Vuurtje

Het lukt steeds beter, blij zijn met wat wel kan en niet focussen op wat niet kan. Dat is winst, dikke winst. Want het gevecht tegen mezelf kost te veel energie. En laat ik dat nou nog steeds niet in overvloed hebben. Dankzij hormoon pillen en een sterke afname van mijn opvliegers (en de intensiteit)  heb ik wel iets meer energie en dat is heerlijk! Toch moet ik nog steeds balansen, als ik dít doe, dan dát niet, als ik straks zús wil dan moet zó een andere keer. Daar word ik steeds handiger in en het voelt steeds beter, het is een zelfbelonend systeem.

Zo ben ik weer een beetje aan het werk, op een locatie dichter bij huis, werken aan een project met leuke mensen waarbij ik mijn eigen uren kan bepalen. De paar keer dat ik er ben geweest voelen heel goed, dat ik daarna 3 uur in mijn bed lig heb ik er dan voor over. 

Stukje  bij beetje ben ik het huis aan het opruimen en herinrichten. Een uitstekende oefening in het energieverdelen. Ooit deed ik dat soort dingen in een vrij weekend, even er doorheen rammen en klaar. Nu doe ik er weken over, uurtje hier en daar met uitpuffen tussendoor.

Voor leuke dingen komt meer ruimte, in mijn agenda verschijnen steeds meer verheugmomenten. Lunch- en diner afspraken, theaterbezoek, saunadagje, massage, boswandelingen of gewoon een weekendje chillen met vrienden. Het kan weer en ondanks de mitsen en maren, de voorwaarden en soms de prijs die ik betaal is het de moeite waard. 

Het leven vult zich met normale dingen, leuk, nuttig, voldoening gevend. Daarmee raakt de kanker op de achtergrond en het belangrijkst: het panische piekeren over de toekomst neemt af. Ja, ik ben heel vaak heel moe en mijn geheugen en concentratievermogen zijn slecht. Ja, ik heb allerlei kwaaltjes en pijntjes overgehouden aan de behandeling. Nee, ik weet niet of dat nog verbetert, hoe dat verder moet met werk, of ik mijn oude werk ooit weer kan doen. Nee, ik weet niet of ik kankervrij blijf, of ik fysiek nog fitter wordt, de kanker/overgangskilo’s ooit nog verlies.

Maar ik weet wel dat ik nú leef! Dankzij en ondanks alles, ik lééf! Met plezier, op mijn manier. Zelfs nu ik op de bank lig met een zware verkoudheid en dat ziet er niet erg actief en levendig uit. Maar in mij is een klein vuurtje aan het ontstaan, niet de felle lucifer die net zo snel weer dooft als hij is aangestoken, meer een gloeiend kooltje. Heel voorzichtig hou ik dat kooltje aan de gang, ik koester het als een schat. Misschien blijft het bij dit kooltje, misschien is dit de start van een groter vuur, misschien wordt het gedoofd door een plons water. Dat weet ik niet, ik geniet voorlopig gewoon van de warmte.

Miranda