Kop in het zand
Kop in het zand
Tis weer voorbij die mooie zomer en ik doe mijn best de cv nog niet aan te zetten. Tot nu toe is dat gelukt maar het wordt steeds kouder. Omdat mijn vast contract is afgelopen, ben ook ik verrast met een nieuw voorschot van honderden euro’s, ondanks mijn eerdere maandelijks verbruik ver onder de 100 euro. Ik denk over een elektrisch straalkacheltje.
En zo mijmer ik voort.
Ik denk over mijn tuin, over mijn vriend, over de huizen welke we samen voor de grap bekijken, over wat we gaan eten en waar we vanavond zullen zijn, over mijn komende vakantie met vriendin naar Malta….ik wil overal aan denken behalve aan ziek zijn.
Ik wil niet denken aan de pijn rechts welke uitstraalt naar mijn schouder en arm, de moeheid, het gebrek aan lucht af en toe, niet aan de UWV die denkt dat ik misschien beter wordt en niet aan de longarts die daar ernstig aan twijfelt, niet aan mijn eigen twijfels en angst, niet aan dood gaan.
Ik wil gelukkig zijn en oud worden met mijn nieuwe vriend. Ik praat niet meer over wat en hoe ik me voel, niet met hem, niet met zoon en vriendin, niet met mijn vriend(inn)en of buren of met mijn collega’s. Met niemand dus. Ik steek mijn kop in het zand en hoop dan dat het weg blijft….die rotziekte die Kanker heet. Ergens weet ik dat het zo niet werkt maar ik wil het zo graag.
Net nu ik een man heb gevonden die met mij oud wil worden en andersom…kan en wil ik er niet meer aan denken. Het is zo fijn om te doen alsof ik niet ziek ben. Hij is ontzettend lief en zorgzaam en maakt me aan het lachen en zo gelukkig.
Hij weet dat ik ziek was maar niet dat het niet voorbij is. Dat de kans dat er recidieven komen erg groot is. Ik kan het niet vertellen tegen hem. Ik vertel alles behalve over hoe het gaat of kan gaan met mijn longkanker. Hij zegt vaak dat hij zo blij is met me en dat hij zich niks kan voorstellen dat tussen ons komt, wat ervoor zorgt dat we niet samen oud worden. En dan weet ik dat het 1 ding is, de longkanker en voel me soms alsof ik een oplichter ben. Maar ik kan het niet vertellen. Ik steek mijn kop in het zand.
Voorzichtig zeg ik dat ik vandaag naar de neuroloog ga omdat ik last heb van uitstralende pijn rechts (van mijn schouder en arm). Misschien door een verkeerde houding denkt hij mee. Ik zeg niet tegen hem dat ik steeds meer last heb van cognitieve probleempjes welke ik ook wil bespreken met deze neuroloog.
Zelfs bij de psycholoog waar ik groepstherapie ga volgen tegen mijn paniekaanvallen en depressie blijf ik stil over mijn kanker. Ik lijk te blokkeren.
Misschien omdat mijn longarts het zei…mensen die hun kop in het zand steken, houden het het langst vol. En dat wil ik…80 worden. Het gaat goed met mij. Maar waarom huil ik dan nu?
14 reacties
Wat een dilemma's. Je kunt het eigenlijk niet maken om je vriend niets te vertellen. Hij komt er hoe dan ook een keer achter. Dan doe je hem dubbel verdriet. Het verdriet om jouw ziek zijn en het verdriet dat je hem hierin niet vertrouwt. Logisch dat je het niet meteen vertelt, maar na een paar maanden, zeker nu je je niet goed voelt. Dan heb je ook meteen een goede aanleiding om hem toch het één en ander te vertellen. Je maakt het jezelf alleen maar lastiger om ook nog eens niet helemaal eerlijk te zijn. Dat knaagt ook aan jou. Ik snap het wel dat je angst hebt om hem kwijt te raken. Erg lastig dit.
Nu maar hopen dat de kanker zich rustig houdt en dat de pijn niet gerelateerd is aan groei. Sterkte.
Zoals jojo ook zegt , een ongelooflijk dilemma .
Maar geleidelijk aan zul je het toch wel moeten vertellen , al was het maar voor je eigen gemoedsrust.
Wie weet , misschien heeft ie diep in z'n hart wel een donkerbruin vermoeden van de waarheid , en kan het nog best meevallen .
Geniet van het nu. Wat niet weet wat niet deert. Groot gelijk. Je vriend is niet dom toch?
Leef! Leef lieve Elly, zoals je nog nooit geleefd hebt. Steek je kop in het zand, maar sluit je lief niet buiten. Hij weet van je ziekte en hij is niet hollend weggerend bij de eerste date.
Straalkacheltje is geen goede investering, wel gemakkelijk. Beter is een infraroodpaneel, die warmte is veel aangenamer en voordeliger. Als die vent van jou handig is, installeert hij er een bewegingsmelder voor, zodat hij niet aanstaat als je er niet zit. Wel blijven zwaaien naar dat paneel.
Lieve Elly, mooi zo doorgaan, kop in het zand! Niet te ver vooruit kijken en doorgaan, het werkt echt!
Maar als je durft, laat dan je vriend je blog lezen, lieve Elly. Ik doe precies als jij, heb het er met niemand over, laat nou je vriend je blog lezen en deel. Het hoeft er niet elke dag over te gaan, maar het is zo troostend en steunend als iemand ongeveer weet hoe je je voelt! Deel in liefde en dan verder met de kop in het zand..
Heel veel sterkte en heel veel liefs! XXX
Hi Frie,
De kop in het zand techniek. Vertel...hoe pas jij die toe in de praktijk? :)
Je zegt dat hij echt werkt, hoe voel jij je er beter door, hoe merk je dat?
Ik heb geen keus, dat is wat ik voel. Het is zo vreselijk jammer om de tijd die je rest in zorgen door te brengen. Ik laat mijn leven niet verpesten door kanker, zei een goede vriendin op deze site. En zo is het.
Wij kankerlijders zijn ons alsmaar bewust van die zwarte raaf, van het zwaard van Damocles. Verdringen die hap! Als je je goed voelt, redelijk voelt, doe wat belangrijk voor je is en waar je blij van wordt.
Dat lukt niet altijd, bij mij ook niet, en soms wil ik mensen slaan die steeds zeggen dat je positief moet blijven.
Maar struisvogelen, dat is de manier waarop je het lang vol houdt met zoveel mogelijk kwaliteit van leven, zo werkt het voor mij tenminste..
Wat een dilemma, je wilt eigenlijk geaccepteerd worden zoals je bent met alles er op en er aan. Maar in de echte wereld kan de waarheid ook wel eens andere consequenties hebben, ben je bang voor zijn reactie en wil je hem niet verliezen. Je wil hem eigenlijk eerst laten zien wie jij bent, diegene zonder dat gekke kankertje :) En dat dat genoeg is qua liefde dat hij ook over de kanker heen kan stappen? En je wil dat alles gewoon normaal weer is. Weg me dat hele gedoe en lekker onbekommerd van de liefde genieten. Dat wil je.
Ik ga je niet adviseren, dalijk adviseer ik het fout, maar het dilemma snap ik helemaal.
Steek jij je kop maar lekker in het zand. Geniet van je vriend, van je leven. Als het moment komt dat er iets veranderd is de tijd om je kop uit het zand te halen en open te zijn. Maar tot dan geniet dat is ik wil dat je doet
Monique
He Elly, lees je eigen blogs terug vanaf het begin. Blijf positief. Die rechtse pijn uitstraling heb ik ook nog steeds. Zenuwbanen beschadigd volgens de neuroloog. Mijn advies, blijf bewegen doe zover het kan lekker bezig. Wij vandaag een bokbiertocht, het kan gewoon. Struisvogel methode helpt maar even, probleem blijft toch bestaan. Sterkte meis, knuffels van ons.
Beste EvS, Elly, jee wat heb jij al een behandelingen gehad en wat zal je daar beroerd van zijn geweest. Heerlijk om dan je "kop in het zand te steken" ofwel in het Nu te leven.
Toch moet er ook iets kriebelen.. Stel je voor dat jij van de vriend te horen krijgt dat hij nog maar kort heeft te leven, terwijl je je een lange toekomst samen voorstelde. Dan zou je denk ik teleurgesteld zijn dat hij het voor zich heeft gehouden. Gedeelde smart is halve smart! Ik zou het vriend en zoon vertellen hoe het er voor staat en ook dat je er liever niet verder over wil praten, maar nog even van het leven wil genieten samen met hen.
Wees overigens niet bang om dood te gaan, we leven verder in nieuwe levens of in de sferen aan de andere kant (zie o.a. Rulof.nl)
Ik las je bericht en herken er veel in .ik doe ook net alsof ik alls zo'n beetje alles weer kan .ik had 6 jaar geleden borstkanker en dat is nu weer terug in m'n wervelkolom uitgezaaid . De oncoloog zegt de hormoonpillen slaan aan .maar ik heb veel last v d bijwerkingen. Ik begrijp jou goed als je zegt doen alsof. Ik wil mijn man hier ook niet constant mee belasten dus doe m'n masker weer op
En neem af en toe een oxazapam. Als de angst weer toeslaat .vraagje woon je toevallig in de buurt v rotterdam kunnen we elkaar steunen of appen liefs v mij gr sylvia krijger je kunt met ook op Facebook vinden
Dag Sylvia,
Wat afschuwelijk dat de kanker is teruggekomen en dan ook nog in je wervels.
Er is misschien een behandeling mogelijk met radioactief Radium gekoppeld aan een soort glucose, maar daar moet je arts meer over kunnen vertellen. Radium gaat in de botten zitten op de plaats van de kankercellen.
Ik heb ook wel last van de bijwerkingen van de hormoonkuur, maar mijn kwaliteit van leven is nog goed. Met chemo heb je meer bijwerkingen.
Iedere keer weer spannend als ik m'n psa -waarde laat bepalen. Ooit gaat dat oplopen maar dat zie ik dan wel weer. Gelukkig kan ik er met iedereen om me heen goed over praten, maar je moet er niet de hele tijd mee bezig zijn. Gelukkig geloof ik in reïncarnatie, weet eigenlijk vrij zeker dat we allemaal verder leven en dat er ooit een tweelingziel op me wacht.
Ik woon in het oosten van Nederland en zit niet meer op Facebook, maar mailen kan altijd.
Ik wens jou heel veel sterkte, wees sterk en probeer nog even van je leven te genieten!
liefs, Wega
O lieverd, met terugwerkende kracht huil ik met je mee....