Effe zeiken

Waarschuwing: dit blogbericht bevat verwijzingen naar "private parts" en ingewandenpraat...

God, wat voel ik me steeds zieliger worden. Naast de vermoeidheid gaat het fysiek in heel rap tempo steeds slechter met me. Als ik mijn lijf beschouw als onze aarde, bestaande uit werelddelen, dan woedt er in mijn persoonlijke Down Under een behoorlijk pittige veldslag. Deze “warzone” bestaat weer uit verschillende slagvelden.

Loopgraaf één: de endeldarm, dat is één groot (k)rampgebied. Elk half uur of vaker strompel ik naar het toilet waar ik kreunend en steunend een kleinigheid doe. Afvegen doet zeer, zelfs met natte doekjes. De Macrogol maakt het niet beter, maar zonder wordt het nog erger.

Loopgraaf twee is letterlijk bloody hell. Door de kapotbestraalde vaginawanden schieten pijnlijke steken en ik heb steeds meer bloederige afscheiding. Er was me beloofd dat ik niet meer ongesteld zou zijn! Het zou klaar zijn, over en uit met dat stomme gebloed! Maar nee, ik ben ook niet ongesteld, ik ben slechts een gewonde strijder.

Dan loopgraaf drie, die lijkt steeds nauwer te worden. Het water stroomt er steeds moeizamer doorheen. Veel drinken zorgt voor meer druk, dat voelt beter. Maar het schrale gevoel, de krampjes en steekjes en de pijnlijke druk als van een blaasontsteking blijven.

Ik ren van loopgraaf naar loopgraaf, redden wat er te redden valt. Terugvechten is geen optie, pappen en nathouden het enige wat ik kan doen. De strijd zal nog één á twee weken voortwoeden, dan moet het gaan afzwakken. Met geduld, paracetamol, veel slapen en van me af klagen ga ik deze slag natuurlijk winnen. Leuk is anders, en de slag winnen is nog niet de oorlog winnen. Maar dat beschouw ik eerlijk gezegd meer als een loterij winnen dan een oorlog.

Ook tijdens een veldslag wil je wel eens wat anders. In het weekend heb ik geen verplicht “uitje”naar het ziekenhuis, maar zaterdag wil ik er toch heel graag even uit. Ik besluit “de stad” in te gaan. Manlief zet me af vlak bij de winkels, hij gaat even met de hond het bos in, ik ga shoppen! Met een extra lap in de broek, 2 paracetamol in mijn mik, niet geluncht zodat er niks uit te scheiden valt, ga ik op pad. Schuifelend om Down Under niet te veel te triggeren ga ik langs een paar winkels. Af en toe ook zwalkend, want mijn bloeddruk is ook erg laag. Het is k.tweer, ik waai zowat van mijn sokken en voel me een oud, ziek vrouwtje, maar ik bén buiten! Ik doe iets normaals!

Ik klets met de man van Jamin over alle soorten snoep en klaag samen met de toiletjuffrouw van de Hema over het weer (ja, je komt nog eens ergens…) Mijn bijdrage aan de economie in deze drie kwartier bestaat uit een grote glazen pot en een enorme zak met snoep. Woensdag is mijn laatste bestraling en dan wil ik de allerliefste dames en heren van de “bunker” met een grote snoeppot laten weten hoe hun zorg, begrip, vriendelijkheid en humor mij hebben gesteund. Het is niet allemaal van een leien dakje gegaan. Een te lege blaas, te volle blaas, te veel gas, te veel emotie, het is allemaal voorbij gekomen. En één keer zelfs een andere patiënt die via de personeelsingang de bunker binnenkwam. Ik zou net mijn slipje uittrekken, de man staat ineens achter me, legt zelfs even zijn hand op mijn schouder “sorry, ik ben mijn bril vergeten”. Wat een sukkel, maar wat hebben we er ook wel weer om gelachen.

Dit weekend heb ik te weinig gelachen, het is er de tijd niet voor, mijn humor staat tijdelijk op de waakvlam. Ik tel de dagen tot het beter gaat, het slagveld een beetje in bedwang, de accu een beetje minder snel leeg, het leven een beetje meer waard.

Miranda