Wanneer een nachtmerrie werkelijkheid wordt

Zaterdagavond, een doodnormale avond op de bank, nietsvermoedend. Een appje komt binnen en zonder te weten wat er te wachten staat, open ik het berichtje. Mijn beste vriendin: ze heeft iets in haar borst gevoeld. Een flinke knobbel en ook knobbeltjes in haar oksel. Het daaropvolgende gesprek via de app brengt een golf van angst met zich mee. We hebben hierover al zo vaak gesproken, maar het idee dat onze ergste nachtmerrie werkelijkheid zou worden, verlamde mij. Ik verbied haar, uit bescherming, om te googelen, maar ik kan zelf de drang niet weerstaan om elk mogelijk detail op te zoeken. De zoekresultaten lijken mijn angst te bevestigen.

De volgende dagen zijn gevuld met wachten en hopen op duidelijkheid. Afleiding vinden is mijn prioriteit, maar mijn gedachten blijven terugkeren naar de kans op iets ernstigs. Na een ongekend lange zondagnacht van wakker liggen en slapen is het dan eindelijk maandagochtend. Het bezoek aan de huisarts brengt enerzijds meer onzekerheid met zich mee. Ze wordt direct doorgestuurd, waarmee de huisarts de knobbels bevestigt.

Dinsdagochtend staat een volgende stap gepland in het ziekenhuis voor een mammografie, hopelijk met snel meer duidelijkheid. Ik kan aan niets anders denken. De uren tikken traag voorbij terwijl ik wacht op nieuws. Een hartje op mijn app-berichtje brengt een moment van hoop, maar het blijkt helaas van korte duur. Het verlossende telefoontje brengt namelijk geen goed nieuws. Borstkanker. Triple negatief. Stadium 3 met uitzaaiingen in de oksel. Het voelt als een mokerslag, hoewel ik nog geen idee heb wat deze variant inhoudt. Het is in ieder geval foute boel. Hoe kan dit in hemelsnaam gebeuren? Ik voel me verlamd van angst. De gedachte aan een lange en moeilijke strijd dringt zich op.  Deze reis zal lang en zwaar zijn, dat staat vast! Ik hoor mezelf zeggen dat ze dit niet alleen hoeft te doen, dat ze niet alleen zal zijn in deze strijd. Samen zullen we vechten, stap voor stap, tegen deze vreselijke rotziekte. De diagnose heeft iedereen enorm overvallen. We hangen op, ik kan alleen maar huilen. Ik droog mijn tranen. We zullen niet opgeven, hoe onzeker het perspectief nu ook is. Het is nu wachten op de vervolgstappen en meer duidelijkheid.

Mijn zoektocht op internet naar overlevingskansen brengt, uiteraard, geen geruststelling, maar slechts meer angst. Het begint langzaam door te dringen, dit wordt een lange reis.