Over hoe het begon.

Al 52 jaar lang ga ik bijna gedachteloos naar het toilet. Aandrang? Hup, zitten en paar minuten later is het klaar. Geen toilet in de buurt of ongelukkig tijdstip? Even ophouden en zodra het kan, hup, zitten en paar minuten later is het klaar. Na de bevallingen van de jongens ging het wat moeizamer en de daaraan overgehouden aambeien speelden een enkele keer op. Maar ook dat de laatste jaren niet meer.

Maar vanaf afgelopen herfst ging het moeizamer. Steeds vaker aandrang, ophouden lukt maar dan blijft het ook weg. De aandrang wordt pijnlijker, ik moet echt stilstaan en wachten tot het over is. Ik ga vaker naar het toilet waar soms wel en soms niet iets gebeurt. Het hardlopen, waar ik weer zo lekker mee was begonnen na 11 kilo afgevallen te zijn, lukt niet meer. Maar, ik heb geen bloed bij mijn ontlasting, alles ziet er normaal uit, ik heb verder geen pijn, voel me goed, verlies geen gewicht. Dus op een of andere manier sluipt het verder zonder dat ik me zorgen maak. Het wordt onderdeel van mijn leven.

Tot ik half december bedenk dat het te gek is dat ik niet meer kan hardlopen en dat ook langere wandeling problematisch worden. Tijd voor een bezoekje aan de huisarts. Na 3 zinnen zegt hij: "oh, waarschijnlijk een prikkelbare darm, dat hebben veel mensen. We doen meestal een paar onderzoeken om uit te sluiten dat het wat anders is." En ik, doodsbenauwd voor ziekenhuizen en onderzoeken: "maar als het prikkelbare darm is, wat is dan de behandeling?" "Dan heb ik een pilletje tegen de kramp en als je gaat hardlopen kun je immodium nemen." Dus ik zeg: "geef dat pilletje maar, als het werkt weten we dat het prikkelbare darm is, werkt het niet dan kom ik wel terug."

Afijn, het werkt dus niet. Integendeel, ik krijg meer last van mijn buik, echte pijn. Dus ik stop met de pillen en ga tussen kerst en oud en nieuw terug. Verwijzingen voor echo en colonscopie op zak en diclofenac tegen de pijn. Rond oud en nieuw word de pijn erger en krijg ik ook steeds koorts- en zweetaanvallen. Dat blijkt uiteindelijk een blaasontsteking te zijn, dus hup, antibiotica er in. Dan voel je je ineens weer een stuk beter.

In diezelfde week heb ik de echo. Niets bijzonders te zien, behalve een uitstulping op de blaas. Huh, wat is dat nou weer? Een divertikel... Volgens internet vooral voorkomend bij oudere mannen als hun vergrote prostaat de urineleider dichtdrukt. Ik zoek mijn prostaat, maar nee, ik blijf een vrouw, dus waar dit vandaan komt? Afspraak met de uroloog maken dan maar. Die staat voor volgende maand op het programma. 

Maandag 21 januari mag ik voor de colonscopie. Eerst zondag aan de Moviprep, man, wat zie ik daar tegenop! En man, wat valt dat mee! Ik kan goed zuipen, dat blijkt wel weer. En afwisselen met bouillon, appelsap en thee ging prima. De krampen die volgen zijn iets minder maar als de uittocht op gang is gekomen is ook dat geen probleem. 's Nachts hoef ik er maar één keer uit en om 6 uur 'smorgens zit ik alweer aan mijn volgende kannetje Moviprep. Iets lastiger, ik ben niet zo'n ochtendmens, maar het valt ook weer mee.

De scopie zelf heb ik nachtmerries van. Nog nooit heb ik een infuus gehad, bloedprikken vind ik al verschrikkelijk en ik kan nog wel eens flauwvallen. Gelukkig heb ik van de huisarts ook wat oxazepam gekregen, dus de scherpste angst is er af. De verpleegkundigen bij de kliniek zijn schatten, zo lief, dus zonder moeite (nou ja...) ga ik met infuus het onderzoek in. Het doet wat pijn, ik hoor mezelf in de verte kreunen en de arts zeggen "geef maar wat meer". Dan word ik langzaam wakker als uit een heerlijke slaap. Hmmm, best fijn lig ik daar. Ik kom snel bij en eet en drink wat, mijn man komt en  ik mag me aankleden. We mogen bij de arts naar binnen en daar istie dan, de blikseminslag. "ik heb slecht nieuws, er zit een tumor in uw endeldarm. Ongeveer 10 cm boven de anus."

De karretjes van de achtbaan komen knarsend in beweging. Naar het ziekenhuis, bloedprikken. Door naar mijn moeder, gelijk maar vertellen. 's Nachts een paar uur slapen maar vooral met wijd open ogen liggen malen (en luisteren naar het geborrel en gebubbel in mijn buik, tjonge wat een herrie). Om half zeven aan de keukentafel lijstjes maken, wat moet ik voor mijn werk regelen, wie moet ik inlichten, wie kan nog wachten, wat zijn mijn vragen. Het notitieboek wat ik normaal gebruik om mijn werkleven overzichtelijk te houden wordt al snel mijn kankerboek. Ik probeer grip te krijgen op het ongrijpbare.

De dinsdag is een dag vol geregel. Ik ben manisch, lijkt het wel, hyper. Ontzettend moe, maar ik kan niet stoppen. Ik maak appgroepen aan, stuur mails, bel en praat nonstop. Ik "sommeer" de kinderen bij ons te komen eten. "Hoezo, mam?" "kom nou maar gewoon".  De coloncare verpleegkundige belt 2 keer. Wat een geweldige uitvinding! Het voelt als mijn persoonlijke assistent waar ik alles tegen kan zeggen. Ze maakt afspraken voor de MRI, de CT en het uitslaggesprek (alles volgende week dinsdag, woensdag, donderdag). 

Met mijn zoons en man beleef ik een bijzondere avond, met verdriet, ongeloof, wijze woorden (van hun), nuchterheid, zwarte humor en het citeren van Herman Finkers.

Nog steeds manisch neem ik een slaappil en val dan eindelijk in een tien uur durende slaap. Dat heb ik nodig, maar jeetje, wat ben je dan suffig en sloom de volgende dag. Ik besluit dat fysiek en mentaal fit zijn en blijven nu het allerbelangrijkste is. Dus met de hond wandelen in het bos, een uurtje zwemmen (jaren niet gedaan, maar zo lekker), een spinaziesmoothie als lunch (tja, niet echt mijn ding, zullen we maar zeggen). Voor het mentale deel: dit blog beginnen, niet te veel googelen, beetje haken en Friends kijken (ik kan bijna mee playbacken, zo vaak heb ik ze gezien, maar dat is juist zo fijn) en genieten van alle lieve appjes, mailtjes en telefoontjes die ik krijg.

Ik neem me voor de komende paar dagen nog even te genieten van 'weten dat ik een tumor heb, maar nog geen patiënt zijn.'  Als ik alleen nog maar één keer gedachteloos naar het toilet kon gaan.....