April en mei 2017, toch wel blij en optimistisch.

Dinsdag 11 april. De poli van interne geneeskunde belt. Ik schrik even maar het valt mee. De internist waar ik de eerste 2 keer was, is na enige tijd uit de running te zijn geweest, weer terug en ze willen de afspraak verzetten. Geen probleem i.p.v. vrijdag de 14e wordt het donderdag de 13e april.

Woensdag 12 april. Met mijn schouder gaat het goed de fysiotherapie doet blijkbaar zijn werk. De fysiotherapeut is enigszins verbaasd dat het zo snel beter gaat.  Ik spreek met haar af dat ik na de vakantie even kijk hoe het met mijn schouder gaat en eventueel zelf contact opneem als verder behandeling nodig mocht zijn. Voorlopig ben ik er weer van af.

Donderdag 13 april. Uitslag van het bloedprikken. Vitamine D is al bijna weer op peil moet 75 zijn is nu 72. Verder zijn, gelet op de ziekte, de overige waarden goed. De internist verwacht op basis van deze waarden dat ik de komende 15 jaar geen behandeling nodig zal hebben. Het is geen garantie en de ziekte kan altijd onverwacht progressiever worden maar voorlopig ben ik wel blij met deze verwachting. Ik vraag nog aan de internist of de bultjes in mijn hals/nek opgezette lymfklieren zijn, hetgeen hij bevestig. Schrikken doe ik niet want ik heb ze al jaren, ik weet niet beter.

Wij gaan in elk geval met een gerust hart op vakantie naar Andalusië in Spanje.

Eind augustus weer bloedprikken en 1 september voor controle naar de internist.

Mei 2017, vakantie, gedenken en vermoeidheid.

Vakantie. We vertrekken donderdag 20 april even over zessen in de ochtend naar Spanje. Wij gaan met de auto en in een rustig tempo zakken we af naar Zuid-Europa. De rest van de familie gaat de 24e april met het vliegtuig.

We hebben een prima vakantie met veel zonneschijn. Ook gedenken we Rudi op 2 mei die vorig jaar aan lymfeklierkanker is overleden. Op deze dag hebben we ook even via skype contact met Rianne en Erik zijn twee kinderen.

De terugweg doen we in 2 keer. We overnachten vlakbij Montpellier en ’s avonds de 5e mei zijn we om 22:00 uur weer thuis.

Fysiek voel ik mij goed hoewel ik regelmatig moe ben, weet niet of het van Waldenström of van de hooikoorts komt, is het niet zo erg als vorig jaar. Wat ik wel vreemd vind is dat het een moeheid is die niet te vergelijken is met moeheid als je bijv. een zware fysieke inspanning gepleegd hebt. Het overvalt mij min of meer zonder een aanwijsbare reden.

Met de wandeltrainingen voor de midzomernachtloop van Natuurmonumenten en de Nijmeegse vierdaagse heb ik eigenlijk weinig moeite.

Voor mezelf zit ik nog wel met de vraag of ik van internist zal wisselen. De internist welke ik als vervanger van mijn eigen internist had vond ik net wat prettiger in de omgang en communicatie. Een goede relatie met de internist, ook al zit je in het “wait and see” beleid, is mij toch wel wat waard.

We zien wel.

De moeheid varieert in diepte en frequentie maar is in het geheel genomen toch minder dan vorig jaar. Bij de controle maar eens aankaarten wat de oorzaak kan zijn. Wat verder opvalt is dat ik heel af en toe kramp heb op vreemde plekken. Verder af en toe “steken” in mijn tenen. Vreemd hierbij is wel dat de frequentie veel minder is dan voor dat ik met de vitamine D begon maar wel iets pijnlijker.

In de nacht van 17 op 18 juni de midzomernachtloop van natuurmonumenten. Een tocht van officieel 42 km, werkelijk 44 km, in de nacht door de Veluwezoom. Heldere nacht met hier en daar mist hetgeen de beleving ten goede kwam. Heerlijk gelopen onder een prachtige sterrenhemel.

Afgelopen vrijdag de 23e het ziekenhuis gebeld om te vragen of ik van internist kan wisselen. De assistente zou het voorleggen en mij daarover terugbellen.

Maandag de 26e teruggebeld door het ziekenhuis dat de wisseling akkoord was. Alleen de controledatum wordt een dag vroeger.

De uitslag van het bevolkingsonderzoek op baarmoederhalskanker, pap 3a, van een andere zus was reden voor een nader onderzoek. Gelukkig voor haar  betrof het onrustige cellen welke in principe door het lichaam zelf in ongeveer 2 jaar opgeruimd moeten worden.

Het blijft spannend in de familie maar gelijker tijd ook zo iets van “we zien wel, ik maak me niet al te druk.”

Nog 3 weekjes werken en dan de 4-daagse en vakantie.