Herstellen, werk en het “opschudmoment”

Een jaar ziek. Kankervrij maar nog herstellend. Langzaam terug naar een normaal (normaler) leven. Steeds beter leren omgaan met de beperkte energie. Meer levenslust, meer moed, minder angst. Meer rust in lichaam en geest. Met ups en af en toe nog een down, antwoord ik nu bijna altijd op de vraag “hoe gaat het?”  dat het goed met me gaat. 

Sporten gaat steeds beter en de oncologische fysio ben ik aan het afbouwen. Over twee weken neem ik afscheid van mijn “kankermaatjes” en de twee supermeiden die ons zo goed begeleiden. Het einde van een fase, ik ben er heel erg aan toe ook al hou ik helemaal niet van afscheid nemen. Nu moet ik wél zelf gaan sporten, zonder stok achter de deur. De sportschool is niet echt mijn ding en hardlopen lukt nog niet goed (ik ben al minstens 5 keer begonnen...) Dus heb ik mijn zwempas geactiveerd en de zwembril afgestoft. Heerlijk, ik hou van zwemmen en met gemak trek ik 3 kwartier achter elkaar baantjes. 

Werken, ook dat gaat een nieuwe fase in. Na wat thuiswerk en ad-hoc advieswerk op een locatie dicht bij huis ben ik toe aan meer structureel re-integreren. Volgende week gaan we eerst nog even een midweek in Zuid Limburg vlaai eten en wandelen (in die volgorde). Daarna ben ik welkom bij een leuk klein team, gewoon in Amsterdam. Als vanouds met de trein en vouwfiets naar het werk, ik heb nooit beseft hoe fijn ik dat altijd vond! Eerst mag ik simpele klussen doen zonder tijdsdruk, maar er is ruimte en werk genoeg om het zo gek en complex te maken als ik zelf aankan. Fingers crossed dat ik straks heel veel aan kan!

En zo kruipt het normale leven dichterbij en raakt de kanker meer op de achtergrond. Ik heb vertrouwen in de toekomst, ik heb zelfs vertrouwen in mijn lichaam. Dat lijf is niet meer hetzelfde, de internist noemde het vorige maand “sterk verouderd door de behandelingen”, met alle kwaaltjes van dien. De controles zorgen steeds voor een paar weken onrust en angst, maar nu ik tussen twee controles zit merk ik dat ik het vrij makkelijk loslaat. Ik leef steeds beter in het NU. (Als ik dan íets heb geleerd het afgelopen jaar, dan is dat het).

Helaas is het na een jaar (deels) verzuim ook tijd voor het “opschudmoment”, zoals de arbeidsdeskundige het noemt. Jawel, wie kent hem niet: de Wet Poortwachter!  Dan komen er vragen, formulieren, onverwachte wendingen. Een opgeschudde stofwolk van onrust, angst, onzekerheid omringt me ineens en slingert me toch even uit het NU.

Zomaar wat opmerkingen van bedrijfsarts en arbeidsdeskundige:

• “Denk je weer terug te kunnen naar je oude functie?”
• “We gaan kijken naar spoor 1, maar ook alvast naar spoor 2. Dus zowel binnen als buiten de organisatie, kijken of er functies zijn waar je geschikt voor bent.” 
• “In augustus krijg je de UWV papieren voor de WIA aanvraag.” 
• “Je bent nu geschikt voor routinematige secretariële ondersteunende werkzaamheden. [...] Als er een passende functie voor je is, ben je verplicht deze te accepteren. Het maakt niet uit dat je een ervaren hoogopgeleide teamchef bent.” 

Pfff, is het gek dat ik me ineens opgejaagd voel? Dat het voelt alsof er geen vertrouwen is in mijn functioneren op de langere termijn? Dat ik het afkeuringsspook in mijn nek voel hijgen? Dat het voelt alsof ik geen tijd heb om uit te vinden wat ik nog wel en niet kan? Ik heb toch nog 11 maanden voor de twee jaar om zijn? Geef me even tijd en ruimte, alsjeblieft! Als ik mijn ongenoegen in verschillende gesprekken laat merken wordt het allemaal wel wat afgezwakt. Toch duurt het een tijdje voor ik mijn emoties weer in bedwang heb. Het gevoel blijft dat ik moet oppassen, goed opletten dat ik de regie hou. 

Alles wat in mijn macht ligt om zoveel mogelijk te herstellen, om terug te keren in een leuke, uitdagende baan zal ik doen. Me druk maken over de toekomst helpt daar niet bij, me verzetten tegen een log systeem ook niet. Wat wel helpt is terugkeren naar het NU. Laat het opgeschudde stof maar dwarrelen, ik ga lekker aan de vlaai, aan de wandel, aan het werk, aan het LEVEN!

Miranda