Lekke band

De wereld gaat me te snel, momenteel. Op de reis naar en van Frankrijk zit ik gespannen in de auto, het voelt of iedereen en wijzelf te hard rijden, te abrupt remmen en van baan wisselen. Mijn rechtervoet drukt regelmatig even mee op de mat en ik hoor mezelf regelmatig scherp inademen. Als ik weer eens “kijk uit” roep, krijg ik terecht de opmerking “ik héb mijn rijbewijs”. Ik hou me verder in, maar denk er het mijne van. Tot we een lekke band krijgen. Door  het “thuiskomertje” worden we gedwongen vanaf Luxemburg naar Nederland over de binnenwegen te rijden, maximaal 80 km per uur. Ineens voelt het beter, mijn gespannenheid neemt af. Dan pas realiseer ik me dat het aan mij ligt, mijn binnenwereld draait langzamer en past niet goed bij het gejaag en gejakker op de snelweg.  

Nog niet zo lang geleden heb ik op deze site in een blog of een reactie iets dergelijks gelezen. Helaas kan ik het niet meer terug vinden. Iemand die dat ook zo beschreef, de snelheid van de buitenwereld versus die van haar interne wereld. Dat begreep ik heel goed toen ik het las, maar nu heb ik het zó direct ervaren, echt een inzicht in mezelf. Als ik het mijn psycholoog vertel, grijpt ze dit gelijk aan. “Ja, en jij probeert uit alle macht je binnenwereld te versnellen, je aan te passen aan de buitenwereld. Maar dat lukt niet en dat helpt je niet.” Ze heeft gelijk, mijn toch al zeer gebrekkige accu trekt dat niet. Nog meer inzicht, bedankt lekke band! 

We besluiten dat ik meer mijn buitenwereld ga aanpassen aan mijn snelheid. Dus geen vroege afspraken, want vooral ‘s morgens heb ik veel tijd nodig voor ik de wereld aan kan. Werk op een ander pitje, wel wat uren werken, maar niet op vaste tijden, misschien een klus die ook thuis kan. Mijn leidinggevende gaat met me meedenken. Niet te veel plannen, want dan voel ik me verplicht óf ik moet afzeggen, als ik te moe ben. Beiden geeft een rotgevoel. Prioriteit leggen op wat nu kan, hoe ik me nu voel en als er energie is om iets te doen, zoveel mogelijk kiezen voor dingen waar ik echt zin in heb. Mijn after-kanker-leven begint niet als ik me weer goed voel, nee, het begint nú!

Ach, het klinkt zo simpel en makkelijk, maar ik vind het best ingewikkeld. Ik ben van het plannen, de structuur, eerst werken dan spelen (en ik heb altijd energie genoeg gehad voor heel veel werken én heel veel spelen). Toch denk ik dat ik nu een knop heb omgezet. De eerste goede ervaringen heb ik al binnen: mijn leidinggevende begrijp gelijk wat ik bedoel en de stomapoli verzet een afspraak die ik veel te krap had gepland. En dat allemaal dankzij die lekke band...

Vandaag zou ik ‘s middags naar het werk gaan, maar ik had ook fysio fitness én ik zou de uitslag krijgen van het bloedonderzoek. Een goede oefening in keuzes maken, ik ben dus niet naar het werk gegaan. Goed gekozen bleek wel, want na een goede uitslag van het bloed (Yeah! Tumormarker < 1, doeidoei, tot over 3 maanden!) heb ik de middag grotendeels in bed doorgebracht. De terugreis, de lekke band, de controle, het heeft veel energie gekost, mijn snelheid gaat omlaag, laat de wereld maar even draaien.

Miranda