Home sweet home

Vorige week donderdag was het D-day, die verrekte endeldarmtumor ging er eindelijk uit. Ik was opgetogen en blij en ging vol goede moed de operatie in. De tweede chirurg was een lekker hapje, dus in mijn zeer onflatteuze operatieshirt heb ik nog even schaamteloos geflirt. Acht uur ‘s morgens, dus dat werkt gewoon niet. Gelukkig lieten hij en mijn eigen chirurg zich niet afleiden en hebben ze zich een uurtje of 6 in mijn buikholte vermaakt. Volgens mijn chirurg ben ik “een genot om te opereren”, ik schijn van binnen prachtig te zijn en ook jaren jonger dan mijn geboortedatum. Ware schoonheid zit van binnen? He, waarom nou toch? Hierdoor is mijn keuze voor een blijvend stoma nog meer bevestigd, want door al die jeugdige strakheid heb ik nog maar een paar cm endeldarm over, garantie voor ellende.

De baarmoeder mocht blijven, de klauwen van Mister Tumor hadden daar alleen maar een beetje tegenaan geleund zonder schade. Één klauwtje had zich wel vastgezet aan mijn vagina, dus dat is weggehaald, maar is zo minimaal dat ik daar geen last van zal hebben. En één stuk zat in het buikvlies, waarbij niet duidelijk was of het door het buikvlies heen was gegroeid. De patholoog mag hier uitsluitsel over gaan geven. Dus toch nog spanning en sensatie bij de eerstvolgende controle, eind juni. Het zijn dit soort dingen waardoor ik me niet kan overgeven aan het gevoel dat het achter de rug is. Dat stomme stemmetje in mijn achterhoofd: “denk je dat je er zó makkelijk van af komt? Denk je echt dat je die vijf jaar gaat volmaken?” 

Gelukkig mocht ik dinsdag naar huis. Eigenlijk had ik wel 2 dagen eerder gekund, maar mijn blaas werkte niet mee en dat werd in het pinksterweekend een ding waar niemand een beslissing over durfde te nemen. Tot dinsdag de uroloog de knoop doorhakte en ik alsnog naar mijn fijne huisje, tuintje, mannetje, hondje mocht. En na 6 dagen in het ziekenhuis waar ik vooral frisse lucht en natuur miste, lig ik nu hele dagen onder een dekentje op de veranda te genieten van mijn tuin. Een beter medicijn is er niet, zelfs de paracetamol is niet meer nodig, ik verdraag alles veel beter met veel groen, vogelgeluiden, ruisende blaadjes en af en toe wat regen op het dak.

Het stoma begint ook al wat te wennen, ik heb gelijk zelf de verzorging gedaan. Ik wilde het persé zelf doen, geen thuiszorg als dat niet nodig is. Dus daar stond ik, in het begin huilend en met trillende handen en op wankele benen, de confrontatie was groot. Die gevoelens zijn er nog steeds, maar zijn nu gemengd met trots. Want hier zit ik dan, met mijn zelfgeplakte zak! Nog even en zakplakken is net zo gewoon als billen afvegen. Wat ik dus nooit meer hoef te doen, hoera!

Miranda