Niks te klagen en toch bang

Het gaat goed met mij. De chemoradiatie is zes weken geleden en over twee weken is de scan en de echo gepland. Met vallen en opstaan komt mijn kracht en conditie weer een beetje terug. Vandaag heb ik ruim een kilometer gezwommen en twee kilometer in het bos gelopen (wel met een paar uur er tussen). Gisteren ging de fitness wat minder, maar dat is het vallen, vandaag was het opstaan.

Iedereen die me ziet, roept: "wat zie je er goed uit! Zo bruin! Zo gezond!" "Euhh, ja, dat is kankerbruin, dat komt van heel veel tijd hebben om in de tuin te zitten met mooi weer en heel weinig energie hebben om allerlei nuttige dingen te doen binnenshuis of nog beter, op het werk. Oh, en die lekkere blossen, die komen van de opvliegers die me steeds vaker overvallen nu de eierstokken werkelijk dood zijn neergevallen van de bestraling." In werkelijkheid zeg ik, "dank je wel, jij ziet er ook goed uit!" Mijn opvoeding laat me niet in de steek.

Na de scans op 13 mei nog vier weken tot de operatie, de week van 10 juni is gepland. Een ruime periode waarin mijn doel en focus was om zo fit mogelijk de operatie in te gaan. Stiekem had ik bedacht fitter dan ooit te worden, nu ik tijd en gelegenheid heb om me alleen daar op te focussen. Langzaam maar zeker moet ik toegeven dat het niet gaat lukken, er zit iets in de weg. Mijn lijf weigert zich te laten opjagen en mijn hoofd besluit zich te misdragen.

Ik ben bang, en boos, en verdrietig. Niet als de wervelstorm zoals vlak na de diagnose, het is anders. Geen huilbuien of paniekaanvallen, maar een constant brok in mijn keel en een zwaarte in mijn lijf en hoofd. De scan, de echo, wat gaan ze brengen, ik voel nog van alles, ik heb nog dezelfde klachten als voor de behandeling, het is vast nog niet goed, ik weet gewoon zeker dat het niet goed is. Ik ben van nuchtere vrouw-van-stavast een hyperventilerende hypochonder geworden (prachtige alliteratie, dat dan weer wel). Ik maak er een grapje over, als ik hoest, haha, ik verslik me in mijn uitzaaiing. Zelf vind ik het geen leuk grapje, niks om grapjes over te maken, maar het gaat vanzelf, ik weet niet hoe ik anders de angst de baas kan blijven. 

En dan mijn keuze voor een stoma, ik weet dat het goed is, maar in mijn dromen gaat het vaak over stoma's en niet op een goede manier. Als ik de proefzakjes in de badkamerkast zie liggen draai ik me gauw om, een beetje misselijk.

Ik bel stichting Tegenkracht, ik ga via hun naar de oncologische fysiotherapie en ze hebben ook psychosociale ondersteuning in de aanbieding. Vooruit dan maar, help me dan maar.

Dus komt er binnenkort iemand met me praten, godallemachtig. Als het maar geen zacht ei is, gewoon een beetje praktisch en goed kunnen luisteren. Ik denk dat ik sowieso pas weer kan uitademen als ik de uitslag van de scan en echo heb en de datum voor de operatie vaststaat. Dan kunnen we naar Frankrijk waar we nog een weekje franse lucht gaan inademen voor de volgende circusact gaat plaatsvinden.

Tot die tijd schijt ik nog zeven kleuren (nu kan het nog).

Miranda

4 reacties

Hoi Miranda na een sport prestatie heeft een lichaam herstel tijd nodig iedere sporter weet dat na 1 wedstrijd de volgende dag rustig trainen eigenlijk meer spieren soepel houden. Chemo radiatie is een heftige manier om je lichaam op zijn donder te geven, hypochonders zijn we allemaal een beetje ieder pijntje dat langer duurt dan een kwartier word opeens een ernstig twijfel geval van uitzaaiingen of erger. Maar zolang je 7 kleuren kunt schijten zou ik zeggen koop een paar kleur boeken dan heb je wat voor weinig en misschien brengt het meer op dan stront alleen. Geef je lichaam en je hoofd wat meer respect voor de aanslag die het heeft ondergaan en blijf schrijven.

 

Sterkte

Laatst bewerkt: 27/04/2019 - 02:00

Hoi Miranda hebben ze bij jullie in de buurt geen inloop huis misschien zou je daar eens binnen kunnen lopen om te kijken of ze daar iets voor je kunnen betekenen en vaak worden er ook leuke dingen aangeboden doe zelf vrijwilligerswerk in een inloophuis en bij ons zijn er veel leuke activiteiten waar je ook samen af en toe lekker even kan kletsen en stoom afblazen .

Die sinische grappen dat heb ik ook een soort van galgenhumor wordt door anderen niet altijd begrepen maar lucht soms wel ff op, ik zeg bijvoorbeeld ook als er weer iemand zo nodig moet zeggen dat ik er goed uit zie "  ja mooi hè net een appel mooi van buiten maar rot van binnen". Vroeger zei niemand wat zie je er goed uit en nu vindt iedereen dat nodig vreemd .

Sterkte met de komende behandelingen en controles.

Laatst bewerkt: 27/04/2019 - 08:29

Dank je wel voor weer een open, eerlijk en herkenbaar verhaal - inclusief de 'zwarte humor'. Ik hou ervan :) dus lees jouw verhalen vaak met een grote grijns. Wat niet wegneemt dat ik, op afstand, met jou meeleef. Ik duim daarom voor een goede uitslag voor jou en je gezin en wens je  een fijne, professionele, gesprekspartner  toe om van álles mee te bespreken! 

Lieve groet,

Carolina 

Laatst bewerkt: 27/04/2019 - 11:00

Lieve Miranda,

Een mooi en dapper stuk heb je geschreven. Ach ja, altijd die opmerking dat je er goed uitziet. Ik hoorde dat ook heel vaak, vooral toen ik net had gehoord dat ik niet meer beter werd. Heel verwarrend! Ik besprak dat met de psycholoog en ze hielp me daarmee. Mijn eerste blogje ging daarover.
Goed dat je hulp gaat krijgen. Mij heeft het enorm gesteund om naar een psycholoog te gaan. Een empathisch, maar ook nuchter mens, ze zag mij als een volstrekt normale persoon die helaas een vervelende ziekte had en de gevoelens die daar bij horen. Ze hielp me steeds om op andere, betere manieren tegen de situatie aan te kijken, net zo lang tot ik dat zelf weer kon. Ik hoop dat jij ook zo'n fijn iemand treft. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen.

Veerkracht en humor zie ik steeds in je blogs, dat neemt die kanker jou niet af.

Sterkte met het vervolg, veel liefs,

Hanneke

 

Laatst bewerkt: 28/04/2019 - 09:58