Medisch weekje

Ook kankervrij kan de medische molen maar moeilijk stoppen met malen. Deze week is er één met verschillende afspraken, met verschillende artsen, voor verschillende akkefietjes.

Eindelijk, eindelijk, eindelijk de afspraak met de gynaecoloog! Want de opvliegers vliegen de spuigaten uit, 15 tot 20 keer per dag/nacht voel ik me alsof ik een adrenalinestoot krijg. Tintelingen, hitte, zweet, bonzend hart, dichtgeknepen keel, dat soort dingen. Regelmatig sta ik halfnaakt in de achtertuin of ‘s nachts voor het open raam. Sommige duren lang en laten me uitgeput achter, alsof ik heftig gesport heb (helaas zonder het bijbehorende calorieverbruik en zonder de opbouw van spieren of conditie). Andere zijn kort en licht, maar komen vier keer in het uur. Al met al word ik er niet vrolijk van en ik denk dat het ook aardig wat van mijn spaarzame energie slurpt.

Ook de gynaecoloog vind dat ik een pilletje mag om het wat minder akelig te maken. Maar.... eerst wil ze zeker weten dat de borsten tumorvrij zijn. Ja, hállo, ik heb net een tumor uit mijn endeldarm laten snijden. Gekkigheid in mijn meisjes zou wel heel zuur zijn en is natuurlijk zeer onwaarschijnlijk, maar toch doen we een mammootje voor de zekerheid. Zucht, tuurlijk, kom maar door met de pletter... Donderdag mag ik al en dan vrijdag weer naar de gynaecoloog voor het verlossende pilletje. 

Na een kort onderzoekje (hoe beland je toch altijd weer zonder onderbroek op die akelige stoel?) heeft ze goed en slecht nieuws. Ik ben niet heel erg verkleefd, ik gebruik dan ook braaf mijn pelottes, maar net iets te veel om simpel een uitstrijkje te kunnen maken. Voortaan het bevolkingsonderzoek dus in het ziekenhuis laten doen. Niet heel schokkend, maar het zijn al die kleine bestralingscadeautjes waar ik weleens van moet zuchten.

Dan heb ik ook af en toe gekke vlekjes, die komen en weer gaan. Nadat ik de huisarts een foto mailde, verwees ze gelijk naar de dermatoloog. Okeee, ik wilde alleen maar dat ze zou zeggen: “joh, niks aan de hand, gewoon huppeldepup, gaat wel over.” Ik ga altijd alleen naar de huisarts om gerustgesteld te worden, niet om doorgestuurd te worden. Maar goed, vrijdag mag de dermatoloog kijken naar de vlekjes die er nu natuurlijk niet zijn... Ik neem de iPad maar mee, kunnen we de foto’s kijken. Ik denk zelf dat het kleine onderhuidse bloedinkjes zijn, misschien door de chemo? Of de leeftijd? Wie het weet mag het zeggen, als het iemand iets zegt hoor ik het graag.

Hopelijk zegt de dermatoloog dat ik “gaat wel over” heb. Hopelijk zijn mijn meisjes straks beurs van de pletter maar gezond. Hopelijk heeft de gynaecoloog snelwerkende drugs zonder bijwerkingen voor me. Hopelijk met positief effect op mijn energie, want dat blijft toch mijn grootste uitdaging. 

Ach, het is allemaal maar klein bier, maar zo’n weekje op en neer naar het ziekenhuis brings back memories. Gek is dat, dan weet ik weer precies hoe ik me voelde als ik naar de bestraling ging, of hoe ik na de operatie door de hal liep achter de rollator. De mammo roept weer herinneringen op aan alle scans, een uitleg over de route is dan ook niet nodig. 

Niet alleen herinneringen, maar ook de emoties rollen door me heen. Zodra ik de draaideur de hal van het ziekenhuis door ben gebeurt er iets met me. Onverwachte tranen zitten hoog en in het gesprek met de gynaecoloog barst ik om ogenschijnlijk niks in snikken uit. Ik, die zelden huilt, maar in dit ziekenhuis intussen een zwembad kan vullen met alle uitbarstingen. 

Deze huilbui bevat zeker een paar angst-en-verdriet-tranen, maar het zijn grotendeels tranen van verwerking, van emoties die geweest zijn, nog een keer oppoppen en mettertijd langzaam uitdoven. Geen tranen van wanhoop, pijn of zelfs doodsangst, dus door mijn tranen heen ben ik blij en dankbaar. Waar zo’n medisch weekje al niet goed voor is... 

Miranda