende bedden van dicht bij om uit te rusten en weer wat op te laden. Soms gaat het wat beter en kan ik mijn adrenaline-stand vinden waardoor ik het best lang volhoud. Dat ik daarna driedubbel zo lang moet herstellen neem ik dan op de koop toe. Dat heb je er soms gewoon voor over.
Daarnaast heb ik last van een soort Knor’s inhaaldrang. Ik heb het gevoel de lange periode waarin ik niet kon doen wat ik wilde doen, in een korte tijd in te halen. Dit is al een eigenschap van mij, maar na alles wat er de afgelopen periode is gebeurd ben ik hier dubbel mee belast. Het schijnt ook een chemo-bijwerking te zijn, er zijn meer mensen die hier last van hebben. Toad kan in een deuk liggen hoe ik zonder te werken toch stress kan hebben over wat ik allemaal wel niet meteen op mijn oude kunnen zou willen doen. En de goede tip van iedereen om vooral rustig aan doen is heel lief bedoeld, ik geef deze tip ook vaak met goede bedoelingen aan anderen. Maar hier zelf aan houden is toch wel verdomd moeilijk. We blijven het proberen.
Gelukkig lukt het me wel te genieten van alles wat goed gaat. Zoals de dingen die ik weer kan doen, zelf weer op bezoek gaan bij vrienden en familie en het mooie weer wat we hebben gehad.
De eerste controle op de Mammapoli hebben we inmiddels achter de rug en was helemaal goed. De eerste controle bij de Oncoloog verliep weliswaar goed, maar had voor mij toch wel een bijsmaakje. Uit bloedonderzoek bleek dat mijn eierstokken langzaamaan actief aan het worden zijn en weer hormonen willen gaan aanmaken. Ik vond dit een onwijs positieve mededeling, mijn power-sterke-eierstokken laten zich niet klein maken door een chemotherapie, yes! … totdat de oncoloog aangaf dat dit niet de bedoeling is. Het is niet de bedoeling dat mijn eierstokken weer hormonen zullen aanmaken. Daarvoor is de Hormoontherapie, zodat o.a. mijn eierstokken geen hormonen meer aanmaken. Eigenwijze eierstokken dus. Ik ben nog steeds trots op ze, maar vind de situatie wel kut. Ik kan hier injecties tegen krijgen die mijn eierstokken helemaal plat leggen en waardoor je volledig in een kunstmatige overgang wordt gebracht. Samen met de hormoontherapie zou ik dan een jackpot aan overgangsklachten krijgen …joy. Echter het stofje dat in deze injecties wordt gebruikt kan zeer lange tijd in je lichaam blijven zitten en is schadelijk voor een zwangerschap. Dus dat is met een nog te vervullen kinderwens op dit moment geen optie. Deze informatie kwam nogal rauw op ons dak tijdens het gesprek, waardoor we nu nog wel wat vragen hierover hebben. Één ding begint wel steeds vaker in mijn hoofd rond te zingen: als onze kinderwens is vervuld gaan mijn eierstokken eruit. Ik heb geen zin in al dat gedoe en al helemaal niet in twee keer de overgang mee maken, één keer kunstmatig en één keer natuurlijk. Maar ja zulke beslissingen neem je ook niet op één nachtje slapen. Eerst maar de borstreconstructie operatie en daarvan herstellen en dan in het nieuwe jaar nog maar eens een extra gesprek met de oncoloog aanvragen voor antwoorden op onze vragen en over wat wijsheid is.
De dubbele borstreconstructie operatie is de eerstvolgende halte waar we naar toeleven. Deze staat op dit moment gepland voor dinsdag 17 november. Althans … als ik op tijd een akkoordverklaring van de verzekeraar krijg. Omdat ze meer informatie willen over mijn geplande operatie en hier door een misverstand tussen verzekeraar en ziekenhuis al een tijdje (sinds augustus) op wachten, heb ik eerst een afwijzing gehad, omdat ze de aanvraag voor de operatie niet goed konden beoordelen … zucht … rustig blijven … komt vast wel goed … blehhhhhhhhh …. Bah bah bah … zo geen zin in al dat gedoe … zo geen geduld hiervoor… Maar dus rustig blijven en wekelijks vriendelijk doch steeds wat dwingender met de partijen bellen en hopen, duimen plus wensen dat de goedkeuring van de verzekeraar op tijd komt en we op 17 november eindelijk afscheid kunnen nemen van mijn twee harde waterballonnen en een gloednieuw siliconenkitje kunnen verwelkomen in ons leven … ik kan niet wachten. Mocht de goedkeuring niet op tijd komen ben ik vastbesloten met mijn twee harde waterballonen op audiëntie te gaan bij de verzekeraar om ze daar op tafel te leggen. Laten we hopen dat dit niet nodig zal zijn.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 21 oktober 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
ps. Voor de positiete afsluiting deze keer een kattenfilmpje
Mijn sport-revalidatie-traject is inmiddels afgelopen en ik hoef niet meer drie keer in de week intensief te sporten. Dit werd gedurende het traject steeds zwaarder, ik merkte dat ik minimaal twee rustdagen tussen het sporten moest hebben om lichamelijk weer aan te sterken. Maar ondanks dat heb ik er onwijs veel aan gehad. Het heeft mijn herstel absoluut een bootst gegeven. Volgende week heb ik weer een meetmoment voor het onderzoek en zullen we zien hoeveel conditie en longinhoud in teruggewonnen heb, ik ben heel benieuwd. Nu is het aan mij de uitdaging het actieve sportleven vol te houden.
Naast het herstellen en opbouwen van mijn conditie, kracht, energie, weerstand, emotionele weerstand en prikkelverwerking moet ik ook mijn weerbaarheid bij onverwachte tegenslagen weer opbouwen. Want op sommige momenten dat de dingen anders verlopen dan ik had verwacht ben ik sneller uit het lood geslagen. Zo was er een tijdje geleden een enthousiast moment om pasta met lekkere groenten klaar te maken. Blijkt de groente niet meer goed te zijn. Tja wat doe je dan? Ik had werkelijk waar even totaal geen idee wat ik met dat gegeven aan moest en ben eerst maar wat anders gaan doen om deze ‘tegenslag’ te laten bezinken. Gelukkig krijg ik dan vanzelf een ingeving over wat te doen en ben ik als nog met de overige energie aan het koken geslagen. Hier last van hebben is al vervelend, maar je hier van bewust zijn is nog veeeeel vervelender. Je voelt je op zo’n moment gewoon niet slim en sterk. Gelukkig gaat ook dit langzamerhand steeds beter. Je moet echt elke reserve die is aangetast weer opnieuw aanvullen.
Het moeilijkste en vermoeiendste in het herstellen is en blijft voor mij onderdeel zijn van een grotere groep mensen. Ik krijg dan zoveel prikkels dat ik soms na 30 minuten al door mijn voor dat moment zorgvuldig opgebouwde energievoorraad heen ben. Ik zie dan heel wat banken en verschillende bedden van dicht bij om uit te rusten en weer wat op te laden. Soms gaat het wat beter en kan ik mijn adrenaline-stand vinden waardoor ik het best lang volhoud. Dat ik daarna driedubbel zo lang moet herstellen neem ik dan op de koop toe. Dat heb je er soms gewoon voor over.
Daarnaast heb ik last van een soort Knor’s inhaaldrang. Ik heb het gevoel de lange periode waarin ik niet kon doen wat ik wilde doen, in een korte tijd in te halen. Dit is al een eigenschap van mij, maar na alles wat er de afgelopen periode is gebeurd ben ik hier dubbel mee belast. Het schijnt ook een chemo-bijwerking te zijn, er zijn meer mensen die hier last van hebben. Toad kan in een deuk liggen hoe ik zonder te werken toch stress kan hebben over wat ik allemaal wel niet meteen op mijn oude kunnen zou willen doen. En de goede tip van iedereen om vooral rustig aan doen is heel lief bedoeld, ik geef deze tip ook vaak met goede bedoelingen aan anderen. Maar hier zelf aan houden is toch wel verdomd moeilijk. We blijven het proberen.
Gelukkig lukt het me wel te genieten van alles wat goed gaat. Zoals de dingen die ik weer kan doen, zelf weer op bezoek gaan bij vrienden en familie en het mooie weer wat we hebben gehad.
De eerste controle op de Mammapoli hebben we inmiddels achter de rug en was helemaal goed. De eerste controle bij de Oncoloog verliep weliswaar goed, maar had voor mij toch wel een bijsmaakje. Uit bloedonderzoek bleek dat mijn eierstokken langzaamaan actief aan het worden zijn en weer hormonen willen gaan aanmaken. Ik vond dit een onwijs positieve mededeling, mijn power-sterke-eierstokken laten zich niet klein maken door een chemotherapie, yes! … totdat de oncoloog aangaf dat dit niet de bedoeling is. Het is niet de bedoeling dat mijn eierstokken weer hormonen zullen aanmaken. Daarvoor is de Hormoontherapie, zodat o.a. mijn eierstokken geen hormonen meer aanmaken. Eigenwijze eierstokken dus. Ik ben nog steeds trots op ze, maar vind de situatie wel kut. Ik kan hier injecties tegen krijgen die mijn eierstokken helemaal plat leggen en waardoor je volledig in een kunstmatige overgang wordt gebracht. Samen met de hormoontherapie zou ik dan een jackpot aan overgangsklachten krijgen …joy. Echter het stofje dat in deze injecties wordt gebruikt kan zeer lange tijd in je lichaam blijven zitten en is schadelijk voor een zwangerschap. Dus dat is met een nog te vervullen kinderwens op dit moment geen optie. Deze informatie kwam nogal rauw op ons dak tijdens het gesprek, waardoor we nu nog wel wat vragen hierover hebben. Één ding begint wel steeds vaker in mijn hoofd rond te zingen: als onze kinderwens is vervuld gaan mijn eierstokken eruit. Ik heb geen zin in al dat gedoe en al helemaal niet in twee keer de overgang mee maken, één keer kunstmatig en één keer natuurlijk. Maar ja zulke beslissingen neem je ook niet op één nachtje slapen. Eerst maar de borstreconstructie operatie en daarvan herstellen en dan in het nieuwe jaar nog maar eens een extra gesprek met de oncoloog aanvragen voor antwoorden op onze vragen en over wat wijsheid is.
De dubbele borstreconstructie operatie is de eerstvolgende halte waar we naar toeleven. Deze staat op dit moment gepland voor dinsdag 17 november. Althans … als ik op tijd een akkoordverklaring van de verzekeraar krijg. Omdat ze meer informatie willen over mijn geplande operatie en hier door een misverstand tussen verzekeraar en ziekenhuis al een tijdje (sinds augustus) op wachten, heb ik eerst een afwijzing gehad, omdat ze de aanvraag voor de operatie niet goed konden beoordelen … zucht … rustig blijven … komt vast wel goed … blehhhhhhhhh …. Bah bah bah … zo geen zin in al dat gedoe … zo geen geduld hiervoor… Maar dus rustig blijven en wekelijks vriendelijk doch steeds wat dwingender met de partijen bellen en hopen, duimen plus wensen dat de goedkeuring van de verzekeraar op tijd komt en we op 17 november eindelijk afscheid kunnen nemen van mijn twee harde waterballonnen en een gloednieuw siliconenkitje kunnen verwelkomen in ons leven … ik kan niet wachten. Mocht de goedkeuring niet op tijd komen ben ik vastbesloten met mijn twee harde waterballonen op audiëntie te gaan bij de verzekeraar om ze daar op tafel te leggen. Laten we hopen dat dit niet nodig zal zijn.
Liefs Knor ♥ Toad
Dit bericht is op 21 oktober 2015 gepubliceerd op www.knorrr.nl
ps. Voor de positiete afsluiting deze keer een kattenfilmpje