Me, myself and I

Het is bijna zover, de start van de behandeling. Donderdag ga ik het eerste gif naar binnen werken en de eerste killing beams ontvangen.

Afgelopen vrijdag ben ik voor de zoveelste keer in het ziekenhuis. De chemo-voorlichting, na drie zinnen zeg ik ‘ik hoef het allemaal niet te weten’. Maar zoals steeds de afgelopen  weken, mijn wil is nergens meer wet. De hele riedel moet ik wel weten, dus braaf als ik soms ben concentreer ik me en neem het ene na het andere foldertje in ontvangst. Prepare for the worst, hope for the best is het motto. Inwendig hou ik mijn schild omhoog en ik glimlach en maak grapjes tegen de aardige vrouw tegenover me. Het gegil in mijn achterhoofd negeer ik: “Mijn God! Mijn God, niet luisteren, ga weg, rennen!” Na vijf kwartier loop ik door de hal van het ziekenhuis, ik laat me op één van de banken vallen en staar een poosje voor me uit. Murw, een woord wat ik nooit gebruik, past nu heel goed bij hoe ik me voel. 

Als ik het plein naar het station over fiets komen er een paar ongecontroleerde snikken over mijn lippen. Het waait en regent, er is bijna niemand, toch probeer ik me gauw te beheersen. Als ik een Subway zie weet ik mijn troost en ik haal een heerlijk warm broodje met allerlei lekkers. Thuis kan ik weer redelijk beheerst over mijn belevenissen vertellen. Goh,wat heb ik het allemaal goed onder controle. Ja, ja, tot ‘s avonds als ik met de tandenborstel voor de spiegel in snikken uitbarst. Weer beneden bij mijn man op de bank volgt een zeer ongecontroleerde huilbui waar ik zelf met verbazing naar kijk. Terwijl Hans mij troost vindt onze hond dat hij ook van toegevoegde waarde is. Met al zijn 36 kilo komt hij op schoot zitten en legt zijn grote kop in mijn nek. Ik moet lachen terwijl de huilbui ook gewoon verder gaat. Het is een raar maar ook goed gevoel, zo met zijn drieën in dat hoekje van de bank.

Het helpt me iets meer te accepteren dit hele gebeuren iets is wat niet gecontroleerd kan worden. Ik zit in een bootje op een oceaan in de storm, het enige wat van belang is is dat ik overeind blijf. Ook al weet ik niet hoelang deze storm gaat duren, of de wind gaat liggen of juist zal aanwakkeren, waar ik zal landen, óf ik wel ga landen, op dit moment, deze minuut kan ik alleen mezelf overeind houden. Door me dit voor te houden geef ik mezelf toestemming te doen, te laten, te zijn wat voor mij goed voelt. Fuck the world! En in die geest zeg ik een toegezegd etentje voor volgende week af. Daar had ik al niet zo’n zin in en ik ga niet mensen voor me laten koken terwijl ik wellicht emotioneel niet in staat ben daar te zijn. En als ik me wel goed voel ga ik misschien liever met Hans uit eten.

Maandag ga ik naar mijn werk. Sommige collega’s reageren verbaasd, ik zeg: ‘ja, ik heb een dagje “vrij”, geen medische afspraken.’ ‘Huh, en dan kom je naar je wérk?’ Het is wel duidelijk dat werk voor iedereen iets anders betekent. Voor mij betekent het normaal zijn, gewaardeerd worden, iets bijdragen, betekenis hebben, zingeving. Maar ook gezelligheid, lachen, uitgedaagd worden, ontmoetingen. En op dit moment een uitje, verandering van omgeving. Heerlijk om weer door Amsterdam te fietsen, door een donker Vondelpark tussen de andere “working class heroes”. Het is niet één feest, een treinreis en fietstocht combineren niet heel goed met stoelgangproblemen (de Macrogol had ik al achterwege gelaten). Het is ook moeilijk collega’s te horen praten over projecten en zaken waar ík mee bezig was, die ík geïnitieerd heb, bedacht heb, leuk en belangrijk vind, af wil maken. Ik speel even geen rol. Wat niet wil zeggen dat ik me niet onmiddellijk met van alles bemoei en ik het heerlijk vind de stand van zaken te horen en daar iets van te vinden. Het is heel dubbel. Duidelijk is voor mij dat ik niet te vaak moet komen, dat is te lastig voor de collega’s en vooral voor mijzelf. Wel neem ik een klus zonder deadline op me, blijf vanaf thuis de mail bijhouden en neem me voor afdelingsoverleggen zoveel mogelijk bij te blijven wonen. En af en toe als uitje ga ik er even lekker kletsen en in de weg lopen.

 Ook deze dag helpt me verder in het proces, in mijn leven draait het nu om andere dingen. Het draait om mijn ziekte en herstel, het gaat om zorgen voor mezelf. En gadverdamme, als ik het zo opschrijf denk ik, néé, néé, ik heb daar zo’n hekel aan: Me, Myself and I. Dat past niet bij me!  Maar dan bedenk ik, in mijn kring van dierbaren is dat ook niet zo, dan is het nog steeds Wij Samen. Poeh, hee, volgende keer ga ik toch voor een gebroken been, daar komt wat minder psychologie bij kijken....

Vandaag word ik wakker na eindelijk een nacht doorslapen. Oh, wat kun je daar blij van worden, meer dan acht uur heerlijke slaap. Goedgemutst ga ik op de fiets wat boodschappen doen, de zon schijnt en ik voel me gewoon een beetje mezelf. Een fijne ochtend, ik hoor mezelf neuriën. Bij de post in de middag zit een brief van het ziekenhuis, de labformulieren voor over 2 en 4 weken. Ze herinneren mij er aan dat ik de chemopillen nog ophalen. Ik besluit eerst maar te bellen of ze al klaarliggen, ik heb geen zin een half uur (enkele reis) te rijden voor niks. ‘Oh, ik zal eens kijken, hebben we de DPD uitslag al?’ Inwendig grom ik al wat, sjonge, ik moet donderdag met die shit beginnen! ‘Ja, die hebben we! Je lever doet het goed,hoor, maar je mist het DPD enzym. Heel uniek, maar dus moet het recept worden aangepast. In jouw geval kun je maar de halve hoeveelheid aan.’ ‘ Euhhh, werkt het dan ook maar half?’ Dat schijnt niet zo te zijn, de shit blijft gewoon veel langer rondhangen in mijn lijf. Eigenlijk heel efficiënt, zo ken ik mijn lijf weer, zo gaat het ook met calorieën om, ze tellen gewoon dubbel. 

Morgen kan ik de pillen ophalen en dan is het nog maar één nachtje slapen voor het begint. Ik ben er gewoon een beetje zenuwachtig voor. Het neuriën is gestopt, ik denk dat ik weer behoefte heb aan een heleboel hond op schoot...