Augustus 2016 – Januari 2017
Waldenström
Wegdromend en met een beetje fantasie en even niet gehinderd door kennis van vreemde talen klinkt het alsof een rivier rustig stroomt door eindeloze wouden en vlakten. Een idyllische beeld scheppend van rust en ruimte wat nooit verveelt en waar geluk nooit op raakt.
De werkelijkheid is echter heel wat minder romantisch maar bitter en hard.
Augustus 2016 – Januari 2017
Een aantal keren bloed prikken. Vermoeidheid en wat andere vage klachten waren de aanleiding om toch maar eens langs de huisarts te gaan. Zelf dacht ik dat de klachten veroorzaakt werden door een auto-immuun ziekte (reuma) en mijn allergie. In mijn achterhoofd houd ik wel rekening met wat anders maar het is bijzaak.
Na diverse keren bloedprikken en de bloedbezinking toch te hoog bleef, adviseerde de huisarts mij om maar eens een bezoek te brengen aan de internist.
Vrijdag 6 januari zit ik bij de internist. Ik vertel de klachten en ook de familiegeschiedenis m.b.t. de andere gezinsleden met kanker.
Na een kort onderzoek en het voelen van de lymfklieren mompelt hij dat het er allemaal goed uitziet. Hij stelt voor om bloed te prikken en een longfoto te maken. De lijst waarop het bloed gecontroleerd wordt ziet er wat anders en langer uit dan de keren daarvoor. Na het bloedprikken en het maken van de longfoto ga ik, beslist niet ongerust, weer naar huis.
Woensdag 18 januari de uitslag.
In de tussentijd train ik rustig verder voor de 10EM op de midwintermarathon van 5 februari.
Woensdag 18 januari uitslag van het bloed en de longfoto. De longfoto geeft geen bijzonderheden maar de resultaten van het bloedprikken zijn aanleiding voor verder onderzoek. De internist heeft een sterk vermoeden van de “ziekte van Waldenström”. De summiere informatie die ik op dat moment kreeg waren voor mij geen aanleiding tot grote zorgen. Oké, je bloed kan stroperig worden maar een kuurtje er tegen aan als het nodig is en je kunt weer verder. Voor de bevestiging is een ct-scan en een beenmergpunctie noodzakelijk. De ct-scan kan nog dezelfde dag gemaakt worden voor de punctie moet ik dinsdag de 24e terugkomen.
Na ’s middags de ct-scan gemaakt te hebben ga ik weer naar huis. Binnenkort, 5 februari, is de midwintermarathon en aangezien ik nog niet al te veel getraind heb ga ik nog even hardlopen. Als ik van het hardlopen terug kom ga ik toch even googlen op “Waldenström”.
Met een vertraging van een halve dag komt de werkelijkheid als een stoomwals op volle snelheid bij mij en Ingrid binnen. Waldenström, een vrij zeldzame vorm van lymfeklierkanker veroorzaakt door een foutief eiwit. Hoewel ik de uitslag van de ct-scan en de punctie op vrijdag 3 februari krijg, voelt het niet goed.
Een appje naar de kinderen of ze ’s avonds langs kunnen komen. Uiteraard komen ze wetende dat er iets serieus aan de hand is. Als ik het verteld heb zijn de kinderen, zoals je mag verwachten, ontdaan. Als de kinderen weer vertrokken zijn licht ik mijn broers en zussen in.
De hoop was dat 2017 een rustig jaar zou worden voor de familie. Na het overlijden van Rudi, lymfeklierkanker en het overlijden van mijn moeder en schoonvader werd bij een van de zussen het beginstadium van borstkanker vastgesteld. Tel daarbij mijn ziekte op en van deze hoop is weinig meer over. Vreemd genoeg slaap ik goed.
Vrijdags 20 januari ga ik weer hardlopen. Ik loop het Asselsepad af tot vlak voor Assel en keer dan weer om. Een mooie training van ongeveer 12 km. Als ik vlakbij de auto ben glij ik op de resten van sneeuw en ijs onderuit. Ik kom vrij hard op mijn rechterschouder en heup terecht maar sta direct weer op om te constateren dat het zeer doet maar verder niets aan de hand.
Dinsdag 24 januari eind van de ochtend de beenmergpunctie. Ingrid gaat mee, is ook het advies om iemand mee te nemen, en achteraf bleek het ook nodig. Na de verdoving volgt de punctie zelf. Alles met elkaar vind ik het meevallen. Probleempje was alleen dat er even een spier geraakt werd wat ik wel voelde. Als ik opsta en wij het ziekenhuis verlaten doet mijn linkerbeen aardig zeer en lopen gaat wat lastig. Rechtdoor lopen en geen bochten maken gaat het beste. In de loop van de middag gaat het telkens beter en de volgende dag ben ik al weer aan het hardlopen.